Πόθος

Δεν είχε άλλη φωνή…
οι στεναγμοί και τα αλυχτίσματα γινόντουσαν ένα με φόντο το Πάθος…
Πάθος ικανό να τους αφανίσει και τους δύο…
αγκαλιά…
ενωμένους σε ένα ατέρμονο μεθύσι Ύπαρξης…

Το πάθος θέλει σάρκα…
σάρκα γυμνή…
σάρκα ικανή να αντέξει τον Πόθο…
Πόθο για πλήρη αφανισμό…

Η ανάσα της χάθηκε στην κραυγή του…
Η κραυγή του χάθηκε στο ρίγος που τη διαπέρασε μόλις την άγγιξε…
Ρίγος που ανασάλεψε το Είναι του σε μια παλλόμενη συγχορδία…
και την τράβηξε μαζί του σε μια Πτώση…
Πτώση Ανάδυσης σε άλλες καταστάσεις Ύπαρξης πρωτόγνωρες…
Μορφές που οι Σάρκες γίνονται Φως που λαμπυρίζει τρεμοσβήνοντας στο σκοτάδι των άστρων.

Η Στιγμή της Ένωσης…
Κοσμικός Ποταμός που ρέει στο Είναι της, κάνοντάς την κοινωνό Άχραντων Μυστηρίων…
Ιερών Γάμων που δεν μπορούν να σπάσουν στον αιώνα τον άπαντα…
Σε ένα κρεσέντο ταχυκαρδίας…
Θείας Μουσικής που ανταλλάσουν οι δυο καρδιές…
τα δύο στήθη που λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο ηδονικά.
Αιώνια…

©2017 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

από την ποιητική συλλογή «Η Κραυγή των Θεών» και την ενότητα «Το Άγγιγμα της Αφροδίτης».

nickpanagodimitropoulos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ