Οι πληγές μας ορίζουν τη ζωή μας. Αλήθεια ή Ψέμα;

Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως Μπορούν!
Μέρος δεύτερο

Οι 5 μύθοι για την θεραπεία
Πρώτος μύθος:  Η ζωή μου ορίζεται απο το τραύμα μου
Δεύτερος μύθος: Υγιής σημαίνει μόνος
Τρίτος μύθος: Να νιώθεις πόνο σημαίνει να καταστρέφεσαι από αυτόν
Τέταρτος μύθος: Κάθε ασθένεια είναι το αποτέλεσμα της αρνητικής ενέργειας, και όλοι κρύβουμε κακία στον πυρήνα μας
Πέμπτος μύθος: Η πραγματική αλλαγή είναι αδύνατη

Πρώτος μύθος:  Η ζωή μου ορίζεται από το τραύμα μου

Είναι πρακτικά αδύνατον να μην επηρεαστεί κανείς από τα συναισθηματικά  ή τα ψυχολογικά τραύματά του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα τραύματα διαπερνούν το αίμα και το σώμα μας. Η βιογραφία μας γίνεται σε μεγάλο η βιολογία μας.


Τα τραύματα είναι σαν αποστραγγιστικά κανάλια που τραβούν το νερό και το πνεύμα από το ποτάμι της ζωής μας. Όσο πιο πολλά τραύματα έχουμε, τόσο πιο μεγάλη προσπάθεια πρέπει να καταβάλουμε για να ανακαλέσουμε την ενέργειά μας, να σταματήσουμε τις ενεργειακές διαρροές και κινήσουμε με άλλους τρόπους για τη διαδικασία της θεραπείας μας. Όσο κι αν είναι το πλήθος και το βάθος αυτών των εκτροπών, η θεραπεία προϋποθέτει την επιστροφή της προσωπικής μας δύναμης στην ίδια μας τη ζωή.

Πολλοί άνθρωποι, όμως, φτάνουν να πιστέψουν ότι η ζωή τους είναι μία αλληλουχία ψυχολογικών τραυμάτων, για τα οποία πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Όταν κάποιος τους λέει ότι μπορούν να απελευθερωθούν από τα τραύματά τους, εκείνοι συχνά απαντούν: “Δεν με καταλαβαίνεις! Μετά απ’ αυτή την εμπειρία δεν είμαι πια ο ίδιος. Πώς μπορώ να το αλλάξω αυτό τώρα;”

Μόλις βιώσουν μια τραυματική ή τραγική εμπειρία, αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν την τάση να βλέπουν κάθε νέα εμπειρία μέσα από το φακό του τραύματος που υπέστησαν. Προβάλλουν τις εμπειρίες του παρελθόντος πάνω σε καθετί που συμβαίνει στη ζωή τους. Ξεκινούν κάθε καινούρια σχέση με την υποψία ότι η εμπειρία θα επαναληφθεί. Προειδοποιούν κάθε καινούριο άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή τους ότι ποτέ δεν θα μπορέσουν να τον εμπιστευτούν απόλυτα εξαιτίας της προηγούμενης εμπειρίας τους. Και περιγράφουν τη ζωή τους ως ενα συνεχές προσωπικών και επαγγελματικών καταστροφών που δεν μπορούν να διορθωθούν, επειδή το τραυματισμένο τους παρελθόν τους έκλεψε κάθε καλή ευκαιρία που θα μπο­ρούσαν ή θα έπρεπε να έχουν.

Αν και αυτός ο τρόπος σκέψης είναι θλιβερός, περιοριστι­κός και ηττοπαθής, κάποιοι άνθρωποι αντλούν μεγάλη δύνα­μη υιοθετώντας τον, επειδή τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν μια ζωή με ελάχιστες προσδοκίες και περιορισμένες ευθύνες. Τους επιτρέπει να βασίζονται στους άλλους για βοήθεια και να παίζουν με τις τύψεις τους για να διατηρούν τη συμπαρά­στασή τους. 
Μιλούν με λύπη ή πικρία για δημιουργικούς στό­χους που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν, ούτε τώρα ούτε ποτέ, εξαιτίας του ιστορικού της συναισθηματικής ή σωματικής κακοποίησής τους. Αναζητούν ένα περιβάλλον που να τους στηρίζει και να τους προσφέρει ένα ασφαλές κοινωνι­κό πεδίο, ανθρώπους που πάντα θα δείχνουν συμπόνια για τα τραύματά τους χωρίς ποτέ να τους καλούν να τα ξεπεράσουν. Μια και κανένας δεν περιμένει τίποτα από μια τραυματισμένη προσωπικότητα, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχουν.

Όσο τα χρόνια περνούν κι αυτοί οι άνθρωποι συνηθίζουν σε αυτό το είδος της δύναμης και της αυτοπροστασίας, το βρίσκουν όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουν. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο δυσκολευόμαστε να περάσουμε από τα τραύματά μας σε μια άλλη θεώρηση της ζωής. Ωστόσο, γεγονός είναι ότι το να δίνεις έμφαση στο τραύμα σου μπορεί να βλάψει τον ψυχισμό σου όσο και το ίδιο το αρχικό τραύμα. 
Η εμμονή σε ένα τραύμα είναι, για την ακρίβεια, ένα είδος αυτοτραυματισμού, μια αυτο­μαστίγωση, κατά την οποία η συνείδηση επικεντρώνεται πάντα στην αδυναμία, ποτέ στη θεραπεία. Επιπλέον, μια ψυχή που πι­στεύει στην ίδια της τη συναισθηματική και ψυχολογική τρωτότητα, το μόνο που μπορεί να δημιουργήσει είναι ένα σώμα που να αντανακλά αυτή την πεποίθηση. Αν φοβάστε τη δύναμη και την ανεξαρτησία, θα δυσκολευτείτε πολύ να διατηρήσετε ή να βελτιώσετε την υγεία σας.

Δεν υποτιμώ τη δυσκολία του να απελευθερωθείτε από την αντίληψη ότι η ζωή σας ορίζεται και πάντα θα ορίζεται από τα τραύματά σας. Αυτός ο μύθος είναι εξαιρετικά δύσκολο να εγκαταλειφθεί, επειδή είναι πολύ βολικός. Μας επιτρέπει να πι­στεύουμε ότι για κάθε αποτυχία ή έλλειψη επιτυχίας από μέρους μας ευθύνεται κάποιος άλλος. Ο μόνος τρόπος να σπάσετε τον κλοιό αυτού του μύθου γύρω από την ψυχή σας είναι να αναλάβετε μεγαλύτερη ευθύνη για την ποιότητα ζωής σας.

Αντί να λέτε ότι θα θέλατε να σπου­δάσετε, πηγαίνετε να σπουδάσετε. Αρχίστε παίρνοντας ένα μάθημα τη φορά, δι’ αλληλογραφίας αν είναι απαραίτητο, αλλά αρχίστε. 
Αντί να εύχεστε να ζυγίζατε είκοσι κιλά λιγότερο, αρ­χίστε να περπατάτε κι αλλάξτε τη διατροφή σας, ακόμη κι αν περπατάτε μόνο ένα χιλιόμετρο την ημέρα και “διαγράψετε” μόνο λίγα παχυντικά φαγητά. 
Όταν πιάνετε τον εαυτό σας να λέει ή να σκέφτεται, “Θα μπορούσα να είχα γίνει... αλλά το τραυματισμένο μου παρελθόν με εμπόδισε να τα καταφέρω”, αναλάβετε δράση για να πραγματοποιήσετε ακριβώς αυτό τον “αδύνατο” στόχο.

Ερωτήσεις για Προσωπική Εξέταση

♦ Επινοείτε δικαιολογίες για το ότι δεν κάνετε περισσότερα θετικά πράγματα στη ζωή σας;

♦ Συγκρίνετε το τραυματικό σας ιοτορικό με εκείνο άλλων ανθρώπων; Αν ναι, γιατί;

♦ Αν νιώθετε πιο τραυματισμένοι από κάποιον άλλο, αυτό σας κάνει να νιώθετε υπεροχή;

Karoline Myss

pulseoflove

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ