«Έλα να τα ζήσουμε όλα, να μην αφήσουμε καμία θλίψη για κάτι που δεν κάναμε, να εξαντλήσουμε ό,τι υπάρχει και να μην αφήσουμε το θάνατο να μας στερήσει τίποτα»~ Irvin D. Yalom

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Πλάσματα μια Μέρας» του Irvin D. Yalom

-Βλέπω πως είστε ερωτευμένος με τις λέξεις κύριε Άντριους. Σας αρέσει να χορεύετε μαζί τους βαλς. Όμως οι λέξεις δεν είναι παρά οι νότες. Τη μελωδία τη συνθέτουν οι ιδέες. Οι ιδέες είναι που δομούν τη ζωή μας.
-Χρειάζομαι ένα πνεύμα που να είναι σε θέση να εκτιμήσει τις ευαισθησίες μου, την αγάπη μου για την ποίηση, ένα μυαλό αρκετά διεισδητικό και τολμηρό για να με συνοδεύσει στο διάλογο.
-Είχε ανάγκη από ένα μάρτυρα, κάποιον με πνευματικό ανάστημα…
-…ανέλαβε την ευθύνη να είναι ο γονέας του εαυτού του. Ναι, το να οικοδομήσεις μόνος τον εαυτό σου έχει και τα καλά του. Ο αυτοδημιούργητος άνθρωπος νιώθει έντονη επιβεβαίωση. Είναι όμως πολύ μοναχικό έργο…
-Δεν ξέρω πια τι είναι πραγματικό. Την δική μου πραγματικότητα την κατασκεύασα μόνος μου.
-«…Στην πραγματικότητα είμαι μόνος. Αμφιβάλλω πάρα πολύ ότι εσύ κι εγώ βιώνουμε το ίδιο πράγμα τη στιγμή που μιλάμε». » Η δική μου επιθυμία είναι να είμαστε «εμείς» όσο περισσότερο γίνεται. Ανάμεσα σε δυο ανθρώπους υπάρχει πάντα ένα κενό που δεν γεφυρώνεται, η επιθυμία μου είναι να ελαχιστοποιήσω το κενό όσο περισσότερο γίνεται εδώ μέσα».

-…η δομή της σκέψης μας επηρεάζει δραστικά τη φύση της πραγματικότητας που βιώνουμε.

-Ωριμάζοντας όμως ώς θεραπευτής, έμαθα να εμπιστεύομαι ότι το ασυνείδητό μου θα συμπεριφερθεί με υπεύθυνο τρόπο, άλλωστε γνωρίζω πια πολύ καλά ότι δεν παίζει τόσο ρόλο ποιες από τις σκέψεις μου θα αποκαλύψω όσο το γεγονός πως είμαι πρόθυμος να τις εκφράσω.
-Λέω πως όταν περιμένουμε ότι το τέλος πλησιάζει, αυτό μπορεί να μας ωθήσει να αδράξουμε το παρόν με μεγαλύτερη ζωντάνια.
-Υπάρχει ένα ρητό του Σοπενάουερ που συγκρίνει το πάθος του έρωτα με τον εκτυφλωτικό ήλιο. Όταν στα όψιμα χρόνια χάνεται η λάμψη του τότε αντιλαμβανόμαστε ξαφνικά τον υπέροχο γεμάτο αστέρια ουρανό που ο ήλιος τον έσβηνε ή τον έκρυβε.
-Ναι, το ξέρω πως η ύπαρξή μου φτάνει στο τέρμα της, το τέλος όμως ήταν εκεί από την αρχή. Το διαφορετικό είναι ότι τώρα απολαμβάνω τις χαρές που προσφέρει η συνείδηση και μόνο, κι έχω τη μεγάλη τύχη να τις μοιράζομαι με την γυναίκα μου, που τη γνωρίζω σχεδόν από παιδί.

-Όλα τα συμπτώματα που περιέγραψες χθες -ό,τι νιώθεις μακριά απ΄ τη ζωή– όλα χρησίμευαν ως αναισθητικό για να διώχνουν τον πόνο που συνοδεύει το γεγονός ότι είσαι ένα ζωντανό πλάσμα.
-…συχνά πενθούμε πολύ πιο εύκολα για τους ανθρώπους με τους οποίους είχαμε ολοκληρωμένες σχέσεις παρά για εκείνους με τους οποίους είχαμε ακόμα πολλές συναισθηματικές εκκρεμότητες.
-Κατάλαβα πως ο θάνατος δεν διορθώνεται, ούτε καν απ΄ τον πατέρα μου που μπορούσε να διορθώσει σχεδόν τα πάντα.
-Εγώ θεωρώ το σεξ τον πιο ζωτικό ανταγωνιστή του θανάτου. Ο οργασμός δεν είναι η πρωταρχική σπίθα της ζωής;
-Έχω παρατηρήσει πάρα πολλές φορές ότι το μέγεθος του τρόμου που νιώθουμε για το θάνατο συνδέεται πολύ στενά με το πόση ζωή δεν έχουμε ζήσει.
-Ή μπορεί να μη θέλεις να ξαναζήσεις ποτέ τέτοια απώλεια και τέτοιο πόνο. Χωρίς σχέσεις δεν υπάρχει πόνος.
-Το πρόβλημα που είχα με τη λέξη «οίκτος» ήταν ότι υποδηλώνει πως μιλάς για κάποιον «διαφορετικό» και μάλιστα ίσως «κατώτερο» από σένα. Νιώθω οίκτο για ένα σκυλί που πεθαίνει απ΄ την πείνα ή για ένα τραυματισμένο γατί.
-Η αλήθεια είναι πως είμαι επικίνδυνη. Δηλητηριώδης. Είμαι γεμάτη θυμό. Κακές θυμωμένες σκέψεις για όλο τον κόσμο στριφογυρνάνε στο μυαλό μου. Γι΄ αυτό κρατιέμαι μακριά απ΄ τους ανθρώπους. Γι΄ αυτό είμαι τόσο μόνη.
-Όλα αυτά τα συναισθήματα πρέπει να τα ξεθάψεις, να τα εξετάσεις και τέλος να τ΄ αφήσεις να σκορπίσουν.
-«Σωστά! Εμείς οι θεραπευτές δεν προσκαλούμε την άρνηση να κατασκηνώσει μαζί μας γύρω απ΄ τη φωτιά. Ομολογώ ότι κι εγώ περιμένω από τους θεραπευόμενούς μου να απεκδύονται τον μηχανισμό της άρνησης και να τον αφήνουν στην γκαρνταρόμπα πριν μπουν στο γραφείο μου.»
-Νιώθω πολύ μεγάλο σεβασμό για καθε άνθρωπο που θέλει να καλλιεργήσει τηδημιουργικότητά του.
-Της είπα ότι η μεταμόρφωση της κοπριάς σε ομορφιά είναι ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος και ότι αν δεν υπήρχε το αμαρτωλό πάθος, ο θάνατος, η απόγνωση και η απώλεια, το μεγαλύτερο μέρος της τέχνης δεν θα είχε δει ποτέ το φως της μέρας.

–Η παραίτηση από την ελπίδα ότι το παρελθόν μας θα γίνει καλύτερο έχει πολύ ισχυρή επίδραση.

-Ίσως να μπορώ να λειτουργήσω λίγο σαν σκαπανέας, να μπορώ να δείξω το δρόμο προς το θάνατο στους φίλους και στα αδέλφια μου.
-«Αποφάσισα να αποτελέσω ένα μοντέλο για τα παιδιά μου, να τους δώσω ένα πρότυπο για να μπορούν να αντιμετωπίσουν το θάνατο!»
-Όπως έλεγε ο Νίτσε: «Αν διαθέτουμε ένα δικό μας «γιατί» στη ζωή, τότε μπορούμε να αποδεχθούμε οποιοδήποτε «πως«.

– «Έλα να τα ζήσουμε όλα, να μην αφήσουμε καμία θλίψη για κάτι που δεν κάναμε, να εξαντλήσουμε ό,τι υπάρχει και να μην αφήσουμε το θάνατο να μας στερήσει τίποτα».

-Να βλέπεις το παρελθόν να αλλάζει μπροστά στα μάτια σου είναι μεγάλο σοκ!
-Αν αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας, καταργείται η βλάβη. Τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει απ΄ έξω γιατί μόνο το δικό μας ελάττωμα μπορεί να μας βλαψει. Ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε σ΄ έναν εχθρό είναι να μην είμαστε σαν κι αυτόν.
-Μου φάνηκε συναρπαστική η καθημερινή αυτο-νάλυση που έκανε αυτός ο άνθρωπος. Κάθε πρωί αντιμετώπιζε τον εαυτό του με περισσότερη σοβαρότητα απ΄ όση έχω αντιμετωπίσει εγώ τον εαυτό μου ολόκληρη τη ζωή μου.
-…ο βαθύτερος πυρήνας μας είναι αδύνατο να πάθει κακό αν διατηρήσουμε την αρετή μας.
Στο «Εις Εαυτόν» είπε ο Μάρκος Αυρήλιος:

• «Πέταξε έξω τη γνώμη σου κι έχεις σωθεί. Ποιος σ΄ εμποιδίζει να την ξεφορτωθείς;»
• «Τα πάντα είναι η ιδέα που έχουμε γι΄ αυτά, και την ιδέα εσύ την πλάθεις. Βγαλ΄ την από τη μέση, λοιπόν, όποτε θέλεις, και σαν καράβι που πέρασε τον κάβο θα βρεις τη γαλήνη• τα πάντα σταερά, ένας όρμος χωρίς κύμα».
• «Πόσο γοργά αφανίζονται όλα- μες στον κόσμο τα ίδια σώματα και μες στην αιωνιότητα η μνήμη τους»
• «Ξεφορτώσου την ιδέα που σχημάτισες, και θα ξεφορτωθείς και το «έπαθα κακό». Αν έρθει το «έπαθα κακό «, θα αρθεί το κακό»
• «Είμαστε όλοι πλάσματα μιας μέρας, και εκείνος που θυμάται κάτι, και αυτό το κάτι. Παν εφήμερον, και το μνημονεύον και το μνημονευόμενον. Κοντεύει ο καιρός που θα τα ξεχάσεις όλα, κοντεύει ο καιρός που θα σε ξεχάσουν όλοι. Να στοχάζεσαι πάντοτε ότι σε λίγο θα είσαι ο καθένας στο πουθενά.»
• «Συχνά με παραξένεψε, πως γίνεται, ενώ ο καθένας αγαπάει τον εαυτό του πάνω απ΄ όλα, η γνώμη του για τον εαυτό του να μετράει λιγότερο απ΄ ότι η γνώμη των άλλων».
• «Μου δείχνει κάποιος περιφρόνηση; Ας το εξετάσει ο ίδιος. Εγώ θα κοιτάξω να μην κάνω και να μην πω κάτι που να αξίζει την περιφρόνηση «.
• «Ποτέ μη θεωρήσεις συμφέρον αυτό που θα σε αναγκάσει κάποτε να παραβείς το λόγο σου, ν΄ αφήσεις κατά μέρος τον αυτοσεβασμό…»
• «Αν κάποιος φανεί ικανός να με κρίνει και να μου δείξει ότι εν σκέφτομαι ή δεν πράττω σωστά, τότε μετα χαράς θα επανορθώσω. Την αλήθεια αναζητώ, που ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, απεναντίας, βλάπτεται αυτός που επιμένει στην πλάνη και την άγνοιά του «.
• «Ή πάλι [θυμήσου] ότι το κρασί της Καμπανίας είναι ζουμί από σταφύλια, κι [οι πορφυρές τήβεννοι] είναι τρίχες προβάτου βαμμένες με αίμα κοχυλιού•[…] όπως λοιπόν λειτουργούν αυτές οι πραστάσεις που φτάνουν στην ουσία των πραγμάτων και τα διαπερνούν ώστε να τα βλέπεις πως είναι στην πραγματικότητα, έτσι να κάνεις σε κάθε περίπτωση στη ζωή. Ακόμη κι εκεί όπου τα πράγματα φαντάζουν εξαιρετικά αξιόπιστα, να τ΄ απογυμνώνεις, ν΄ αντκρίζεις την ευτέλειά τους και να τους αφαιρείς το περιτύλιγμα τωνν λέξεων που τους χαρίζουν αίγλη».
• 《Την ακαριαία ετούτη στιγμή του χρόνου πέρνα την όπως το θέλει η φύση και φτάσε στο τέλος του ταξιδιού ικανοποιημένος• σαν μια ελιά που ωρίμασε και θα πέσει, ευλογώντας ο χώμα που θα την κρατήσει και ευχαριστώντας το δέντρο που τη γέννησε.

almalibrekp

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ