Δε θέλω να κοιμάμαι, θέλω να ζω!

Θέλω αυτή την μαγική αίσθηση. Αυτή που με κάνει να νομίζω πως όλα θα γίνουν όπως τα θέλω. Την αίσθηση ότι θα τα παλέψω όλα και θα νικήσω κι ότι αν δεν γίνει αυτό θα έχω κέρδος την εμπειρία.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιμούνται όλοι. Σπάνιο αυτό όταν έχεις μικρά παιδιά. Το πρώτο που νιώθω είναι ότι θέλω να κοιμηθώ για μέρες μέχρι να ξεκουραστώ. Μισοκοιμισμένη κι ενώ ακόμα δεν λειτουργεί το μυαλό εντελώς και το κορμί είναι μουδιασμένο από τον ύπνο, πετώ τα σκεπάσματα με τα πόδια μου. Απαρνιέμαι την ζέστη τους κι αφήνω την διαφορά θερμοκρασίας να ξυπνήσει σιγά σιγά κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Ξυπόλητη σηκώνομαι και περπατώ προς την κουζίνα. Ακόμα και το χειμώνα ξυπόλυτη κυκλοφορώ. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση να πατώ στο έδαφος με γυμνά πόδια. Παίρνω ενέργεια και μην με ρωτήσετε γιατί. Υπάρχει φυσικά και η άλλη «επιστημονική» εξήγηση, αυτή της Ελληνίδας μάνας ότι ο λόγος που μου αρέσει να κυκλοφορώ ξυπόλυτη κ χωρίς πολλά ρούχα ακόμα και το χειμώνα, είναι γιατί κανονικά έχω μάνα τσιγγάνα. Συμφώνα με φήμες με αλλάξαν στο μαιευτήριο.

Είναι καιρός τώρα που δεν κοιμάμαι αρκετά. Ή μήπως κοιμάμαι; Από μικρή δεν αγαπούσα τον ύπνο και πολύ. « Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω! Τώρα θέλω να ζήσω» έλεγα με θράσος. Θυμάμαι όταν ήμουν νέα (σα τη γιαγιά μου μιλάω), πως ενώ έβγαινα για μέρες και γύριζα το – πάρα πολύ- πρωί, ούτε τότε κοιμόμουν πολύ παρόλο που οι φίλοι μου την άλλη μέρα ξυπνούσαν αργά το μεσημέρι. Δεν ξέρω αν είναι που αγαπώ τόσο την νύχτα και δεν εννοώ μόνο το να βγαίνω μιας και δεν βγαίνω πια συχνά. Κάποιος μου είπε ότι «Δεν κοιμόμαστε πολύ όταν μας αρέσει η ζωή που κάνουμε».

Για τότε μπορώ να πω πως ήταν έτσι. Για τώρα ξέρω πως μου αρέσει η ζωή μου, δεν ξέρω αν φταίει αυτό που δεν κοιμάμαι πολύ ή αν είναι που γενικά σαν άνθρωπος αγαπώ τη ζωή και την θεωρώ δώρο. Αν είναι ότι ψάχνω σε όλα κάτι να μάθω και κάτι θετικό να βρω για να χαίρομαι. Δεν ξέρω αν είναι που σαν άνθρωπος τα πιο πολλά-δυστυχώς όχι όλα- από αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη τα κρατώ στα χέρια μου κι έχουν να κάνουν με όσα μπορώ να φτιάξω με αυτά ή αν όντως έχω την ζωή που θέλω. Ξέρω πως όταν είμαι σε δημιουργικό οίστρο όπως αυτήν την περίοδο, δεν κοιμάμαι πολύ. Νομίζω συμβαίνει στους περισσότερους που έχουν καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ίσως είναι που το μυαλό «κατεβάζει» ιδέες, η αίσθηση ευφορίας που έχω όταν είμαι σε τέτοια φάση ή ότι δεν σε αφήνει το είναι σου να κοιμηθείς γιατί όλες οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο μέγιστο.

Ξέρω όμως ότι είναι μαγική αυτή η αίσθηση. Είναι σαν να ερωτεύεσαι. Αυτήν αίσθηση την νιώθω συχνά. Αυτό που διαφέρει είναι η διάρκεια. Τη νιώθω για τα λίγα λεπτά που διαρκεί το τραγούδι που χορεύω κι ενώ λικνίζομαι βλέπω τον γιο μου να με κοιτά σαν μαγεμένος και την κόρη μου να με αντιγράφει. Τη νιώθω την ώρα που είμαι στο κολυμβητήριο και ο ήλιος περνά μέσα από τα τζάμια και με τυφλώνει. Την ώρα που φοράω τις ψηλοτάκουνες γόβες μου (είναι μαγικές κι αυτές! Με κάνουν να νιώθω θηλυκό). Τη νιώθω την ώρα που φοράω ένα κατακόκκινο κραγιόν. Αυτήν την μαγική αίσθηση την νιώθω κάθε φορά που κάποιος από εσάς θα μου πει κάτι όμορφο για κάτι που έγραψα ή έφτιαξα. Την νιώθω τα καλοκαίρια όταν με καίει ο ήλιος. Τις νύχτες στην Πάρο όταν κοιτώ μαγεμένη το φεγγάρι για ώρες. Όταν πάω σε ένα μουσείο και δω ένα γλυπτό ή έναν πίνακα που μου με μαγεύει. Την νιώθω ύστερα από μία κουβέντα με κάποιον που έπαιξε με το μυαλό μου. Πάντα η ίδια μαγική αίσθηση.

Ξέρω πως το να νιώθεις έτσι εξαρτάται από πολλά. Τα περισσότερα περνούν από το χέρι μας. Έτσι λοιπόν αν το σκέφτω σε σχέση με τον ύπνο, μπορώ να πω πως μπορεί να μην είναι ο μόνος λόγος που δεν κοιμόμαστε η «καλή φάση» που περνάμε, αλλά σίγουρα ισχύει το αντίθετο. Όταν δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε, κοιμόμαστε πολύ. Ξέρω πως την πιο μαύρη περίοδο της ζωής μου κοιμόμουν πάρα πολύ. Ίσως γιατί ήθελα να ξεχάσω. Ίσως γιατί είχα αυτή την αίσθηση ότι έτσι περνάει ο χρόνος και θα έρθει το αύριο, το νέο ξεκίνημα και ότι έτσι θα περάσει όλο αυτό πιο γρήγορα. Δεν θέλω όμως να σκέφτομαι αυτά.

Θέλω αυτή την μαγική αίσθηση. Αυτή που με κάνει να νομίζω πως όλα θα γίνουν όπως τα θέλω. Την αίσθηση ότι θα τα παλέψω όλα και θα νικήσω κι ότι αν δεν γίνει αυτό θα έχω κέρδος την εμπειρία. Δεν είναι μόνιμη αυτή η αίσθηση, όμως όσο πιο δημιουργική είμαι τόσο πιο πολύ διαρκεί. Όσο πιο πολύ διεγείρω τις αισθήσεις μου, όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχω, τόσο περισσότερο νιώθω αυτή την ευφορία. Νιώθω την ευτυχία. Νιώθω πως δεν επιβιώνω απλά, αλλά ζω. Νιώθω πως γεύομαι τη ζωή και πως δεν θέλω να αφήσω καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Πως θα φορέσω το κατακόκκινο κραγιόν μου, τις μαγικές ψηλοτάκουνες γόβες μου και θα περπατήσω με το κορμί μου ίσιο κοιτώντας τη ζωή στα μάτια σαν να την φλερτάρω και να την προκαλώ. Νιώθω πως αν την κοιτάξω πονηρά θα μου χαμογελάσει κι αυτή.Γιατί δε θέλω να κοιμάμαι. Θέλω να ζω.

Από την Μαργαρίτα Γεροχρήστου

klik + anapnoes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ