Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: ΓΚΙΤΑ 4 ... Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΓΙΟΓΚΑ – Η ΨΥΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ – Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

ΓΚΙΤΑ 4 ... Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΓΙΟΓΚΑ – Η ΨΥΧΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ – Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ – Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αυτή λοιπόν είναι η μάχη της συνειδητότητας που κάθε άνθρωπος πρέπει να δώσει – ο πόλεμος ανάμεσα στην ανθρώπινη συνειδητότητα, η οποία βλέπει τις εναλλακτικά ευχάριστες ή γεμάτες βάσανα ζωές των θνητών μέσα στην απατηλή, ευμετάβλητη ύλη, και στη συμπαντική συνειδητότητα της ψυχής, που βλέπει το βασίλειο της παντοδύναμης, πάντα μακάριας Πανταχού Παρουσίας!

Όσο βαθύτεροι είναι οι διαλογισμοί του γιόγκι, και όσο πιο πολύ μπορεί αυτός να κρατήσει μέσα του τα αποτελέσματα των αφυπνισμένων ψυχικών αρετών και των αντιλήψεων και να τις εκφράσει στην καθημερινή του ζωή, τόσο πιο πνευματικό χαρακτήρα έχει το σωματικό του βασίλειο. Η αναπτυσσόμενη συνειδητοποίηση του Εαυτού του είναι η θριαμβευτική επανεδραίωση της βασιλείας της Βασίλισσας Ψυχής. Όταν η Βασίλισσα Ψυχή και οι ευγενείς αυλικοί της της διαίσθησης, της γαλήνης, της μακαριότητας, της ηρεμίας, του αυτοελέγχου, του ελέγχου της δύναμης της ζωής, της δύναμης της θέλησης, της αυτοσυγκέντρωσης, της διάκρισης, της παντογνωσίας, κυβερνούν το σωματικό βασίλειο, λαμβάνουν χώρα εκπληκτικές αλλαγές μέσα σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο!

Ο γιόγκι που κέρδισε τη μάχη της συνειδητότητας έχει υπερβεί την πλανημένη προσκόλληση του εγώ σε ανθρώπινους τίτλους, όπως: «Είμαι άνδρας, είμαι Αμερικανός, με τόσα κιλά σάρκας, ένας εκατομμυριούχος σ’ αυτήν την πόλη», και ούτω κάθε εξής, και έχει απελευθερώσει τη μέχρι τότε αιχμάλωτη προσοχή του από κάθε περιοριστική αυταπάτη. Η απελευθερωμένη του προσοχή, η οποία έβλεπε τη δημιουργία μόνο μέσω των περιοριστικών εξωτερικών προβολέων των αισθήσεων, αποσύρεται σ’ ένα άπειρο βασίλειο που είναι ορατό μόνο μέσω των προβολέων της εσωτερικής αντίληψης.

Στον συνηθισμένο άνθρωπο, το εγώ, η ψευδο-ψυχή, πλέει στο καθοδικό ρεύμα της απόλαυσης των αισθήσεων, ναυαγώντας τελικά στους χείμαρρους του κορεσμού και της άγνοιας. Στον υπεράνθρωπο, ολόκληρο το ρεύμα της δύναμης της ζωής, της προσοχής και της σοφίας κινείται σαν πλημμύρα προς την ψυχή· η συνειδητότητα κολυμπά στη θάλασσα της πανταχού παρούσας γαλήνης και μακαριότητας του Θεού.

Στον συνηθισμένο άνθρωπο, οι αισθήσεις (οι προβολείς που είναι στραμμένοι προς την ύλη) αποκαλύπτουν μόνο την ψευδο-απολαυστική, την επιφανειακά ελκυστική παρουσία της χονδροειδούς ύλης. Στον υπεράνθρωπο, οι προβολείς της αντίληψης, που είναι αντεστραμμένοι προς τα μέσα, αποκαλύπτουν στον γιόγκι το μέρος όπου κρύβεται το πάντα όμορφο, πάντα χαρούμενο Πνεύμα σε όλη τη δημιουργία.

Εισερχόμενος στην πόρτα του πνευματικού ματιού, ανέρχεται προς την κατά Χριστόν συνειδητότητα (την ενότητα με την πανταχού παρουσία του Θεού ΜΕΣΑ σε όλη τη δημιουργία) και τη συμπαντική συνειδητότητα (την ενότητα με την πανταχού παρουσία του Θεού ΜΕΣΑ σε όλη τη δημιουργία και ΠΕΡΑ απ’ αυτήν).

Ο άνθρωπος της συμπαντικής συνειδητότητας, μη νιώθοντας ποτέ περιορισμένος σ’ ένα σώμα και μη νιώθοντας ποτέ ότι φτάνει μόνο στον εγκέφαλο ή μόνο στο εγκεφαλικό φως του χιλιοπέταλου λωτού, αντίθετα νιώθει, μέσω αληθινής διαισθητικής δύναμης, την πάντα αναβλύζουσα Μακαριότητα που χορεύει μέσα σε κάθε μόριο του μικρού του σώματος και μέσα στο μεγάλο Συμπαντικό του Σώμα της οικουμένης και μέσα στην απόλυτη φύση του ως ένα με το Αιώνιο Πνεύμα πέρα από τις εκδηλωμένες μορφές.

Ο άνθρωπος στου οποίου το ιερό χέρι έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά το θεϊκό του σωματικό βασίλειο, δεν είναι πια ένα ανθρώπινο ον με περιορισμένη συνειδητότητα του εγώ. Στην πραγματικότητα είναι η ψυχή, εξατομικευμένη, πάντα υπάρχουσα, πάντα συνειδητή, πάντα ανανεούμενη Μακαριότητα, η αγνή αντανάκλαση του Πνεύματος, προικισμένη με συμπαντική συνειδητότητα. Χωρίς να είναι ποτέ θύμα αντιλήψεων της φαντασίας, ευφάνταστων εμπνεύσεων, ή παραισθήσεων «σοφίας», ο υπεράνθρωπος έχει πάντα έντονα επίγνωση του Ανεκδήλωτου Πνεύματος και επίσης ολόκληρου του σύμπαντος σε όλη την ποικιλία του.

Με τη συνειδητότητά του διευρυμένη και αφυπνισμένη σε κάθε ίχνος στην περιφέρεια του άπειρου χώρου, ο εξυψωμένος γιόγκι νιώθει το μικρό υλικό σώμα του και όλες τις αντιλήψεις του σώματος αυτού, όχι όπως ένα συνηθισμένο ανθρώπινο ον, αλλά σε ενότητα με το πάνσοφο Πνεύμα.

Απελευθερωμένος από τη μέθη της αυταπάτης και των απατηλών θνητών περιορισμών, ο υπεράνθρωπος έχει επίγνωση του γήινου ονόματός του και των γήινων αποκτημάτων του, αλλά ποτέ δεν κυριεύεται, ούτε περιορίζεται απ’ αυτά. Ενώ ζει ΜΕΣΑ στον κόσμο, δεν ΑΠΟ τον κόσμο αυτόν. Έχει επίγνωση της πείνας, της δίψας και άλλων συνθηκών του σώματος, αλλά η εσωτερική του συνειδητότητα δεν ταυτίζεται με το σώμα αλλά με το Πνεύμα. Ο προχωρημένος γιόγκι μπορεί να έχει πολλά αποκτήματα, αλλά ποτέ δεν θα στενοχωρηθεί αν του πάρουν τα πάντα. Αν τυχαίνει να είναι υλικά φτωχός, ξέρει ότι στο Πνεύμα είναι πλούσιος πέρα από κάθε όνειρο πλεονεξίας.

Ο πνευματικός άνθρωπος εκτελεί όλες τις ορθές πράξεις σχετικά με την όραση, την αφή, την όσφρηση, τη γεύση και την ακοή, χωρίς να νιώθει καμία νοητική προσκόλληση. Η ψυχή του πλέει πάνω στα ρυπαρά νερά των σκοτεινών γήινων εμπειριών –της θλιβερής αδιαφορίας του ανθρώπου για το Θεό– σαν ένας άσπιλος λωτός που βγαίνει από τα λασπωμένα νερά μιας λίμνης.

Ο υπεράνθρωπος βιώνει τις αισθητήριες εντυπώσεις, όχι στα αισθητήρια όργανα, αλλά ως αντιλήψεις στον εγκέφαλο. Ο συνηθισμένος άνθρωπος νιώθει το κρύο και τη ζέστη στην επιφάνεια του σώματος, βλέπει όμορφα λουλούδια εξωτερικά, σ’ έναν κήπο, ακούει ήχους στα αυτιά, γεύεται με τον ουρανίσκο, και μυρίζει μέσω των οσφρητικών νεύρων. Αλλά ο υπεράνθρωπος βιώνει όλες αυτές τις αισθητήριες εντυπώσεις στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στην καθαρή αίσθηση και στην αντίδραση της σκέψης πάνω σ’ αυτήν. Αντιλαμβάνεται τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τη θέληση, το σώμα, την αντίληψη –τα πάντα– στη σκέψη, ως απλές ιδέες του Θεού καθώς Αυτός ονειρεύεται μέσω της συνειδητότητας του ανθρώπου.

Ο υπεράνθρωπος βλέπει το σώμα, όχι σαν σάρκα, αλλά ως μια δέσμη συμπυκνωμένων ηλεκτρονίων και δύναμης της ζωής, έτοιμη να εξαϋλωθεί ή να υλοποιηθεί με τη θέληση του γιόγκι. Δεν νιώθει το βάρος του σώματος, αλλά αντιλαμβάνεται τη σάρκα απλώς ως ηλεκτρική ενέργεια. Βλέπει την κινηματογραφική ταινία του σύμπαντος να πηγαίνει προς τα μπροστά ή προς τα πίσω στην οθόνη της συνειδητότητάς του: ξέρει μ’ αυτόν τον τρόπο ότι ο χρόνος και ο χώρος είναι μορφές σκέψης που διαθέτουν διαστάσεις και που προβάλλουν συμπαντικές κινηματογραφικές ταινίες, όνειρα διαρκώς ανανεούμενα, σε άπειρη ποικιλία – και αληθινά στην αφή, αληθινά στην ακοή, αληθινά στην όσφρηση, αληθινά στη γεύση και αληθινά στην όραση.

Ο υπεράνθρωπος βλέπει ότι η γέννηση του σώματός του ήταν απλά η απαρχή ορισμένων αλλαγών. Ξέρει ότι ο θάνατος είναι η αλλαγή που, με φυσικότητα, έπεται της γήινης ζωής. Είναι έτοιμος και ικανός, τη στιγμή που θα το επιλέξει, να φύγει συνειδητά από τη σωματική του κατοικία.
Καθώς είναι ένα με το Θεό, ονειρεύεται μέσα στη συμπαντική του συνειδητότητα όλα τα θεϊκά όνειρα της συμπαντικής δημιουργίας.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΟΥ.

Αυτός που έγινε ένα με τον πανταχού παρόντα, πάνσοφο και παντοδύναμο Θεό, έχει επίγνωση της πορείας ενός πλανήτη σε απόσταση τρισεκατομμυρίων ετών φωτός και ταυτόχρονα του πετάγματος ενός σπουργιτιού κοντά του. Ένας υπεράνθρωπος δεν βλέπει το Πνεύμα σαν κάτι ξεχωριστό από το σώμα. Γίνεται ένα με το Πνεύμα και βλέπει, ως υπάρχον μέσα του, το δικό του σώμα καθώς και όλα τα σώματα όλων των άλλων πλασμάτων. Νιώθει το σώμα του σαν ένα μικροσκοπικό άτομο μέσα στο αχανές, φωτοβόλο συμπαντικό του σώμα.

Αποσύροντας την προσοχή του από τον εξωτερικό αισθητήριο κόσμο κατά τη διάρκεια του βαθιού διαλογισμού, ο υπεράνθρωπος αντιλαμβάνεται τα πάντα με τη δύναμη του εσωτερικού ματιού. Μέσω των προβολέων των αστρικών δυνάμεων της όρασης, της ακοής, της όσφρησης, της γεύσης και της αφής, και μέσω της ακόμα πιο λεπτοφυούς αιτιατής αντίληψης της καθαρής διαίσθησης, βλέπει τα εδάφη της πανταχού παρούσας Συμπαντικής Συνειδητότητας.

Σ’ αυτήν την κατάσταση ο υπεράνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι τα λαμπυρίζοντα άτομα της συμπαντικής ενέργειας είναι τα μάτια του, μέσω των οποίων παρατηρεί κάθε πόρο του διαστήματος και του Απείρου.
Απολαμβάνει σε όλη τη δημιουργία την ευωδιά της Μακαριότητας· και εισπνέει τη γλυκύτητα των αστρικών ατόμων-μπουμπουκιών, που ανθίζουν στον συμπαντικό κήπο.
Γεύεται το αστρικό νέκταρ της υγρής συμπαντικής ενέργειας και ρουφά το υγρό μέλι μιας απτής χαράς που υπάρχει στην κηρήθρα του ηλεκτρονικού χώρου. Δε δελεάζεται πια από το υλικό φαγητό, αλλά ζει με τη δική του θεϊκή ενέργεια.
Νιώθει τη φωνή του να δονείται, όχι μέσα στο ανθρώπινο σώμα, αλλά μέσα στο λάρυγγα κάθε δόνησης και μέσα στο σώμα του όλης της πεπερασμένης ύλης. Ακούει τη φωνή του του δημιουργικού συμπαντικού Ομ, ενωμένη με το τραγούδι του Πνεύματος, να τραγουδά μέσω του φλάουτου των μορίων και των ατόμων και μέσω των κυμάτων όλης της δημιουργίας που τρεμοφέγγουν· και δε θέλει να ακούει τίποτα άλλο.

Νιώθει το αίμα του της αντίληψης να τρέχει στις φλέβες του σώματος όλης της πεπερασμένης δονητικής δημιουργίας. Έχοντας κατακτήσει την αίσθηση της αφής που αφορά τις επιθυμίες του σώματος για υλικές ανέσεις, ο θεϊκός άνθρωπος νιώθει τις αισθητηριακές εντυπώσεις όλης της ύλης ως εκφράσεις της δημιουργικής συμπαντικής ενέργειας του Θεού που παίζει μέσα στο συμπαντικό του σώμα, με μια μακαριότητα που όμοιό της δεν υπάρχει από καμία φυσική απόλαυση της αφής. Νιώθει την απαλή ροή του ποταμιού πάνω στο στήθος της γης. Νιώθει το σπίτι της Ύπαρξής του μέσα στον ωκεανό του διαστήματος και αντιλαμβάνεται τα τρεχούμενα κύματα των συμπάντων-νησιών μέσα στη δική του θαλάσσια αγκαλιά. Γνωρίζει την απαλότητα των πετάλων των μπουμπουκιών και την τρυφερότητα της αγάπης σε όλες τις καρδιές, τη ζωντάνια της νιότης σε όλα τα σώματα. Η δική του νιότη, ως η ψυχή που δεν έχει ηλικία, είναι παντοτινή.

Ο υπεράνθρωπος βλέπει όλες τις γεννήσεις και όλους τους θανάτους μόνο ως αλλαγές που χορεύουν στη Θάλασσα της Ζωής – όπως τα κύματα του ωκεανού σηκώνονται, πέφτουν και σηκώνονται και πάλι. Γνωρίζει όλο το παρελθόν και το μέλλον, αλλά ζει στο αιώνιο παρόν. Γι’ αυτόν, το αίνιγμα του «γιατί» της ύπαρξης επιλύεται με τη μοναδική συνειδητοποίηση: «Από τη Χαρά έχουμε έρθει. Στη Χαρά ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Και σ’ αυτήν την ιερή, αιώνια Χαρά λιώνουμε πάλι».

Αυτή είναι η συνειδητοποίηση του Εαυτού, η έμφυτη κατάσταση του ανθρώπου ως η ψυχή, η αγνή αντανάκλαση του Πνεύματος. Τα όνειρα των ενσαρκώσεων παίζουν πάνω στην απατηλή οθόνη της ατομικότητας. Στην πραγματικότητα όμως, ούτε για μια στιγμή δεν είναι ο άνθρωπος χωρισμένος από το Θεό. Είμαστε η σκέψη Του. Αυτός είναι η ύπαρξή μας. Απ’ Αυτόν έχουμε προέλθει. Σ’ Αυτόν πρέπει να ζήσουμε ως εκφράσεις της σοφίας Του, της αγάπης Του, της χαράς Του. Σ’ Αυτόν ο εγωισμός μας πρέπει να λιώσει ξανά, στη χωρίς όνειρα, διαρκή εγρήγορση της αιώνιας Μακαριότητας.

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα