Κι αν όλα αλλάξουν, εσύ, το όλα μου, το πολύ μου και το πάντα μου, δεν άλλαξε ποτέ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Οι πραγματικές αλλαγές στην ζωή γίνονται χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς καν να τις προγραμματίσεις και να τις βάλεις σε επεξεργασία.

Γίνονται μέσα σου σιωπηλά, ήρεμα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φωνές.
Κι ένα πρωί ξυπνάς και προσπαθείς να βρεις την «στιγμή» που όλα άλλαξαν και δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει γιατί δεν ήταν ποτέ «μια στιγμή».
Ήταν πολλές στιγμές, πολλοί άνθρωποι, πολλές ρωγμές και ακόμα περισσότερες σιωπές που σε έφεραν ακριβώς στο σημείο που είσαι τώρα.

Να θυμάσαι μεν το πώς ήσουν.. να μην έχεις καμία διάθεση όμως να γυρίσεις εκεί.

Άλλαξα και δίπλα μου θέλω λίγους ανθρώπους. Λίγους, αληθινούς, μοναδικά «σημαδεμένους» όπως κι εγώ. Ανθρώπους που θα μιλάμε την ίδια διάλεκτο, θα γελάμε με τα ίδια αστεία και θα σιωπούμε όχι από αμηχανία αλλά επειδή όταν είχαμε να πούμε το είπαν τα υγρά μας μάτια.
Άνθρωποι που χαϊδεύουν ψυχές κι όχι αυτιά. Άνθρωποι που σου λένε τις αλήθειες τους ατόφιες χωρίς να κρατάνε δεύτερες σκέψεις.

Άλλαξα και η μοναξιά δεν με τρομάζει. Με τρομάζουν όμως οι εκπτώσεις!!

Άλλαξα και ο χρόνος μου είναι πολύτιμος! Δεν μπορώ να στον διαθέσω αν δεν τον αξίζεις. Είναι το πολυτιμότερο δώρο μου που θα σου δώσω γιατί εκείνες τις στιγμές θα είμαι εκεί για σένα!

Άλλαξα και θέλω λόγια, λέξεις, ευθείες, σταράτες και ξεκάθαρες.
Δεν μπορώ να υποθέτω τι θες. Δεν μπορώ να μαντεύω τι νιώθεις.
Θα διαβάζω τις πράξεις σου αλλά κάποια στιγμή, θα πρέπει να μου πεις τις λέξεις σου.

Άλλαξα και το ένστικτό μου είναι πια φίλος κολλητός μου!
Η χειραψία, τα μάτια και η καθαρή ψυχή θα είναι λόγος να μείνω..

Άλλαξα και όλα εκείνα που δηλητηριάζουν την ζωή μου τα έχω απορρίψει..
Κράτα την ζήλεια σου για τον εαυτό σου, κράτα την τοξικότητά σου μακριά μου..

Άλλαξα και μπορώ να καταλάβω ποιος είσαι από τον τρόπο που μιλάς για τους άλλους. Από τον τρόπο που κρίνεις τους άλλους. Από τον τρόπο που αντιδράς..
Είσαι ο τρόπος που κρίνεις, είσαι ο τρόπος που μιλάς για τους άλλους, είσαι ο τρόπος που αντιδράς στις καταστάσεις!
Δεν χωράνε εκπτώσεις στα θέλω μου και κυρίως δεν χωράνε εκπτώσεις στους ανθρώπους μου!
Τους ανθρώπους μου, τους αγαπάω χωρίς όρους κι όρια!
Με εκείνη την αγάπη την απόλυτη, την αληθινή… που θα σου δίνει φτερά να πετάς μακριά και λόγους για να γυρνάς πίσω.
Με εκείνη την αγάπη που στην ζωή μου, θα έχεις πάντα θέση να μείνεις!
Μια αγάπη αμοιβαία και υπέροχη. Ήρεμη και γεμάτη ασφάλεια.
Δεν ξέρω πια να αγαπάω με άλλο τρόπο.

Άλλαξα κι ο έρωτας δεν χωρά με υποκατάστατα στην ζωή μου.
Τον θέλω ατόφιο και ολόκληρο. Ούτε ανεκπλήρωτο, ούτε απωθημένο, ούτε δεδομένο και κυρίως… ούτε προβλέψιμο!! Θέλω εσένα που μου έμαθες από την αρχή την ζωή και τον έρωτα. Εσένα που σου ανήκει το χαμόγελό μου και η ελευθερία του να ανήκω! Εσένα που μου κόβεις την ανάσα..

Υπάρχει όμως και κάτι που δεν άλλαξε.
Όλα. Πολύ. Τώρα.
Λυπάμαι αλλά αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
Τα μισά, τα λίγα, τα περίπου… δεν χωράνε ακόμα στην ζωή μου!
Από ζωή στο περίπου… θα επιλέγω πάντα το καθόλου και το τίποτα..

Κι αν έμαθα να μοιράζομαι (όχι να μοιράζω.. αυτό το ήξερα πάντα..) τώρα, ξέρω καλά εκείνα που δεν θα μοιραστώ.
Η θάλασσά μου, θα είναι πάντα δικιά μου.
Kαι μέσα της θα βουτάω με τα μάτια ανοιχτά και χωρίς ανάσα.
Εκείνη θα γίνεται η ανάσα μου..

Κι εγώ θα είμαι άνεμος.
Ανεμος που άλλοτε θα φυσάει για να καθαρίζει τις βρώμες, άλλοτε θα σε ταξιδεύει κι άλλοτε… θα σε παίρνει και θα σε σηκώνει!!
Κι έφτασα εδώ, στα 38 και κάτι ώρες για να κοιτάξω το παρελθόν και να το κάνω μια υπέροχη μνήμη και να πω καλημέρα… στο παρόν!

Γιατί ότι κι αν φέρει, έχω τους ανθρώπους μου, έχω τα αστέρια μου εκεί ψηλά, έχω τον εαυτό μου και πάνω από όλα, έχω πέσει τόσες φορές, που ξέρω πια να σηκώνομαι, να καθαρίζω και να καθαρίζομαι… και να συνεχίζω…

Happy Birthday to me λοιπόν….

loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ