Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΙΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ

Αν αυτό χαρακτηρίζει τη σχέση που έχεις με το αλκοόλ, η υγεία σου βρίσκεται σε κίνδυνο. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η θεωρία που έλεγε ότι ένα ποτό την ημέρα είναι ωφέλιμο κρύβει δυσάρεστες συνέπειες.

Δεν θα μιλήσουμε για καταστροφές, ατέλειωτα σφηνάκια, κωματώδεις καταστάσεις και βασανιστικά hangover. Δεν είμαι ο τύπος που γίνομαι λιώμα και κοιμάμαι στο πάτωμα μεθυσμένος. Αυτή η ιστορία δεν μιλά για έντονες καταχρήσεις, αλλά για καθημερινή μικρή χρήση, που θα μπορούσε όμως να με έχει καταστρέψει.

Είναι πιθανό ότι πίνεις όσο κι εγώ. Μου αρέσει να κατεβάζω μια κρύα μπύρα γυρνώντας από τη δουλειά. Ισως κι ένα ποτήρι κρασί αργότερα σε συνδυασμό με το φαγητό μου. Πίνω «βαριά» ποτά σπανίως μες στο χρόνο, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν είναι ούτε δέκα οι φορές που έχω καταναλώσει πέντε ή περισσότερα ποτά σε δύο ώρες (αυτό θεωρείται το όριο για υπερβολική κατανάλωση).

Παρόλα αυτά, θυμάμαι καθαρά τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι έχω πρόβλημα με το ποτό. Ηταν Απρίλιος του 2005 και ο τριών μηνών γιος μου νοσηλευόταν για μια βιοψία.  Το απόγευμα, πριν περάσω το δεύτερο στη σειρά βράδυ αγρυπνίας δίπλα του, με τους ορούς να κρέμονται από το μπράτσο του, ξεπρόβαλε ως επιτακτική η ανάγκη για λίγο κρασί.

Είπα στη γυναίκα μου ότι ήθελα να βγω λίγο να ξεσκάσω. Αγόρασα 4 ατομικά μπουκαλάκια κρασί. Αργότερα, στο νοσοκομείο, κατέβασα μονομιάς τα δύο στο μπάνιο του θαλάμου. Με βοήθησε να χαλαρώσω, αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα αποκτήσει εξάρτηση.

Δεν έπινα πολύ. Δύο ποτά, άντε τρία, και μόνο με το φαγητό ή με φίλους. Μου άρεσε να μαγειρεύω και είχα μάθει αρκετά για την μπύρα και το κρασί, ενώ είχα δοκιμάσει πολλές ετικέτες και ποικιλίες. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που πέρασα μια μέρα χωρίς καθόλου αλκοόλ. Σίγουρα είχαν περάσει πολλά χρόνια και σε όλο αυτό το διάστημα, όσο τα παιδιά μου μεγάλωναν και η καριέρα μου προχωρούσε, με τα άγχη της δουλειάς και της οικογένειας να εντείνονται, πέρασα πολλά βράδια στην κουζίνα βάζοντας ακόμα ένα ποτήρι κρασί που δεν μου ήταν απαραίτητο. Κοιμόμουν νωρίς και ξυπνούσα κουρασμένος. Παρόλο που έκανα τακτικά γυμναστική, είχα πάρει κιλά. Αισθανόμουν όμως κι ένα συναισθηματικό βάρος: τύψεις.

Αυτό είναι το πρόβλημα εκατομμυρίων αντρών. Οι στατιστικές δείχνουν ότι τα προβλήματα από τη μέτρια κατανάλωση αλκοόλ αυξάνονται. Οι επιστήμονες και οι γιατροί αποφεύγουν τον όρο «αλκοολισμός», θεωρώντας ότι είναι ανακριβής και δημιουργεί στιγματισμό. Οσοι έχουν σοβαρό θέμα με το ποτό ωθούνται στην αποτοξίνωση, αλλά αυτό τείνει να αλλάξει. Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι η τακτική αντιμετώπισης είναι σε μεταβατικό στάδιο και τα επιστημονικά στοιχεία δίνουν προβάδισμα στη μετρίαση της κατανάλωσης έναντι της πλήρους αποχής. Αυτοί που έχουν να κερδίσουν περισσότερο είναι τύποι σαν και μένα, που απέχουν αρκετά από τη σοβαρή κατάχρηση αλκοόλ.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, αν πρώτα δεν παραδεχθείς ότι το έχεις. Δεν είναι ότι τριγυρνούσα μεθυσμένος ούτε ότι ήμουν ασυνεπής στις υποχρεώσεις μου. Δεν είχα κρυμμένα ποτά στο συρτάρι του γραφείου μου και στον κοινωνικό μου περίγυρο οι περισσότεροι έπιναν περισσότερο από μένα και φαίνονταν να λειτουργούν φυσιολογικά. Ηταν, λοιπόν, εύκολο να διαβεβαιώνω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν μια χαρά. Κι αυτό έκανα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάπου βαθιά μέσα μου, όμως, ήξερα ότι δεν ήταν έτσι.

Πληρώνοντας το Τίμημα

Είναι γεγονός ότι υπάρχει πρόβλημα με τη χρήση αλκοόλ και ότι τα πράγματα χειροτερεύουν. Κανείς δεν το ξέρει καλύτερα από τον Philip J. Cook, οικονομολόγο και κοινωνιολόγο στο πανεπιστήμιο Ντιουκ και συγγραφέα του Paying the Tab: The Costs and Benefits of Alcohol Control. Ο Cook ανέλυσε τα στοιχεία από μια μελέτη παρακολούθησης 43.000 Αμερικανών σχετικά με τη χρήση αλκοόλ κι έφτιαξε ένα προφίλ χρήσης. Το συμπέρασμα δεν είναι ευχάριστο.

Οι «πρωταθλητές» ανάμεσα στους πότες αντιπροσωπεύουν μόνο το 10% και καταναλώνουν κατά μέσο όρο 61 ποτά την εβδομάδα. Ακολουθεί ένα 10%, με 22 ποτά την εβδομάδα κατά μέσο όρο. «Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, το 15% των Αμερικανών που πίνουν καταναλώνουν το 75% του αλκοόλ που πωλείται σε όλη τη χώρα» αναφέρει ο Cook. «Οι άντρες είναι οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της ομάδας». Στις  ΗΠΑ, οι θάνατοι από αλκοόλ χτύπησαν κόκκινο το 2014, φτάνοντας τους 30.700, χωρίς να υπολογίζονται τα δυστυχήματα και οι αυτοκτονίες. Τα νούμερα είναι ανατριχιαστικά. 

Η επίδραση του αλκοόλ μπορεί όμως να είναι και πιο ύπουλη. Η ερευνητική κοινότητα πιστεύει ότι, ανάμεσα σε όσους καταναλώνουν δύο ή τρία ποτά την ημέρα, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν ιατρικό πρόβλημα, ιδιαίτερα αν περιστασιακά πίνουν περισσότερο απ' όσο σκόπευαν, αν εύχονταν να μπορούσαν να το κόψουν ή γενικά αν η σκέψη τους επικεντρώνεται τακτικά στο θέμα του ποτού. «Αν έχεις ενοχές για την κατανάλωση που κάνεις ή αγχώνεσαι, χρειάζεσαι θεραπεία» κρίνει ο Mark Willenbring, πρώην διευθυντής στο National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism (ΝΙΑΑΑ).

Η ορολογία εξελίσσεται. Ο όρος Διαταραχή Χρήσης Αλκοόλ χρησιμοποιείται πλέον ευρέως, για να συμπεριλάβει το φάσμα ατόμων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Ατομα σαν εμένα και ίσως και σένα. «Αυτό που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ως πρόβλημα ή εξάρτηση από αλκοόλ είναι ένα στερεότυπο, που αφορά το 10-15% των χρηστών που είναι πιο βαριά πάσχοντες» θεωρεί ο Willenbring. Τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι σχεδόν τα 14% όσων εμφανίζουν διαταραχή χρήσης αλκοόλ είναι περισσότερο σαν εμένα παρά σαν τον τυπικό αλκοολικό (βλ. Nicolas Cage στο Leaving Las Vegas).

Η βιολογία των ποτών μπαίνει επίσης στο επίκεντρο της προσοχής. Ουσίες όπως η ηρωίνη και η κάνναβη επιδρούν σε συγκεκριμένα συστήματα του εγκεφάλου, ενώ το αλκοόλ δρα τόσο διεγερτικά όσο και κατασταλτικά επηρεάζοντας πολλές περιοχές του εγκεφάλου. Συνδέεται με υποδοχείς ενός νευροδιαβιβαστή που ονομάζεται γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA) και σε κάνει να χαλαρώνεις δρώντας περίπου όπως τα Xanax, Tavor, Valium. Μέσω, όμως, σύνθετων βιοχημικών διαδικασιών αυξάνει την απελευθέρωση ντοπαμίνης στο κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου σου προσφέροντάς σου αίσθημα ευφορίας. Φαίνεται ότι οι άντρες έχουν τις διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν διαταραχή χρήσης αλκοόλ από τις γυναίκες. Σε έρευνα του Γέιλ και του Κολούμπια βρέθηκε ότι οι εγκέφαλοι των αντρών που έπιναν απελευθέρωναν σημαντικά μεγαλύτερες ποσότητες ντοπαμίνης συγκριτικά με των γυναικών. Με το χρόνο, ο εγκέφαλος του πότη προσαρμόζεται στις βιοχημικές αντιδράσεις και απευαισθητοποιείται. Ετσι, για να συνεχίσεις να έχεις τις θετικές επιδράσεις, πρέπει να πίνεις περισσότερο.

Μπορεί αυτό να συνέβη και σε μένα. Δεν είχα πάρει την κάτω βόλτα. Επαιρνα προαγωγές στη δουλειά μου, βοηθούσα τα παιδιά μου με τα μαθήματα, το κοντέρ του ποδηλάτου μου έγραφε αρκετά χιλιόμετρα κάθε χρόνο. Επινα όμως τρία ή και μερικές φορές τέσσερα ποτήρια κρασί το βράδυ και δεν σταματούσα αν δεν ένιωθα μια γλυκιά ζάλη. Ξυπνούσα κατά τις 2.00 τα ξημερώματα με το στόμα μου στεγνό, ενώ μερικές φορές μάτωναν και τα ούλα μου. Νομίζω ότι, όποιος πίνει τακτικά, ακόμα και μέτριες ποσότητες, τείνει να θεωρεί κάποιες καταστάσεις φυσιολογικές, ενώ δεν είναι. Αυτό έκανα κι εγώ.

Η κατανάλωση σε αυτά τα επίπεδα (περισσότερο από τέσσερα ποτήρια σε μια μέρα ή 14 ανά εβδομάδα, που ο ΝΙΑΑΑ συστήνει ως όριο χαμηλού κινδύνου) αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης διαταραχής χρήσης αλκοόλ. Πολλές έρευνες δείχνουν ότι η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ, ένα ή δύο ποτά την ημέρα, μειώνει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου, εγκεφαλικού και σακχαρώδους διαβήτη. Οταν, όμως, τα ξεπεράσεις, τα πλεονεκτήματα εξαφανίζονται. Η αυξημένη κατανάλωση ανεβάζει την αρτηριακή σου πίεση, επιβαρύνει το συκώτι σου, βλάπτει το ανοσοποιητικό σου σύστημα, αυξάνει τον κίνδυνο για διάφορες μορφές καρκίνου και ύπουλα μπερδεύει τον εγκέφαλό σου. Οι ερευνητές το παρομοιάζουν με το έγκαυμα από τον ήλιο: όσο πιο πολύ εκτίθεσαι τόσο πιο σοβαρή και απειλητική είναι η βλάβη. Νέες απεικονιστικές μελέτες δείχνουν ότι η μακροχρόνια κατάχρηση αλκοόλ συρρικνώνει τη φαιά ουσία σε περιοχές του εγκεφάλου σου, που ελέγχουν τη μάθηση, τη μνήμη, τη λήψη αποφάσεων και την κοινωνική συμπεριφορά, υποστηρίζει ο George Koob, διευθυντής του ΝΙΑΑΑ. Αυτή η βλάβη συχνά είναι ύπουλη: δεν μπορείς να θυμηθείς ένα όνομα, ενώ έχεις συχνότερες εναλλαγές στη διάθεση. Οσο μεγαλώνει σε ηλικία η γενιά της αυξημένης κατανάλωσης αλκοόλ, πολλοί γιατροί θεωρούν ότι θα εμφανιστεί ένα μεγάλο κύμα από γνωστικά προβλήματα. Παρόλα αυτά, αν περιορίσεις την κατανάλωση σε μέτρια επίπεδα πριν γίνεις 50 ετών, ένα μέρος από τη ζημιά μπορεί και να είναι αναστρέψιμο, σύμφωνα με επιστήμονες από το Χάρβαρντ. Από την άλλη, αρκετοί ερευνητές επισημαίνουν ότι και ο όρος «μέτρια» είναι προς συζήτηση. Φέτος, το Ηνωμένο Βασίλειο μείωσε το όριο ασφαλούς κατανάλωσης στις 14 μονάδες (σχεδόν 7 ποτά) ανά εβδομάδα.

Η ώρα της αλήθειας ήρθε για μένα πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Είχα μόλις αλλάξει δουλειά και μετακομίσει σε καινούργια πόλη. Ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με νέα άγχη και παράλληλα χωρίς στήριξη από ένα ισχυρό κοινωνικό δίκτυο. Δεν νομίζω ότι έπινα περισσότερο, αλλά γυρνούσα πιο αργά από τη δουλειά και συμπίεζα τη συνηθισμένη κατανάλωση σε μικρότερο χρόνο. Ξάπλωνα μαζί με τον 7χρονο γιο μου -για να τον αποκοιμίσω- αγκαλιά με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και παρέα με το laptop, για να απαντώ παράλληλα σε επαγγελματικά mail. Ενα βράδυ ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα, με το κρασί να έχει χυθεί πάνω μου, στο laptop και στα σκεπάσματα του γιου μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου. Το γεγονός ότι δεν τηρούσα τις προδιαγραφές για τη διάγνωση της διαταραχής χρήσης αλκοόλ δεν είχε καμία σημασία.

Αναλαμβάνοντας Δράση

Το επόμενο πρωί ένιωθα σαν να βρίσκομαι στην άκρη ενός βατήρα, έτοιμος να βουτήξω στην πισίνα, αλλά αβέβαιος για το πώς θα πέσω στο νερό. Ηξερα ότι έπρεπε να βάλω ένα φρένο, αλλά δεν ήξερα πώς. Δεν είχα μιλήσει ποτέ για το πρόβλημά μου σε κάποιον ειδικό. Κάθε χρόνο, στο ετήσιο τσεκάπ, ο γιατρός με ρωτούσε: «Καπνίζεις; Κάνεις χρήση ουσιών; Εχεις πρόβλημα με το ποτό;», αλλά αυτές οι ερωτήσεις έμοιαζαν περισσότερο τυπικές και δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να το συζητήσω.

Μόνο το 17% των χρηστών αλκοόλ έχουν μιλήσει με κάποιον γιατρό για την κατανάλωσή τους, σύμφωνα με αναφορά του CDC. Ακόμα όμως και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να μην κατευθυνθούν σωστά. Μελέτη-ορόσημο από το National Center on Addiction and Substance Abuse (CASA) παρομοίασε τη θεραπεία της εξάρτησης με τα φάρμακα στις αρχές του 18ου αιώνα. Η μελέτη αυτή κατέγραψε τα σημάδια της κρίσης: η ελλιπής εκπαίδευση στελεχών σε υπηρεσίες υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, η μη ιατρική προσέγγιση σε ένα ιατρικό πρόβλημα και η απουσία χρηματοδότησης. «Ολοι συμφωνούν πως η εξάρτηση, είτε σε ναρκωτικά είτε στο αλκοόλ, είναι μια ασθένεια ή μια διαταραχή και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται μες στο σύστημα υγείας» σε ενημερώνει η Linda Richter από το CASA.

Πολλοί ερευνητές αμφισβητούν εδώ και χρόνια την αξία των κέντρων αποτοξίνωσης και των ομάδων ανώνυμων αλκοολικών, θεωρώντας ότι δεν εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο το συμφέρον των ατόμων με διαταραχή χρήσης αλκοόλ. Για όσους έχουν ήπιο ή μέτριο πρόβλημα, τα κέντρα αποτοξίνωσης δεν είναι λύση. Ακόμα και για τις βαρύτερες περιπτώσεις δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι τα προγράμματα των 12 βημάτων είναι αποτελεσματικά. «Η αποτοξίνωση στιγματοποιεί, αποδιοργανώνει, είναι δαπανηρή και ξεπερασμένη. Δεν είναι ούτε καν θεραπεία» δηλώνει ο Willenbring. «Παλαιότερα αντιμετωπίζαμε τον καρκίνο με προσευχές. Οχι, όμως, πια. Θα πρέπει να σταματήσουμε να το κάνουμε και με την αντιμετώπιση της εξάρτησης».

Ο ΝΙΑΑΑ συστήνει με διαρκώς μεγαλύτερη θέρμη τις «βραχείες παρεμβάσεις», που αποτελούν ατομικές συνεδρίες με ειδικούς επαγγελματίες υγείας. Κατά τις συνεδρίες αυτές, ο ειδικός συζητά με τον ασθενή για τις συνήθειές του και τους παράγοντες κινδύνου, ενώ τον βοηθά να θέσει όρια και να αναπτύξει δεξιότητες αντιμετώπισης. Παράλληλα του προσφέρει υποστήριξη και περαιτέρω φροντίδα, εφόσον είναι απαραίτητο. Οι περισσότερες περιπτώσεις διαταραχής χρήσης αλκοόλ μπορούν να αντιμετωπιστούν σε επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Επίσης, η θεραπεία πρέπει να καλύπτεται πλήρως από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Επιπλέον, οι ειδικοί προτείνουν πλέον περισσότερο τη μετρίαση της κατανάλωσης, ιδιαίτερα για άτομα σαν εμένα με ήπιο προς μέτριο πρόβλημα. Εξάλλου, η κατανάλωση ενός ή δύο ποτών την ημέρα είναι υγιεινότερη λύση από την πλήρη διακοπή και λιγότερο πιθανό να οδηγήσει σε υποτροπή. Για πολλά γερά ποτήρια, η αποχή παραμένει στόχος, επειδή οι μηχανισμοί ελέγχου του εγκεφάλου τους έχουν επηρεαστεί τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούν να περιορίσουν την κατανάλωση. Για τους πιο μετριοπαθείς, όμως, η επιλογή μιας ελεγχόμενης κατανάλωσης είναι εφικτή.

Το κόλπο είναι να βρεις τη δική σου χρυσή τομή. Για να το καταλάβω χρειάστηκα περισσότερους από έξι μήνες ειλικρινών, αλλά αόριστων, προσπαθειών για να το κόψω. Οι ειδικοί μου πρότειναν να κάνω πραγματική και ακριβή καταγραφή, βάζοντας συγκεκριμένα όρια και στρατολογώντας την κοινωνική στήριξη. Αποφάσισα να το δοκιμάσω. Εγραψα και τύπωσα τους κανόνες μου:

1. Οχι περισσότερα από δύο ποτά στο σπίτι το βράδυ.

2. Στο σπίτι, μόνο μπύρα, όχι κόκκινο κρασί.

3. Θα αποτύχω. Απλώς, θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί και θα ακολουθήσω τους κανόνες από την αρχή.

4. Οχι ποτά στα δωμάτια των παιδιών. Τελεία και παύλα.

5. Οι κανόνες δεν ισχύουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις.

Φαινόταν λίγο γελοίο αρχικά, αλλά αποδείχθηκε πολύ δυνατό. Είπα στη γυναίκα μου για τα όρια που έβαλα στον εαυτό μου κι αυτό βοήθησε. Εννέα μήνες αργότερα, οι κανόνες βρίσκονται ακόμη σε ισχύ. Παραδέχομαι ότι μου λείπει το καθημερινό κόκκινο κρασί, αλλά άξιζε τον κόπο.

Η επίδραση στη ζωή μου ήταν άμεση. Ο ύπνος μου βελτιώθηκε την πρώτη εβδομάδα. Ξυπνούσα νωρίτερα κι αισθανόμουν ξεκούραστος. Σταδιακά άρχισα να χάνω βάρος και πλέον είμαι 5 κιλά κάτω. Η φυσική μου κατάσταση επίσης βελτιώθηκε, ενώ έκανα συνεχώς νέα προσωπικά ρεκόρ με το ποδήλατο. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ένιωθα καλύτερα για τον εαυτό μου, ως πατέρας, σύζυγος, άνθρωπος που ελέγχει το πρόβλημά του. Η φάση αυτή ελέγχου μπορεί να διαρκέσει για πάντα, αλλά νιώθω πιο δυνατός ξέροντας ότι θα μπορώ να πίνω και να εξακολουθώ να το απολαμβάνω.

Το μυστικό της επιτυχίας μου ήταν ότι είχε μπει συγκεκριμένο όριο, ρεαλιστικό και εξατομικευμένο στις ανάγκες μου, ενώ παράλληλα υπήρχε η «άφεση αμαρτιών» για μικρά παραστρατήματα. «Κανείς δεν μαθαίνει μια νέα συνήθεια αμέσως. Το μυστικό είναι να μάθεις από τα λάθη σου και να συνεχίσεις» αποκαλύπτει ο Reid Hester, ψυχολόγος. Προτείνει επίσης την καθημερινή καταγραφή των ποσοτήτων αλκοόλ που καταναλώνονται, αλλά και το να υπάρχει πάντα μια κρύα σόδα στο ψυγείο, για τις ώρες που θες κάτι να ξεδιψάσεις. Οσο για την κοινοποίηση των κανόνων, αυτό εξαρτάται. Αν το περιβάλλον σου είναι υποστηρικτικό, δρα βοηθητικά, αλλιώς το να μοιραστείς τον αγώνα και τους στόχους σου, ίσως να μην είναι και τόσο εποικοδομητικό. Τέλος, μια μέρα την εβδομάδα, αν μπορείς, μείνε χωρίς αλκοόλ και θα ενισχυθεί η αίσθηση αυτοελέγχου.

Ζώντας με την Εξάρτηση

Ο αγώνας μου για την εξάλειψη του αλκοόλ παραμένει δύσκολος. Ακολουθώ τους κανόνες μου χωρίς να παρεκκλίνω, αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να το σταματήσω εντελώς. Μπορεί να μην το σκεφτώ καθόλου όλη μέρα, αλλά μόλις φτάσω σπίτι, θέλω να πάω στο ψυγείο και να ανοίξω μια μπύρα. Συχνά αντιστέκομαι σε αυτήν την επιθυμία, αλλά είναι πάντα παρούσα. Ισως μετά από χρόνια ελεγχόμενης κατανάλωσης, η δύναμη της εξάρτησης να εξασθενήσει. Ισως όχι.

Μέσα από την έρευνά μου για το θέμα ανακάλυψα και την επιλογή των συνταγογραφημένων ουσιών. Η χορήγηση φαρμάκων για τον έλεγχο της κατανάλωσης σε μετριότερες κατηγορίες χρηστών κερδίζει διαρκώς έδαφος στους κύκλους των ειδικών. Το φάρμακο με το καλύτερο προφίλ δράσης είναι η ναλτρεξόνη. Αρχικά αναπτύχθηκε για την αντιμετώπιση του εθισμού σε οπιούχα ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη και η κωδεΐνη. Δρα εμποδίζοντας τη σύνδεση των ενδορφινών, που θα προκαλούσε το αίσθημα ευφορίας. Εμποδίζει όμως και την επιθυμία για αλκοόλ κι έχει πάρει επίσημα έγκριση για τη θεραπεία απεξάρτησης. Η ναλτρεξόνη είναι κατευναστικό. Αν πιεις, δεν θα περάσεις αυτό το στάδιο ευφορίας, οπότε κάνει το ποτό λιγότερο δελεαστικό.

Τελικά, αποφάσισα να μην τη δοκιμάσω. Οσο κι αν θέλω να ξεφύγω από την εξάρτηση, συνειδητοποίησα ότι προτιμώ να παλεύω με το αλκοόλ και να απολαμβάνω ένα ποτό με μέτρο, παρά να παίρνω χάπι για να σταματήσω τις παραπλανητικές επιδράσεις. Αν είχαν αποτύχει οι προσπάθειες αυτοελέγχου, ίσως η επιλογή μου να ήταν διαφορετική. Καταλαβαίνω, όμως, ότι έχω πια θέσει υπό έλεγχο τη συνήθειά μου. Ισως η ναλτρεξόνη να μπορεί να βοηθήσει πολλούς να περιορίσουν τη χρήση αλκοόλ, αλλά εγώ δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς. 

Ενα απόγευμα, γυρνώντας από μια δύσκολη μέρα στο γραφείο, βρήκα τα παιδιά σε κατάσταση υπερδιέγερσης και τη γυναίκα μου έτοιμη να σηκώσει λευκή σημαία. Πήγα στο ψυγείο, άνοιξα μια μπύρα και γέμισα το ποτήρι μου. Η αίσθηση ηρεμίας που σου προσφέρει η πρώτη γουλιά με περίμενε.

Ο μεγαλύτερος γιος μου, εκείνος που νοσηλευόταν πριν από μια δεκαετία, δεν κρατιόταν. Ηθελε, αγωνιωδώς, να μου πει για τη γενική πρόβα που έκαναν σε ένα θεατρικό στο σχολείο, ενώ ο μικρότερος ήθελε να παίξουμε αμέσως μπάσκετ στην αυλή. Ηθελα τόσο πολύ να τους ζητήσω να περιμένουν δύο λεπτά για να απολαύσω την μπύρα μου. Την άφησα όμως στον πάγκο να ξεθυμαίνει και συνέχισα τη ζωή μου.

menshealth

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ