Δυστυχοῦμε ἤ εὐτυχοῦμε;

Διαβιώντας σὲ μίαν χώρα ποὺ ὅλα καταῤῥέουν καὶ μὲ διαρκῶς μειούμενες ἐπιλογὲς καὶ εὐκαιρίες, θὰ ἔλεγε κάποιος, μὲ ἀποφασιστικότητα, πὼς ναί, δυστυχοῦμε. Διαβιοῦμε πλέον δυστυχῶς ἅπαντες καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἀδιέξοδον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, θεωρητικῶς, ἄλλοι μᾶς ἔσπρωξαν.

Ἄλλά εἶναι πράγματι ἔτσι ἤ ἁπλῶς ἔτσι ἐμεῖς πιστεύουμε;

Δὲν θὰ προσπαθήσω νὰ πείσω κάποιον γιὰ ὅσα ἐγὼ πιστεύω ὡς ἀληθῆ, ἀλλὰ θὰ θέσω μερικὰ ἁπλᾶ ἐρωτήματα, πρὸς προβληματισμὸ καὶ μόνον.
Ἐρωτῶ λοιπόν… Τί πραγματικά μᾶς ἀνήκει; Τί εἶναι αὐτό πού δίχως του θά σβήναμε; Τί εἶναι αὐτό πού θά θυσιάζαμε τά πάντα γιά νά τό ἀποκτήσουμε; Ποιές οἱ ἀξίες μας ὡς ἄτομα καί ὡς κοινωνίες; Ποιοί οἱ στόχοι μας; Ποιές οἱ πραγματικές μας ἀνάγκες;
Ποῦ διαχωρίζονται τό πραγματικό μέ τό φανταστικό; Ποῦ ξεκινᾶ τό ψέμμα καί ποῦ χάνεται ἡ ἀλήθεια;
Ποιός ὁ σκοπός μας; Γιατί τό κράτος πῆρε τήν θέσιν τῆς Πατρίδος;
Ποῦ τελειώνουν οἱ προπαγάνδες καί ξεκινᾶ ἡ Ἐλευθερία;

Κι ἀκόμη…

Πόση εὐθύνη κουβαλᾶμε γιά τήν παγκόσμια δυστυχία;
Πόσα ἐμεῖς μποροῦμε νά κάνουμε γιά τόν κόσμο μας;
Ποῦ σταματᾶ τό δικό μας θέλω καί ξεκινᾶ ἡ Ἀνάγκη ἐπιβιώσεως τοῦ συνόλου;
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε συνειδητοποιήσει τήν διαφορά ἀνάμεσα στό χρήσιμο καί στό περιττό;
Τί, τελικῶς, κάνει κάποιον διαρκῶς καλλίτερον ὡς Ἄνθρωπο κι ὡς μέλος ἑνός ὀργανισμοῦ πού ἀρεσκόμεθα νά ἀποκαλοῦμε κοινωνία;

Πιστεύω πὼς πρῶτα πρῶτα, κάθε μας στιγμή, ὑπὸ ὅλες τὶς συνθῆκες, ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε καὶ Σκοπὸ καὶ Ὅρια μά, κυρίως, νὰ ἀπολαμβάνουμε κάθε τι ποὺ ἤδη ἔχουμε, ὡς τὸ πολυτιμότερον τῆς Ζωῆς μας δῶρον.
Ἐὰν ἐπὶ τέλους ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ, τότε, δίχως κόπο, θὰ ἐπανεξετάσουμε ὑπὸ νέες ὀπτικὲς καὶ τὶς ἔννοιες τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς δυστυχίας, μά, κυρίως, θὰ ἀνακαλύψουμε πὼς ἡ πραγματικὴ ζωὴ εἶναι ἀλλοῦ, ἀλλὰ ἐμεῖς χάσαμε τὸν δρόμο μας.

Φιλονόη

εἰκόνα

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ