Λέξεις περίεργες, νοήματα μεταβλητά

Χρησιμοποιούμε λέξεις, χωρίς να σκεφτόμαστε συνειδητά το νόημά τους.
"Κάνε όνειρα..."
"Ακολούθησε τα όνειρά σου..."
Και βάζουμε στόχους, εξακολουθούμε να βάζουμε στόχους. Αγνοώντας το σκοπό μας.

Ποιος μπορεί να είναι ο "σκοπός"; Τα πιο αληθινά, σημαντικά θέματα, δεν μπορούν να εξηγηθούν...ακόμα. Να περιγραφούν. Δεν υπάρχουν οι συνηθισμένες "λίστες βημάτων" που μπορείς να ακολουθήσεις για να πετύχεις αυτό που νομίζεις πως καταλαβαίνεις.

"Γίνε αυτό που έχεις έρθει για να είσαι". Γνωστές λέξεις, άγνωστη ερμηνεία. Και η προσπάθεια ελέγχου της ζωής συνεχίζεται. Όπως και η προσπάθεια εμβολής των δικών σου αντίθετων θεωριών που ουσιαστικά διατηρούν τον ίδιο έλεγχο, την ίδια παγίδευση.

"Αφέσου στη ροή της ζωής". Απάθεια, θυματοποίηση. Μια ψεύτικη, επιφανειακή ηρεμία, με κύριο χαρακτηριστικό τον υποβόσκουν φόβο, που δεν μεταμορφώθηκε, αλλά κρύφτηκε.  

Άσε τις προκηρύξεις, τις δηλώσεις, τις θεωρίες και τις ανακοινώσεις. Όλα αυτά διατηρούν το φαίνεσθαι, που η αλήθεια του το ξεσκεπάζει. 

Είσαι αυτό που λες;

Είσαι αυτό που πράττεις;

Εξαρτάται ποιος/τι βλέπει. Εξαρτάται ποιος/τι κρίνει. Τι θέλει, τι έχει ορίσει η Βούληση...

Σε έμαθαν να φοβάσαι το μυαλό σου. Να διατηρείς τον πόλεμο προσπαθώντας να σωπάσεις τις εσωτερικές φωνές, να διώξεις τις αυτόματες εικόνες/σενάρια σου. Ο έλεγχος παντού. Νομίζεις πως δεν φαίνεται.

Ποιος είναι ο σκοπός σου πέρα και έξω από όνειρα; Τι ρόλο παίζουν οι στόχοι, η ζωή και το αναπάντεχο, η λεπτομέρεια που προσπερνάς; Πώς βρισκόμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στο κάθε παρόν/πρόκληση της ζωής μας; Αυτό το "παρόν" που έχει αποκοπεί από κάθε αληθινή έννοια του, δημιουργώντας ακόμα περισσότερα απομονωμένα κομματάκια... Μπορούν οι απαντήσεις να είναι ξεκάθαρες; Πώς; Πότε;

Ο χρόνος κυλάει παιχνιδιάρικα, αλλάζοντας, ανάλογα με τη δική μας βούληση. Λέξεις γνωστές. Πραγματικότητες βιωματικά άγνωστες. Γιατί δεν μπορείς να το εξηγήσεις, να το περιγράψεις εκ των προτέρων. Μόνο το βίωμα θα σού φανερώσει τις κατάλληλες λέξεις, την κατάλληλη περιγραφή. Και αυτό, μόνο για αυτούς που συμμερίζονται το βίωμα, που κατανοούν εξ' ίσου εμπειρικά.

Ο γραμμικός, σκεπτόμενος νους τοποθετεί εκ των υστέρων. Είναι αδύνατον να γνωρίζει, να ελέγξει, να ξέρει εκ των προτέρων. Η τραγικότητα έγκειται στο ότι πιστεύουμε πως είναι το μόνο επίπεδο νου που διαθέτουμε. Και έτσι περπατάμε μισοί, τυφλοί και αποκομμένοι. Μόνοι και έρημοι....παρ' όλη την προσπάθεια να αποδείξουμε το αντίθετο, με τις άπειρες κοινωνικές συμβάσεις μας.

Όσο κι αν διαλογίζεσαι, προσπαθείς να σκέφτεσαι θετικά, παραμένεις αισιόδοξος ή ελπίζοντας σε ένα "καλύτερο αύριο", έρχονται στιγμές που ο φόβος, ο θυμός, η ματαιότητα κατακλύζουν το Είναι σου. Η πίκρα σκεπάζει τον ψυχισμό σου, η αδυναμία κυριεύει την κρίση σου. Είναι φανερό. Όσες προσπάθειες κι αν κάνεις (έμαθες να κάνεις) για να το κρύψεις.

Πώς βρίσκεις τον σκοπό σου; Πού ψάχνεις για να ανακαλύψεις αυτό που δεν φαίνεται στις προκαθορισμένες έννοιες σου, που έχει διαμορφωθεί στον προγραμματισμένο ψυχισμό σου; Ποια διαδικασία ακολουθείς για να απελευθερώσεις τον Εαυτό σου, όταν όλα τα συστήματα ανήκουν στο ίδιο πολύπλοκο και εξειδικευμένο σύστημα  παγίδευσής σου;

Κι έτσι, ακολουθείς τους κυματισμούς που άλλοτε σε πνίγουν, άλλοτε σε ανεβάζουν για να απολαύσεις τη θέα, πάντα προσωρινά! Αλλά πάντα έρμαιο, αδύναμη, ασήμαντη, μικρή σταγόνα, που αφήνεται στη ροή που νομίζεις πως συμβαίνει ανεξάρτητα από εσένα. Και μη μου πεις πως "είσαι ο ωκεανός"...όλες οι απαντήσεις σου έχουν ήδη προβλεφθεί.

Όνειρα μέσα σε όνειρα, μέσα σε όνειρα....λέξεις γνωστές, όμως εξίσου άγνωστες στο βάθος και στην έκτασή τους....

Για να μπορείς να δεις πραγματικά οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να αφαιρέσεις όλες τις κατηγορίες, να απαλλαγείς από όλα τα συμπτώματα ενοχής, να λυτρώσεις τη ματιά σου από οποιαδήποτε στέρεη πραγματικότητα που θέλεις και επιμένεις να υπάρχει, για να συγκρίνεσαι. 

Γιατί πρέπει πρώτα να μάθεις να βλέπεις μέσα στις αντιθέσεις. Να μάθεις να αποκρυπτογραφείς όλα όσα είναι φανερά, κι άρα καλά κρυμμένα. 

Πρέπει να έχεις αναπτύξει το θάρρος να κοιτάς καθαρά, σκανάροντας τα επίπεδα της φαινομενικής πραγματικότητας που πάντα βρίσκονται ακριβώς μπροστά σου. 

Πρέπει να έχεις το κουράγιο να βγαίνεις από τις δομές σου, τις στέρεες θεωρίες/πραγματικότητες σου, να παραμένεις αγνός, αθώος και άδειος, σε ένα περιβάλλον που θέλει να σε κατασπαράξει, να σε διασύρει, να σε εξαφανίσει.

Η μάχη είναι συνεχόμενη και είναι δική σου. Μόνο δική σου....

Χριστιάνα Σοφία

synthesieautou

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ