«Εμείς οι ίδιοι, και μόνο εμείς, τιμωρούμε ή ανταμείβουμε τον εαυτό μας εδώ στη γη μέσω των συνεπειών των πράξεών μας».

Διαβάστε μια ιστορία, είναι λίγο αστεία αλλά πολύ σοβαρή... Την αφηγείται ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Κάποτε, στην Ουάσινγκτον, καθόμουν δίπλα στον ωκεανό. Κάποια στιγμή πείνασα και πήγα σ’ ένα κοντινό αγροτόσπιτο να αγοράσω μερικά κεράσια. Εκεί συνάντησα έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Το παρουσιαστικό του ήταν πρόσχαρο και με υποδέχτηκε θερμά.

Μια θεϊκή παρόρμηση όμως με κυρίευσε και είπα: «Αγαπητέ κύριε, αν και φαίνεστε πολύ ευτυχισμένος, υπάρχει ένα κρυμμένο βάσανο στη ζωή σας».

Με ρώτησε: «Είστε μάντης, λέτε την τύχη των ανθρώπων?».
Απάντησα: «Όχι, αλλά λέω στους ανθρώπους πώς να διορθώνουν την τύχη τους».

Η συζήτηση στράφηκε σε πνευματικά θέματα. Προς έκπληξή μου, ο άνθρωπος αυτός ξαφνικά άρχισε να φωνάζει: «Είμαστε όλοι αμαρτωλοί! Ο Κύριος θα κάψει τις ψυχές μας στην πυρά της κόλασης και στο θειάφι». Απηύθυνα έκκληση στην κοινή λογική του. Τον ρώτησα: «Πώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος που κατά τον θάνατο χάνει το σώμα του και γίνεται μια αόρατη ψυχή να καεί στην πυρά που δημιουργείται από ένα υλικό στοιχείο όπως το θειάφι?».

Θύμωσε. Συνέχισε να επιμένει: «Είναι αλήθεια. Όλοι μας θα καούμε στη φωτιά της κόλασης». Τότε τον ρώτησα πιάνοντάς τον με το καλό: «Μήπως έχετε λάβει κάποιο τηλεγράφημα από τον Θεό σχετικά μ’ αυτό το θέμα, και είστε τόσο σίγουρος ότι θα μας κάψει στη φωτιά της κόλασης?».

«Βλασφημία!» αναφώνησε ο ηλικιωμένος, σε έξαλλη κατάσταση.

Τότε άρχισα να μιλώ κατευναστικά, και ήρεμα άλλαξα θέμα. Σε λίγο τον ρώτησα: «Τι έχετε να πείτε για τη δυστυχία που σας προξενεί ο αχρείος γιος σας?». Ο οικοδεσπότης μου έμεινε άναυδος με τα λόγια μου και παραδέχτηκε ότι βίωνε μια διαρκή θλίψη εξαιτίας του ανεπρόκοπου γιου του που φαινόταν αδιόρθωτος.

«Ξέρω έναν τρόπο να απαλλαγείτε από τη δυστυχία σας», είπα. Τα μάτια του έλαμψαν γεμάτα ελπίδα, και άρχισε να χαμογελά.
«Αν μπορείτε να κάνετε κάτι για μένα – ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ», είπε, «θα σας χρωστώ ευγνωμοσύνη για όλη μου τη ζωή».

Μ’ ένα μυστηριώδες ύφος, σαν να επρόκειτο να αποκαλύψω ένα πολύτιμο μυστικό, τον ρώτησα χαμηλόφωνα: «Έχετε έναν μεγάλο φούρνο?». Με τα χέρια μου έδειξα τις διαστάσεις που ήθελα.
Αυτός απάντησε απορημένος: «Γιατί, ναι έχω».

«Ωραία», είπα. «Θα σας ζητήσω να τον ανάψετε μέχρι να πυρώσει. Τώρα, έχετε δύο φίλους τους οποίους να εμπιστεύεστε απόλυτα ότι δεν θα προδώσουν τα μυστικά σας σε κανέναν, ό,τι κι αν κάνετε?».
«Γιατί, ναι, όμως….».
«Ωραία!», τον διέκοψα. «Θα χρειαστείτε τη βοήθειά τους. Τώρα, έχετε ένα δυνατό σχοινί αρκετών μέτρων?».

«Ναι, έχω», απάντησε ο ηλικιωμένος αγρότης, όλο και πιο καχύποπτα. «Πού θα το χρειαστώ όμως αυτό?».
«Σας παρακαλώ ηρεμήστε, αγαπητέ φίλε. Δεν σας υποσχέθηκα ότι θα σας απαλλάξω από τα βάσανά σας?». Γεμάτος ελπίδα αλλά και με επιφυλακτικότητα, απέβαλε τους δισταγμούς του και άκουσε αυτά που είχα να πω. Τότε τον ρώτησα, δήθεν τυχαία: «Ο γιος σας κοιμάται αρκετά βαριά, έτσι δεν είναι?».

«Ναι», απάντησε περίλυπος. «Έρχεται σπίτι τόσο μεθυσμένος!».
«Έξοχα!», αναφώνησα, με ύφος αγαλλίασης. «Λοιπόν, σήμερα το βράδυ θέλω να προσκαλέσετε τους δύο φίλους σας στο σπίτι. Θερμάνετε τον φούρνο μέχρι να πυρώσει. Κρατήστε τους φίλους σας ήσυχους μέχρι ο γιος σας να κοιμηθεί βαθιά. Τότε μπείτε αθόρυβα και γρήγορα στο δωμάτιό του, δέστε τον γερά, μεταφέρετέ τον κάτω και ρίξτε τον μέσα στον φούρνο!».

«Κακούργε! Δολοφόνε!» ούρλιαξε ο ηλικιωμένος, ορθώνοντας τη γροθιά του εναντίον μου. «Αυτός είναι ο τρόπος σου?».
«Δεν είναι αυτό που αξίζει στον γιο σας?», τον ρώτησα. «Σκεφθείτε, δεν πρόκειται ποτέ πλέον να σας βασανίσει ξανά».

«Αυτό είναι αίσχος!», φώναξε. «Πού ακούστηκε ένας πατέρας να κάψει τον γιο του? Δεν θα έκανα κάτι τόσο τρομερό ακόμα κι αν το αγόρι μου ήταν δέκα φορές πιο αχρείο από όσο είναι τώρα!».

«Φυσικά και δεν θα το κάνατε!», απάντησα με αυστηρό ύφος. Ο ηλικιωμένος με κοίταξε απορημένος, καθώς αιφνιδιάστηκε με το νέο ύφος μου και τα νέα λόγια μου. «Τώρα», συνέχισα, «σκεφθείτε τι προσπαθώ να σας πω. Εσείς, ένα ανθρώπινο ον που απέχετε πάρα πολύ από την τελειότητα του Θεού, δεν μπορείτε να αντέξετε να βασανίσετε τον γιο σας, άσχετα με το πόσο φαύλος μπορεί να είναι. Από πού αποκτήσατε αυτό το ένστικτο της αγάπης, αν όχι από τον Ουράνιο Πατέρα σας? Ακόμα κι ένας ανθρώπινος πατέρας δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τόσο άσπλαχνο όπως το να τιμωρήσει έναν παραστρατημένο γιο ψήνοντάς τον ζωντανό. Πώς λοιπόν μπορείτε να φαντάζεστε τον υπέρτατα στοργικό Ουράνιο Πατέρα σας ως έναν που καίει τα παιδιά Του μέσα στην αιώνια φωτιά της κόλασης και του θειαφιού; Η αγάπη του Θεού είναι άπειρα μεγαλύτερη από τη δική σας πατρική στοργή!».

Τα μάτια του ευγενικού κυρίου γέμισαν με δάκρυα κατανόησης. Με νέα τρυφερότητα, με κοίταξε με ευγνωμοσύνη και είπε: «Φυσικά, πάντα φανταζόμουν τον Ουράνιο Πατέρα μας ως έναν Θεό αγάπης. Δεν θα μπορούσε να μας τιμωρεί αιώνια για την άγνοιά μας».
Τότε ολοκλήρωσα λέγοντας: «Εμείς οι ίδιοι, και μόνο εμείς, τιμωρούμε ή ανταμείβουμε τον εαυτό μας εδώ στη γη μέσω των συνεπειών των πράξεών μας». – Παραμαχάνσα Γιογκανάντα

Φίλοι του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, διαλογισμός Κρίγια Γιόγκα, η Αφύπνιση

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ