δεν είμαστε άνθρωποι, είμαστε μουλάρια

φίλες και φίλοι

Κάθε χρόνο, αρχές Νοεμβρίου, μαζευόμαστε κάπου στη Στερεά Ελλάδα καμιά εικοσαριά άνδρες, πάνω από τα πενήντα τώρα πια σχεδόν όλοι, και ζούμε μαζί για τρεις τέσσερις μέρες, τρώμε μαζί, πίνουμε, συζητάμε, διαφωνούμε, ακούμε, μιλάμε, εργαζόμαστε (παράγουμε τσίπουρο, μαγειρεύουμε, πλένουμε, σκουπίζουμε), τραγουδάμε –  τώρα περιμένουμε πότε να περάσει η χρονιά να μαζευτούμε και πάλι, πρώτα η Ζωή.

Φαίνεται πως μας αρέσει πολύ. Δεν είναι μόνο το συγκλονιστικό ορεινό τοπίο, το οποίο δεν θα περιγράψω γιατί δεν μπορώ. Τον κελάδοντα (με θορυβώδη, ορμητικό  ρου) όμως ποταμό τον ακούω όλο τον χρόνο. Τι άλλο μας αρέσει; Που ζούμε μαζί; Μας λείπει; Θα μπορούσαμε να το κάνουμε πιο συχνά ή όλο το χρόνο; Ή μήπως απλά μας αρέσει να φεύγουμε;

Μας αρέσει να φεύγουμε. Από τον εαυτό μας, από την πραγματικότητα του εαυτού μας, όσο ικανοποιημένοι και να είμαστε. Πολύ αρχέγονη τάση, επιθυμία –  το επιβεβαιώνει η παγκοσμιότητα της μάσκας. Το επιβεβαιώνει το Καρναβάλι. Το επιβεβαιώνουν οι ψυχότροπες ουσίες, για τις νόμιμες μιλάω, το πιοτό, το κάπνισμα. Όσο ικανοποιητική και να είναι η πραγματικότητα, δεν παύει να είναι πραγματικότητα –  σκληρή, κουραστική, ανιαρή, μονότονη.

Μας αρέσει να φεύγουμε από τη δουλειά μας, το επάγγελμά μας –  από αυτή την κατάρα, από αυτή τη φυλακή των ελεύθερων φυλακισμένων. Καλά λέγανε κάποτε ότι κάθε τρία χρόνια ο άνδρας, άρα και η γυναίκα, πρέπει να αλλάζει γυναίκα (άνδρα) και κάθε πέντε χρόνια δουλειά. Κι άμα αρχίσουμε τα πρέπει, υπάρχουν πολλά! Γιατί να μην δουλεύουμε έξι μήνες το χρόνο; Γιατί να μην ζούμε έξι μήνες τον χρόνο κάπου έξω σε χωριό;

Μας αρέσει να φεύγουμε από το σπίτι μας –  αυτή η πυρηνική οικογένεια, αυτό το ζευγάρι, όσο καλά και να είναι, πόσο φτωχά και περιοριστικά  είναι! Οι άνθρωποι από τη φύση τους, επαναλαμβάνω, από τη φύση τους, νιώθουν καλά μόνο εάν ζουν 20-30 μαζί. Με τον προσωπικό του χώρο ο καθένας εννοείται. Για τρεις τέσσερις μέρες εκεί στο βουνό που ζούμε μαζί επιστρέφουμε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν και γινόμαστε άνθρωποι. Γιατί ο άνθρωπος που δουλεύει δώδεκα μήνες τον χρόνο, κάνει την ίδια δουλειά, μένει στο ίδιο σπίτι, κάνει την ίδια διαδρομή, ζει με την ίδια γυναίκα και τα ίδια παιδιά, δεν είναι άνθρωπος.

Μοιάζει με άνθρωπο αλλά δεν είναι. Νομίζουμε ότι είμαστε άνθρωποι αλλά δεν είμαστε;  Τί είμαστε; Είμαστε αιχμάλωτοι, το αντιλαμβάνεστε; Είμαστε τόσο αιχμάλωτοι που έχουμε υποβιβαστεί στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου. Είμαστε μουλάρια, μας έχουν κάνει μουλάρια. Είμαστε κατοικίδια ζώα –  είναι τυχαία η έκφραση κατοικίδια δημοκρατία; Από αυτήν την κατάσταση του αιχμαλώτου, του μουλαριού, από τη στάνη και το εργασιακό κοτέτσι θέλουμε να φύγουμε –  αλλά που να πάμε;

Θα το συζητήσουμε του χρόνου τον Νοέμβρη πάνω στα ψηλά βουνά.

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ