Γράφει η Ισμήνη Κάραλη
“Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι, κάποτε μου δινες μόνο τη χαρά”
– Πες μου αδέλφι, αν μπορούσες να διαλέξεις, αν σε γύριζα πίσω στο χρόνο, τι θα διάλεγες; Να ερωτευθείς ή να μείνεις ανέγγιχτος απ’ τον έρωτα;
– Τι ρωτας; Δε διαλέγουμε..
– Αν όμως μας ρωτούσε ο Θεός; Αν μας άφηνε το δικαίωμα να διαλέξουμε; Τότε τι θα αποφάσιζες; Θα το διάλεγες;
– Θα διάλεγα μια φορά να ερωτευθώ. Μια ζαριά θα την έριχνα.
– Γιατί μόνο μία;
– Δεν καταδέχομαι πρόβες. Σ’ εκείνη τη μία θα πήγαινα, στο κέντρο του πόνου, στο μάτι του φόβου. Το πριν απ’ αυτό, σκιές, το μετά, άβυσσος.
– Με τρομάζεις αδέλφι. Αν είναι έτσι ο έρωτας, δε θέλω να το γνωρίσω.
– Δε θες να πληρώσεις το τίμημα, θες να πεις. Δειλιάζεις.. Κι εσύ σαν τους άλλους, φυλάς την πόλη σου πίσω απ’ τα Τείχη. Τρέμεις την άλωση.
– Τρέμω, μετά δεν θα έχω γη να σταθώ.
– Θα έχεις τον έρωτα. Δειλέ! Μια πόλη που δεν αλώθηκε, σβήνει στην περηφάνεια της, βυθίζεται στον πάτο της θάλασσας και κανείς δε τη θυμάται. Μα να καεί στις φλόγες, αφού πρωτύτερα αντιστάθηκε, αυτή την Πόλη θα τραγουδούν οι ποιητές. Αυτή η πόλη, θα ζει αιώνια. Ο έρωτας δεν έρχεται για να χαϊδέψει την καρδιά σου ανόητε! Έρχεται για να κάψει! Να κάψει τον παλιό σου εαυτό, να τον ξεθεμελιώσει. Κι ύστερα να σε ξαναγεννήσει καινούργιο. Τι αντιστέκεσαι;
– Φοβάμαι.

– Φοβάσαι το φόβο! Έρωτας που δεν πόνεσε, δεν έγινε ακόμη! Γυμνώσου, ξαρματώσου, κατέβα στην αρένα γυμνός, άοπλος, μα γενναίος!
– Θα με σύρει πίσω απ’ το άρμα του λάφυρο.
– Πάψε! Θα σε γεννήσει ξανά! Ειδάλλως μείνε να πεθάνεις ανέγγιχτος. Αλώβητος, μα ποτέ ολόκληρος. Πήγαινε στο θάνατο σου θνητός! Χάσε τη μόνη ευκαιρία που σου παραχωρήθηκε ποτέ να γίνεις αθάνατος! 
– Πόσες φορές θα γίνει αυτό, αδέλφι; 
– Μία. Ο θάνατος κι ο έρωτας συμβαίνουν μόνο μια φορά. 
Πυρ το εσώτερον
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ