Κάηκε το μέσα μας

Κάθε εικόνα από μόνη της ήταν δύναμη, κάτι συγκρατούσε, κάτι έδινε, κάτι θυμόσουν, είχε τον δικό της ρόλο. Κάποτε όλα αυτά ήταν ζωντανά, είχαν ψυχή, είχαν χρώμα, είχαν μυρωδιά, είχαν μελωδίες και φωνές άπειρες. Τώρα πάνε όλα αυτά, τώρα οι μέρες, οι νύχτες, τα απογεύματα, τα μεσημέρια μας χρωματίστηκαν γκρι. Μονόχρωμα και μονότονα, άχρωμα, άοσμα, αποδυναμωμένα, σταμάτησαν τα γέλια μας, τα διαδέχθηκε βίαια η θλίψη μας.
Μόνη εικόνα κάτι πύρινα καντήλια να κάψουν και τα τελευταία διάσπαρτα που απέμειναν από εδώ και από εκεί. Τίποτα δε μας έμεινε, όλα μονομιάς έγιναν στάχτη.

Τώρα αποδυναμωμένη και εγώ, εξαντλημένη και κουρασμένη, σέρνω την χροιά της φωνής μου ψιθυρίζοντας κουράγιο. Και στα μάτια όλων τρεμοπαίζει το δάκρυ, προσπαθούν να θυμηθούν τι υπήρχε πριν και είναι αδύνατον. Προσπαθούν να θυμηθούν την μυρωδιά της φύσης, σταχτή και αποκαΐδια και ψυχές καμένες.

Κάτι διάσπαρτα δέντρα έμειναν ζωντανά, κάτι κλαριά  εδώ και εκεί και που και που παρασύρεται η μνήμη μας, θυμόμαστε τι υπήρχε παλιά.


Έχω οργή μέσα μου, πόνο, πληγές που δεν κλείνουν. Γιατί μας σκότωσαν ακαριαία και βασανιστικά, πεθάναμε αβοήθητοι στις πλαγιές των βουνών. Και κανένας σκοτωμένος δεν έχει ελπίδα ανάστασης. Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω την ζωή που κάηκε. Περιφερόμαστε όλοι μαζί δεξιά και αριστερά και υποφέρει το μέσα μας. Μας αφόπλισαν δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα, μας κατέστρεψαν μέσα σε λίγες ώρες.

Και όλοι μαζί κάτω από έναν πλάτανο σαν ανήμερα θεριά παλεύουμε να ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας.  Και από αυτό το καμένο χώμα θα ξαναγεννηθούν φυτά, θα ανθίσει πάλι η ψυχή μας που απότομα γκρίζαρε.
Άλλοτε θα κλαίμε, άλλοτε θα γελάμε, άλλοτε θα ξεχνιόμαστε, άλλοτε θα δρομολογούμε εμείς την εξέλιξη των γεγονότων. Αλλά ας θυμηθούμε πως ήταν και ας προσπαθήσουμε να τον ξαναφτιάξουμε τον παράδεισό μας.

Μαρύσα Παππά (2#x_2)

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ