Πάντα μου άρεσε να συλλέγω αντικείμενα. Από μικρή ηλικία τρελαινόμουν για συλλογή νομισμάτων, αυτοκόλλητων, περιοδικών και παράξενων παλιών αντικειμένων που έβρισκα στο σπίτι της γιαγιάς. Η συλλογή, όμως που πάντα με ενθουσίαζε ήταν εκείνη με τις αναμνήσεις, μία συλλογή που ξεκινάει από την στιγμή της γέννησης και δεν τελειώνει ποτέ. Είναι ίσως η μεγαλύτερη και πολυτιμότερη συλλογή που μπορεί να έχει κάθε άνθρωπος.
Χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία, θετικές ή αρνητικές αναμνήσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, αυτούσιες ή μεταποιημένες. Πάντα, όμως με αναμνήσεις που δεν μπορείς να πετάξεις από το κουτί της συλλογής. όλες τοποθετούνται σε μία ξεχωριστή θέση στο μυαλό και στην καρδιά και ανακαλούνται την κατάλληλη στιγμή ή όχι και την τόσο κατάλληλη κάποιες φορές. Είναι εκείνες οι αναμνήσεις που σου φέρνουν δάκρυα πόνου, αλλά και χαράς. Είναι και εκείνες που χαμογελάς χωρίς να θυμάσαι καν την αίτια που σου προκάλεσε το χαμόγελο. Η ζωή άλλωστε έχει την μυρωδιά των αναμνήσεών μας.
Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως δεν είμαστε αυτό που ζούμε, αλλά αυτό που θυμόμαστε. Και ευτυχώς τις περισσότερες φορές είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τι θέλουμε να θυμόμαστε και τι όχι. Βέβαια, κάποιες φορές οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι αυτές που επιλέγουμε να ξεχάσουμε, επιλέγοντας αυτομάτως και την δυστυχία μας. Βλέπεις πως πιο εύκολα σβήνονται οι αναμνήσεις που είμαστε χαρούμενοι και φωτεινοί, παρά αυτές που μας πληγώνουν. Και είναι στη φύση του ανθρώπου να θυμάται ό,τι τον πλήγωσε.
Γιατί άραγε να επιλέγουμε να κουβαλάμε ένα αόρατο βάρος από το παρελθόν; Στην προσπάθειά μας να ξεχάσουμε άσχημα συμβάντα, τα θυμόμαστε ακόμη περισσότερο. Όπως έλεγε και ο Ρεμάρκ:''Οι αναμνήσεις μας γερνάνε. Η νεότητα βρίσκεται στην ικανότητα να ξεχάσεις. Θα μπορούσε το ανθρώπινο μυαλό να είναι όπως ένας υπολογιστής. Όποτε κολλάει σε ''άρρωστες'' αναμνήσεις, να κάνουμε ένα ''φορμάτ'', να τοποθετούμε αντιικά προγράμματα και να επαναφέρεται το λογισμικό του εαυτού μας στη φυσιολογική του λειτουργία.
Η κάθε εμπειρία ενσωματώνεται στην προσωπική μας ιστορία και λαμβάνουμε ένα χρήσιμο νόημα από αυτήν. Γ'αυτόν τον λόγο επιλέγω να είμαι συλλέκτης αναμνήσεων! Καλές ή κακές είναι αυτές που μας διαμορφώνουν, αυτές που αφήνουν το δικό τους άγγιγμα στο πέρασμά τους.
Για φέτος το καλοκαίρι επιλέγω να κρατήσω αναμνήσεις μικρού παιδιού, γιατί μόνο αυτές θα με κάνουν να μην ξεχάσω την καλά κρυμμένη παιδικότητά μου. Αναμνήσεις από την γεύση παγωτού βανίλια, από τα αμέτρητα τσιμπήματα των κουνουπιών στα πόδια μου, από την ατέλειωτη μάχη μέσα μου με το αν θα φάω πεπόνι ή καρπούζι ή και τα δύο εν τέλει, από την μυρωδιά του αντηλιακού και από την κολλημένη άμμο στα δάχτυλα του ποδιού, από τα ατελείωτα πλατσουρίσματα μέσα στο νερό και από το μάζεμα των κοχυλιών σε όλα τα μεγέθη και χρώματα.
Ξέρεις τι παρατηρώ τελικά; ότι το μόνο μου πρόβλημα σήμερα που είμαι ενήλική, θα έπρεπε να είναι το ίδιο με τότε που ήμουν παιδί...πόσα παγωτά θα φάω και φέτος;
Είμαι συλλέκτης αναμνήσεων και αγαπώ να τις ενσωματώνω στη ζωή μου. Γιατί αυτές ενώνουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μου...Γιατί αυτές οι αναμνήσεις είμαι ΕΓΩ!!
Χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία, θετικές ή αρνητικές αναμνήσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, αυτούσιες ή μεταποιημένες. Πάντα, όμως με αναμνήσεις που δεν μπορείς να πετάξεις από το κουτί της συλλογής. όλες τοποθετούνται σε μία ξεχωριστή θέση στο μυαλό και στην καρδιά και ανακαλούνται την κατάλληλη στιγμή ή όχι και την τόσο κατάλληλη κάποιες φορές. Είναι εκείνες οι αναμνήσεις που σου φέρνουν δάκρυα πόνου, αλλά και χαράς. Είναι και εκείνες που χαμογελάς χωρίς να θυμάσαι καν την αίτια που σου προκάλεσε το χαμόγελο. Η ζωή άλλωστε έχει την μυρωδιά των αναμνήσεών μας.
Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως δεν είμαστε αυτό που ζούμε, αλλά αυτό που θυμόμαστε. Και ευτυχώς τις περισσότερες φορές είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τι θέλουμε να θυμόμαστε και τι όχι. Βέβαια, κάποιες φορές οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι αυτές που επιλέγουμε να ξεχάσουμε, επιλέγοντας αυτομάτως και την δυστυχία μας. Βλέπεις πως πιο εύκολα σβήνονται οι αναμνήσεις που είμαστε χαρούμενοι και φωτεινοί, παρά αυτές που μας πληγώνουν. Και είναι στη φύση του ανθρώπου να θυμάται ό,τι τον πλήγωσε.
Γιατί άραγε να επιλέγουμε να κουβαλάμε ένα αόρατο βάρος από το παρελθόν; Στην προσπάθειά μας να ξεχάσουμε άσχημα συμβάντα, τα θυμόμαστε ακόμη περισσότερο. Όπως έλεγε και ο Ρεμάρκ:''Οι αναμνήσεις μας γερνάνε. Η νεότητα βρίσκεται στην ικανότητα να ξεχάσεις. Θα μπορούσε το ανθρώπινο μυαλό να είναι όπως ένας υπολογιστής. Όποτε κολλάει σε ''άρρωστες'' αναμνήσεις, να κάνουμε ένα ''φορμάτ'', να τοποθετούμε αντιικά προγράμματα και να επαναφέρεται το λογισμικό του εαυτού μας στη φυσιολογική του λειτουργία.
Η κάθε εμπειρία ενσωματώνεται στην προσωπική μας ιστορία και λαμβάνουμε ένα χρήσιμο νόημα από αυτήν. Γ'αυτόν τον λόγο επιλέγω να είμαι συλλέκτης αναμνήσεων! Καλές ή κακές είναι αυτές που μας διαμορφώνουν, αυτές που αφήνουν το δικό τους άγγιγμα στο πέρασμά τους.
Για φέτος το καλοκαίρι επιλέγω να κρατήσω αναμνήσεις μικρού παιδιού, γιατί μόνο αυτές θα με κάνουν να μην ξεχάσω την καλά κρυμμένη παιδικότητά μου. Αναμνήσεις από την γεύση παγωτού βανίλια, από τα αμέτρητα τσιμπήματα των κουνουπιών στα πόδια μου, από την ατέλειωτη μάχη μέσα μου με το αν θα φάω πεπόνι ή καρπούζι ή και τα δύο εν τέλει, από την μυρωδιά του αντηλιακού και από την κολλημένη άμμο στα δάχτυλα του ποδιού, από τα ατελείωτα πλατσουρίσματα μέσα στο νερό και από το μάζεμα των κοχυλιών σε όλα τα μεγέθη και χρώματα.
Ξέρεις τι παρατηρώ τελικά; ότι το μόνο μου πρόβλημα σήμερα που είμαι ενήλική, θα έπρεπε να είναι το ίδιο με τότε που ήμουν παιδί...πόσα παγωτά θα φάω και φέτος;
Είμαι συλλέκτης αναμνήσεων και αγαπώ να τις ενσωματώνω στη ζωή μου. Γιατί αυτές ενώνουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μου...Γιατί αυτές οι αναμνήσεις είμαι ΕΓΩ!!
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.