Χωρίς τιμαλφή

Δε θα σταθώ σε αυτά που μπορείς να μου κλέψεις αλλά σε εκείνα που όσο πικρά κι αν προσπαθήσεις, δε θα τα καταφέρεις... Κι αν με ρωτήσεις ποια είναι, θα έχω αμέτρητα να σου απαριθμήσω... 
 Δε μπορείς να κλέψεις το άρωμα της βροχής στο διψασμένο χώμα έπειτα από μέρες αναβροχιάς. Θα μου διαπερνά τη μύτη και θα ζαλίζει τα πνευμόνια μου...
  Τα χρώματα του ουρανού, καθώς η νύχτα μπλέκεται με την ημέρα και διεκδικεί το θρόνο της προσφέροντας κόκκινο, μοβ και ροζ πάνω στο γαλάζιο...
 Το πλατύ χαμόγελο του παιδιού που κατρακυλά σε μια τσουλήθρα καθώς ο αέρας παιχνιδίζει στα μαλλιά του...     Τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς  αγαπημένου...        Το πηγαδάκι ανάμεσα σε λίγους φίλους και μισοτελειωμένα φλιτζάνια καφέ...
  Την μαγεία να καμαρώνεις το παιδί σου να κάνει τα πρώτα του βήματα... Να πηγαίνει στο σχολείο με μια τεράστια σάκα στους μικρούς του ώμους....να ερωτεύεται για πρώτη φορά... 

                                                          
 Δεν μπορείς να μου κλέψεις την ιδιότητα του να γερνάς με το ταίρι σου αλλά στα δικά σου μάτια, να είναι πάντοτε ο νέος άνθρωπος που γνώρισες μικρός... Να του κρατάς το χέρι και να αισθάνεσαι ολόκληρος... 
  Τη χαρά να μεγαλώνει και να ανθίζει ένα λουλούδι που φύτεψες με τα ίδια σου τα χέρια... Ένα δέντρο στο απέναντι πεζοδρόμιο να θεριεύει το καλοκαίρι και να πρευσβεύει οργασμό και ζωή. 
 Δεν μπορείς να ληστέψεις το φως που λαμπιρίζει στα μάτια κάθε που κοιτάμε αυτούς που αγαπάμε. Το πόσο μας ζεσταίνει το χαμόγελό τους, ακόμη και στις πιο κρύες νύχτες...
 Δεν μπορείς να κλέψεις τη γενναιοδωρία. Να μοιραζόμαστε ακόμη και το  υστέρημά μας. Την αγγαλίαση να δίνουμε ακόμη κι αν λείψουν από εμάς.
 Δε μπορείς να κλέψεις τις μνήμες μας, τις αναμνήσεις γλυκές ή πικρές, την φυσική μας ροπή προς την καταγωγή μας.... Την ιστορική μας ταυτότητα, το ποιοι ήμαστε...

                               
 Δε μπορείς να μας κλέψεις το φεγγάρι... Ολόγιομο φωτίζει μια φορά το μήνα τον ουρανό μας. Και τις λίγες νύχτες που δε φαίνεται, γνωρίζουμε καλά πως γρήγορα θα γυρίσει με την υπόσχεση να συντροφεύει τα όνειρα μας...γιατί αυτά θα μας κρατούν πάντοτε δυνατούς.
 Τα όνειρα και οι ελπίδες μας! Αυτά δε μπορείς να μας τα πάρεις! Δεν τό ξερες; Αυτά μας ανδριώνουν! Μας κάνουν Τιτάνες και θεριά και δράκους ...και μπορούμε να αντέξουμε στα αλλεπάλληλα χτυπήματά σου. 
 Και θα δεις που μια μέρα θα τα καταφέρουμε. Θα σε νικήσουμε! Γιατί δε μπορείς να τα βάλεις με κάτι που δε βλέπεις. Που δεν είναι γήινο. Που δεν είναι υλικό! 
 Εσύ έχεις μάθει να πολεμάς με τα φθαρτά για τα φθαρτά. Έχεις μάθει να προσκυνάς την ύλη και για αυτή να μάχεσαι...
 Μα οι ψυχές που κουβαλούν ΕΛΠΙΔΑ, ΠΙΣΤΗ και ΟΝΕΙΡΑ είναι άφθαρτες! Είναι άυλες, ανίκητες και δε μπορείς να τις αγγίξεις. 

Αναδημοσίευση από georgiakakalopoulou

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ