Είσαι αυθεντικός ή μήπως έτσι θέλεις να νομίζεις;

Γράφει ο Γιώργος Πατσιλίβας

Αγαπώ καθετί αυθεντικό.

Τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μου και δεν περιμένουν τίποτα άλλο εκτός από εμένα. Που θέλουν μόνο την ευτυχία μου με τον τρόπο που εγώ επιλέγω. Που είμαι κοντά τους και δεν τους ζητώ να μου δώσουν, μόνο να προσέχουν τον εαυτό τους, να τον αγαπούν, να τον φροντίζουν. Που δεν κρίνουν με βάση το χρήμα ούτε με την περιοχή κατοικίας, που δεν πάνε με τον όχλο και τη μάζα, στοιχεία της κοινωνικής διεφθαρμένης αντίληψης! Που σέβονται κάθε μορφή ύπαρξης! Που εντυπωσιάζονται από τα μαγικά φίλτρα της ζωής! Και φυσικά ακούνε πολλή μουσική, παντού, στο σπίτι, στο δρόμο, ερμηνεύοντας ακόμα και τους ήχους της φύσης!

Αγαπώ την «πισίνα» της βροχής και ας έχει πέντε εκατοστά βάθος. Που είναι ανακατεμένη με φυσικό χώμα και μοιάζει με λάσπη. Τη βροχή που με λούζει με θεϊκά δάκρυα, που δεν προσπαθώ να αποφύγω κάτω από μια ομπρέλα αλλά δακρύζω και εγώ μαζί της γιατί θυμάμαι οτιδήποτε όμορφο πέρασε από τη ζωή μου γνωρίζοντας ότι δεν θα επιστρέψει. Που συγκινούμαι ταυτόχρονα για όλα όσα έζησα και ας ξέρω ότι δεν θα ξανάρθουν.

Αγαπώ το δέντρο που φυτεύτηκε κατά λάθος από το σπόρο του ανέμου. Που καμαρώνει για τα ακανόνιστα κλαδιά του, τα πεταμένα αμάζευτα φύλλα του και τη ζωή που κελαηδά πάνω του. Για τον απρόβλεπτο ίσκιο που μου προσφέρει όταν θέλω να ξαποστάσω. Ένα απαλό χάδι που δίνω στην κορμοστασιά του για ευχαριστώ του είναι αρκετό. Δεν έχω ξεχάσει κανένα δέντρο για τη φιλοξενία του. Αντίθετα έχω ρίξει πολλούς ανθρώπους -φτηνούς σε χαρακτηρισμούς- στον κουβά της λήθης.

Αγαπώ τη θάλασσα που σκάει το κύμα της, γίνεται λάδι και αγριεύει χωρίς να νοιάζεται ποιον έχει απέναντί της ή αν κάποιος θα τη μαλώσει. Που δεν ντρέπεται για το μπλέ της χρώμα του ουρανού ούτε για το αλάτι της, που τρέφει τόσα πλάσματα, που παρά τη μόλυνση και τα σκουπίδια συνεχίζει να δίνει χαρά στον άνθρωπο, παρέα με το ζωογόνο ήλιο που απλώνεται και διανθίζει ολόκληρη τη γη!

Αγαπώ τη γυναίκα που «ξέχασε» να βαφτεί και αποκαλύπτει την πραγματική ομορφιά της. Που δεν κερνάει λάγνα βλέμματα γύρω της για να γυρίσουν πεινασμένα κεφάλια πάνω της, που δεν έχει ανάγκη το ανοιχτό ντεκολτέ και κολομέρια που ξεχειλώνουν και κολυμπάνε για να με κατακτήσει. Μόνο με ένα απλό τζιν, μια μπλούζα και το χαμόγελο της, που όμως ανοίγει την ψυχή της και με αγκαλιάζει. Που τρέμει από λαχτάρα για να της πω ότι είναι όμορφη. Για αυτό που πραγματικά είναι. Όχι για αυτό που επιτάσσεται από μόδες και ρεύματα. Που ο έρωτας είναι δική μας υπόθεση και όχι των άλλων. Από αυτή την αγκαλιά δεν θέλω και δεν θα βγω ποτέ. Ό,τι και αν συμβεί πάντα το χέρι της δικής μου ψυχής θα είναι δικό της!

Αγαπώ το φίλο που δεν με κατηγορεί αλλά με στηρίζει, ήσυχα στην ηρεμία, βροντερά στην καταιγίδα. Μαζί δυο καπετάνιοι που βρεθήκαμε τυχαία στο ίδιο καράβι και συνταξιδεύουμε πιάνοντας πότε ο ένας και πότε ο άλλος το τιμόνι χωρίς ερωτήσεις και επικρίσεις. Που δεν ζηλεύει την επιτυχία μου αλλά την επικροτεί και την παρακινεί. Σαν ένας φύλακας-άγγελος, θα επέμβει μόνο όταν χρειαστεί, που στις δύσκολες στιγμές θα είναι εκεί, απλώς εκεί, με την γαλήνια παρουσία του να με σηκώσει. Αυτός που σιχαίνεται το ψέμα, που θα ακούσει τα πάντα, θα μου πει τα πάντα και εξυπακούεται -χωρίς να το λέμε φωναχτά- ότι όλα μένουν μεταξύ μας. Αυτός που περιμένει ένα τηλέφωνο να ακούσει απλώς «τι κάνεις φίλε;» και μετά νιώθει ευτυχισμένος! Ο φίλος ο αυθεντικός!

Φυσικά το καλύτερο είναι η πιο πρωτόγονη μορφή του ανθρώπου, το παιδί. Χωρίς πονηριά, μακριά από κακία και ψέμα, να ψάχνει για μια ματιά που θα το ξεσηκώσει, θα το γαληνέψει, θα το κάνει χαρούμενο! Η τελειότερη κατασκευή στον υλικό και φθαρτό κόσμο, το άφθαρτο της πνευματικότητας ενός παιδιού! Που διαβρώνεται καθημερινά από τη σαπίλα της κοινωνίας του συμφέροντος και που αυτό αντιστέκεται σθεναρά. Που μου φωνάζει να κοιτάξω την αρχή των πάντων, το φύσημα του ίδιου του Θεού! Δυστυχώς αγνοείται συνήθως! Μέχρι να μεγαλώσει και να αφομοιωθεί. Να δηλητηριαστεί με τους κανόνες της «ηθικής» και «νόμιμης» διαφθοράς.

Όποιος όμως ξεφεύγει και παραμένει παιδί, αγνός και ταπεινός πολεμιέται. Όλοι μιλούν για την αυθεντικότητα αλλά μόνο στα λόγια. Γιατί κυριαρχεί ο φθόνος. Έχει αποδειχθεί άλλωστε, όλοι ζητάμε το παραμύθι, η αλήθεια και το θάρρος απορρίπτονται και συκοφαντούνται. Γι’ αυτό και αγαπώ τον άνθρωπο που διατηρεί την αξιοπρέπεια του. Που παρατηρεί τη λεπτομέρεια μιας αθόρυβης πράξης που συνήθως περνά και φεύγει στο άγνωστο, εκεί απ’ όπου προήλθε. Που πληρώνει το νόμισμα της καλοκουρδισμένης εκδικητικής κοινωνίας επειδή δεν θέλει να γίνει κακός, ρουφιάνος και βολεμένος αλλά προτιμά να παραμείνει καλοσυνάτος, να προοδεύει, να αγαπά, σταθερά, χωρίς εκπτώσεις και συναλλαγές στο ήθος του. Δεν είναι όμως και το παντοτινό κορόιδο γιατί απεχθάνεται το ψεύδος και την υποκρισία!

Οι αυθεντικοί αποκαλύπτουν τους ύπουλους, άθελά τους πολλές φορές. Και χαίρομαι όταν αυτοί οι «δήθεν» φεύγουν επειδή νιώθουν το ξεσκέπασμα. Επειδή κρυώνουν με την αλήθεια, με το φως που μπαίνει στη μαυρίλα της ψυχής τους. Γι’ αυτό κακίζουν εύκολα πίσω από την πλάτη των αυθεντικών, μειδιάζουν μπροστά τους, τους ρουφιανεύουν με την πρώτη ευκαιρία, φωναχτά και με πάθος, ψευδομαρτυρούν για πλάκα, είναι η βρώμικη ανάσα τους.

Ανελέητα ύπουλοι, ξετσίπωτοι, ανήθικοι, δήθεν φίλοι στα εύκολα, εμφανείς εχθροί στα δύσκολα. Και ας λένε κολακείες, γλυκά λογάκια, κάνουν ναζάκια ή γράφουν ποιηματάκια για την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, τη ζωή. Κόπι πέηστ είναι σε όλα. Δεν είναι ευτυχισμένοι. Χαμογελούν αλλά δεν νιώθουν τη μοναξιά του ανθρώπου, μόνο κενό και μιζέρια. Ο αυθεντικός δεν τους φοβάται. Προσωρινά μπορεί να υποχωρεί αλλά στο τέλος κερδίζει. Με μια ευγενική αντεπίθεση. Με μοναδικά όπλα την αποφυγή, την απομάκρυνση, τη σιωπώσα αποστροφή αυτής της γελοιότητας. Χωρίς πολλές εξηγήσεις. Χωρίς τρίτες ευκαιρίες γιατί δεύτερες πήρανε πολλές. «Διάφοροι» φίλοι, συγγενείς και σχέσεις που αναζήτησαν την πτώση του αυθεντικού.

Αυθεντικότητα σημαίνει πνευματική ελευθερία. Τελικά είσαι αυθεντικός ή μήπως έτσι θέλεις να νομίζεις;

lifonomy

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ