Το «εργαλείο» της δυαδικότητας

Δεν ήρθαμε εδώ για να πολεμήσουμε το σκοτάδι. Δεν είναι η δουλειά μας αυτή. Δουλειά μας είναι να αποδεχτούμε ό,τι μας παρουσιάζεται και να τα φέρουμε σε ισορροπία.

Τι είναι άλλωστε το σκοτάδι; Μήπως είναι ένα μέρος της δυαδικότητας αυτού του υλικού κόσμου όπου στην κυριολεξία απλά δεν πέφτει φως; Γιατί έχουμε δαιμονοποιήσει τόσο το σκοτάδι; Μήπως μάς έχει μείνει από τότε που είμασταν παιδιά; Όπου ό,τι δεν βλέπαμε, δεν το γνωρίζαμε και το φοβόμασταν;

Έτσι απλά! Γιατί κανείς δεν μας έμαθε ότι το σκοτάδι είναι ένα μέρος αυτού του κόσμου, ένα μέρος της ύπαρξής μας.

Πόσο χρήσιμο είναι άραγε αυτό το "κακό" σκοτάδι; Έχουμε σκεφτεί άραγε;

Αν δεν υπήρχε το σκοτάδι θα εκτιμούσαμε άραγε το φως; Θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια και να ηρεμήσουμε, να κοιμηθούμε; Να χαμηλώσουμε τα φώτα και να φτιάξουμε ατμόσφαιρα; Να ακούσουμε μια μελωδική μουσική και να μας επηρεάσει ευχάριστα; Να φωτίσουμε καλλιτεχνικά ένα κτίριο, ρομαντικά το δωμάτιό μας, να τραβήξουμε μια υπέροχη εκφραστική φωτογραφία με ωραίες φωτοσκιάσεις!

Νάτο! Είπα φωτοσκιάσεις! Χωρίς τις απαραίτητες σκιές δεν μπορεί να εκφραστεί ένας φωτογράφος, ένας ζωγράφος. Ακόμα και ένα γλυπτό έργο ζωντανεύει όταν μόνο φωτιστεί κατάλληλα, για να αναδειχτούν μέσα από την φωτοσκίαση οι καμπύλες και το τρισδιάστατο του έργου. Μα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο εκμεταλλεύονται κατάλληλα τις εναλλαγές από το φως και το σκοτάδι για να αναδείξουν μια σκηνή. Γιατί και τα δύο είναι απαραίτητα. Είναι όπως ο ήχος και οι παύσεις στην μουσική. Χωρίς τις παύσεις, την προσωρινή δηλαδή έλλειψη ήχου, από μόνες τους οι νότες δεν θα είχαν καμιά αξία. Ένας μονότονος θόρυβος θα ακουγόταν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι νότες με το αντίθετό τους την σιωπή και το φως με το αντίθετό του το σκοτάδι, όταν συνδυαστούν αρμονικά, κάνουν τον κόσμο αυτό ολοκληρωμένο. Οι αντιθέσεις βοηθάνε να αναδειχτεί όλη η ομορφιά του και να γίνει περισσότερο ενδιαφέρουσα η ζωή, λιγότερο ανιαρή.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μέσα μας. Το εσωτερικό μας σκοτάδι, οι παραξενιές μας, οι φοβίες μας, ο κακός μας χαρακτήρας, όλα αυτά που τα λέμε αρνητικά στοιχεία του εαυτού μας, τα δαιμονοποιούμε γιατί δεν μας αρέσουνε και τα κακιώνουμε. Το ίδιο ισχύει και με τους συνανθρώπους μας. Όταν δούμε ένα στραβό σε κάποιον άλλον τον κατηγορούμε, τον στοχοποιούμε και του βάζουμε την ετικέτα του τοξικού. Δεν καταλαβαίνουμε ότι το αρνητικό κομμάτι του εαυτού μας και ο άσχημος χαρακτήρας κάποιου άλλου εμφανίζονται στην ζωή μας για να το δούμε και να επιλέξουμε αυτό που μας ευχαριστεί. Το θετικό, την αγάπη, την καλοσύνη. Ακόμα καλύτερα για να μάθουμε από αυτό και να συνδυάσουμε αρμονικά τις εμπειρίες μας από το "κακό" και το "καλό" όπως λέμε, που ήρθαν στην ζωή μας, για να την κάνουμε αρμονικότερη, πληρέστερη και ολοκληρωμένη. Διάβασα κάπου ότι οι δοκιμασίες μας είναι άγγελοι μεταμφιεσμένοι που ήρθαν στον τρισδιάστατο πλανήτη της δυαδικότητας να στρώσουν τον «παιχνιδότοπο» για μας, έτσι ώστε μέσα από τις δυσκολίες να μάθουμε να τις ισορροπούμε αρμονικά μαζί με τις ευκολίες και να πάρουμε το μάθημά μας, κι έτσι η ψυχή μας να προχωρήσει και να εξελιχτεί.

Χωρίς την δυσκολία στην ζωή μας δεν θα μάθουμε την ευκολία. Χωρίς το αρνητικό δεν θα καταλάβουμε το θετικό. Χωρίς το σκοτάδι δεν θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγαλείο του φωτός. Χωρίς το κακό δεν θα μάθουμε την αξία του καλού. Αλλά μην ξεχνάμε καλό και κακό δεν υφίσταται. Και τα δύο είναι απλά γεγονότα και εξίσου απαραίτητα για μας. Το κάθε ένα έχει την αξία του, την δικιά του χρησιμότητα και έναν διαφορετικό αλλά εξίσου απαραίτητο ρόλο να παίξει.

Ας θυμηθούμε το γιν γιανκ. Μέσα στο φώς ενυπάρχει το σκοτάδι όπως μέσα στο σκοτάδι ενυπάρχει το φως. Και τα δύο μαζί κάνουν ένα μαγικό γάμο που οδηγεί στην απόλυτη ολοκλήρωση.

Το καλό και το κακό, το φωτεινό και το σκοτεινό σχηματίζονται μέσα στο μυαλό μας και «παίρνουν σάρκα και οστά» από τους αντίστοιχους νευρώνες του εγκεφάλου τους οποίους ερεθίζουν. Από τις πεποιθήσεις μας, τις προκαταλήψεις μας, τις γνώσεις μας ακόμα, σχηματίζουν τις ανάλογες σκέψεις στο μυαλό μας και μας κάνουνε να «βλέπουμε» τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Απόδειξη ότι ο κάθε άνθρωπος βλέπει τα ίδια πράγματα διαφορετικά. Σε άλλους αρέσει το κόκκινο, σε άλλους το πράσινο, σε άλλους το μαύρο. Με τον ίδιο τρόπο το φαγητό που αρέσει σε μένα το απεχθάνεσαι εσύ. Επίσης ένα τραγούδι ή ένα είδος μουσικής ή ένα βιβλίο ή μια ταινία μπορεί σε κάποιους να αρέσει και σε κάποιους άλλους να μην αρέσει. Αυτό είναι το μεγαλείο της δυαδικότητας, της ποικιλίας αυτού του κόσμου και της ελεύθερης επιλογής, της ελεύθερης βούλησης.

Για σκεφτείτε να ζούσαμε σε έναν κόσμο φλατ, τελείως επίπεδο, χωρίς εναλλαγές, χωρίς διαφορετικές επιλογές, πόσο ανιαρή θα ήταν η ζωή μας και πόσο δέσμιοι και ανελεύθεροι θα νιώθαμε; Να ήταν μόνο μέρα ή μόνο νύχτα, να υπήρχε μόνο φώς ή μόνο σκοτάδι, να μην υπήρχαν εποχές να είχαμε συνέχεια καλοκαίρι ή μόνο χειμώνα, να είχαμε ένα μόνο φαγητό να φάμε, όπου και αν πηγαίναμε να βλέπαμε τα ίδια δέντρα, τα ίδια λουλούδια, να υπήρχε μόνο θάλασσα ή μόνο ξηρά, χωρίς ποτάμια, χωρίς βουνά, όλο πεδιάδες. Τα ζώα να μην είχαν αυτή την ποικιλία, να υπήρχε ένα μόνο είδος και όλοι οι άνθρωποι να είμασταν ίδιοι, να είμασταν μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες, μόνο λευκοί ή μόνο μαύροι ή μόνο κίτρινοι και όλοι να είχαμε τις ίδιες απόψεις, πως θα μπορούσαμε κι αλλιώς αφού δεν θα ‘χαμε διαφορετικές εμπειρίες και επιλογές.

Και τότε, θα είμασταν ευχαριστημένοι; πάλι δεν θα ‘μασταν, γιατί θα πλήτταμε. Θα ζούσαμε μέσα στην ανία και στην βαρεμάρα, η ζωή μας δεν θα είχε κανένα νόημα. Σκέτη κόλαση!

Κόλαση; Για σκεφτείτε το! Αυτό δεν είναι κόλαση; Να μην είσαι ελεύθερος, να μην έχεις διαφορετικές επιλογές και να μην μπορείς να επιλέγεις ελεύθερα αυτό που σε ευχαριστεί να πας, να κάνεις, να φας, να σκεφτείς. Να έχει επιλέξει το πως θα ζεις κάποιος άλλος για σένα. Ακόμα και αν αυτός ο άλλος είναι ο ίδιος ο θεός σου. Αυτός που σε έφτιαξε. Πόσο θεός θα ήταν αυτός για σένα; Μάλλον με τύραννο θα έμοιαζε και όχι με Θεό! Χωρίς αγάπη για σένα! Αυτό είναι αγάπη; Να μην έχεις επιλογές; Όχι βέβαια!

Ο αληθινός Θεός είναι Αγάπη! Είναι Φως! Μας έχει φτιάξει κατ’ εικόνα και ομοίωση με Εκείνον. Αλλά δεν μας υποχρέωσε για τίποτα. Μας χάρισε την ελευθερία της επιλογής. Να γευτούμε και να επιλέξουμε ό,τι μας αρέσει. Ακόμα και Αυτόν τον Ίδιο. Μας λέει: Εγώ Είμαι Εδώ! Είμαι Παντού! Όπου γυρίσεις Είμαι. Αν θέλεις Έλα! Σε περιμένω να έρθεις στην αγκαλιά Μου. Αλλά αν το θες. Αν το επιλέξεις. Αλλιώς δεν θα ’χει αξία, ούτε για σένα ούτε για Μένα. Σε θέλω να έρθεις να λάβεις την Περιουσία σου που σε περιμένει. Να ενωθείς μαζί Μου και να γίνεις Ένα με Εμένα, φτάνει να το θέλεις. Γιατί Θεοί Εστέ! Αρκεί να το επιλέξετε!

Ας αναγνωρίσουμε το σκοτάδι μέσα μας και έξω μας και ας το αγαπήσουμε. Ας αναγνωρίσουμε την διαφορετικότητα του συνανθρώπου μας, τις διακυμάνσεις του ίδιου του εαυτού μας και ας νιώσουμε ευγνωμοσύνη για ό,τι μας προσφέρθηκε, ό,τι μας χαρίστηκε, την ελευθερία μας, την ίδια την ζωή μας, που είναι τόσο μαγική και υπέροχη.

Ας ευχαριστούμε κάθε μέρα τον Θεό μας και ας προσπαθήσουμε να τηρήσουμε τον Λόγο Του, την Αγάπη, που θα μας οδηγήσει στην απόλυτη ολοκλήρωση του εαυτού μας, στην απόλυτη ένωση με Εκείνον, που μας περιμένει με απόλυτη υπομονή και καρτερία. Αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε για μας και τα Δώρα μας Είναι Εδώ και μας περιμένουνε. Αρκεί να θέλουμε να τα πάρουμε. Είναι στο χέρι μας!!!

Τάσος Παπαμιχαλόπουλος

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ