Είμαι 23 ετών, μεγάλωσα και ζω στην Ελλάδα. Είμαι Ελληνίδα και δεν είμαι υπερήφανη γι'αυτό το γεγονός. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως ντρέπομαι κιόλας. Είμαι απλώς Ελληνίδα, απλώς αυτό. Δυστυχώς, δεν είμαι το είδος του ανθρώπου με τις πολλές παρέες. Μου αρέσει πολύ η μοναξιά, έχω λίγους ανθρώπους δίπλα μου.
Μπορώ να πω ότι και από τους λίγους πλέον αποκόβομαι, με σκοπό να έχω δύο ή τρία άτομα μόνο κοντά μου, που πιστεύω πως πραγματικά αξίζουν ως άνθρωποι.
Μπορώ να προσποιηθώ για λίγο ότι είμαι φυσιολογική κοπέλα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνιμα. Με φθείρει.
Γιατί λέω "δυστυχώς", ενώ νιώθω καλά με τον εαυτό μου; Είμαι από τα άτομα που δυσκολεύονται περισσότερο από όλους να βρουν δουλειά. Όσο και να ψάξω, είναι σχεδόν απίθανο να με προτιμήσουν. Ο λόγος; Δεν μπορώ να το παίξω "γλυκούλα" και "συμπαθητική", ή αν το παίξω, θα το κάνω πολύ ατσούμπαλα. Είμαι μοναχική, ο κόσμος δεν μου αρέσει.
Στην σημερινή Ελλάδα δεν μπορείς να βρεις δουλειά που να σε εκφράζει έστω και λίγο. Οι δουλειές που υπάρχουν είναι συγκεκριμένες: Τηλεφωνικά Κέντρα, Καφετέριες, Μπαρ, Καταστήματα Ρούχων. Αυτά μπορεί να κάνει μια κοπέλα στην ηλικία μου. Όμως, τέτοιες δουλειές θέλουν άτομα επικοινωνιακά, ευχάριστα και συμπαθητικά. Θα μου πείτε "αφού δεν σε εκφράζουν κάνε κάτι άλλο". Θα σας απαντήσω "για να κάνω κάτι άλλο, πρέπει να σπουδάσω, αλλά για να σπουδάσω χρειάζομαι λεφτά".
Είμαι κλειστή και, όταν νιώθω πως είμαι υποχρεωμένη να είμαι "σούπερ ευγενική με καλή διάθεση" για χάρη του κάθε πελάτη, ο οποίος είναι στραβός και μπορεί να σου συμπεριφερθεί σαν να είσαι σκουπίδι επειδή "πληρώνει", εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Καταπιέζω τον εαυτό μου, αρχίζουν οι πόνοι στο στήθος και νιώθω πως πνίγομαι! Νιώθω τον λαιμό μου να καίει, σαν δυο χέρια να με έχουν γραπώσει θέλοντας να μου κόψουν το οξυγόνο.
Εκείνη την στιγμή είμαι φυλακισμένη σε κάτι στενό, ασφυκτικά μικρό "κάτι" που κινείται, που δεν ξέρω τι είναι και πάει κάπου, δεν ξέρω πού. Είναι αστείο το ότι έχω στα χέρια μου την δύναμη να φύγω από εκεί μέσα, αλλά ξέρω πως αν βγω, είμαι πάλι στο πουθενά. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, με μια ανάπηρη ζωή. Ψευτο-ιδεολόγοι με δουλειά, μην αρχίσετε τις ψαγμενιές σας.
Το να έχεις λίγους, αλλά καλούς φίλους και σύντροφο, είναι η μισή σου ζωή. Η άλλη μισή, έχει να κάνει με την έκφραση του εαυτό σου μέσω της εργασίας, η οποία όχι μόνο θα σε κάνει παραγωγικό και χρήσιμο, αλλά θα σου δώσει και την δυνατότητα να κάνεις οικογένεια και έτσι, να ολοκληρωθείς ως άνθρωπος. Όταν λείπει το δεύτερο σκέλος, είσαι ανάπηρος.
lifo
Μπορώ να πω ότι και από τους λίγους πλέον αποκόβομαι, με σκοπό να έχω δύο ή τρία άτομα μόνο κοντά μου, που πιστεύω πως πραγματικά αξίζουν ως άνθρωποι.
Μπορώ να προσποιηθώ για λίγο ότι είμαι φυσιολογική κοπέλα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνιμα. Με φθείρει.
Γιατί λέω "δυστυχώς", ενώ νιώθω καλά με τον εαυτό μου; Είμαι από τα άτομα που δυσκολεύονται περισσότερο από όλους να βρουν δουλειά. Όσο και να ψάξω, είναι σχεδόν απίθανο να με προτιμήσουν. Ο λόγος; Δεν μπορώ να το παίξω "γλυκούλα" και "συμπαθητική", ή αν το παίξω, θα το κάνω πολύ ατσούμπαλα. Είμαι μοναχική, ο κόσμος δεν μου αρέσει.
Στην σημερινή Ελλάδα δεν μπορείς να βρεις δουλειά που να σε εκφράζει έστω και λίγο. Οι δουλειές που υπάρχουν είναι συγκεκριμένες: Τηλεφωνικά Κέντρα, Καφετέριες, Μπαρ, Καταστήματα Ρούχων. Αυτά μπορεί να κάνει μια κοπέλα στην ηλικία μου. Όμως, τέτοιες δουλειές θέλουν άτομα επικοινωνιακά, ευχάριστα και συμπαθητικά. Θα μου πείτε "αφού δεν σε εκφράζουν κάνε κάτι άλλο". Θα σας απαντήσω "για να κάνω κάτι άλλο, πρέπει να σπουδάσω, αλλά για να σπουδάσω χρειάζομαι λεφτά".
Είμαι κλειστή και, όταν νιώθω πως είμαι υποχρεωμένη να είμαι "σούπερ ευγενική με καλή διάθεση" για χάρη του κάθε πελάτη, ο οποίος είναι στραβός και μπορεί να σου συμπεριφερθεί σαν να είσαι σκουπίδι επειδή "πληρώνει", εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Καταπιέζω τον εαυτό μου, αρχίζουν οι πόνοι στο στήθος και νιώθω πως πνίγομαι! Νιώθω τον λαιμό μου να καίει, σαν δυο χέρια να με έχουν γραπώσει θέλοντας να μου κόψουν το οξυγόνο.
Εκείνη την στιγμή είμαι φυλακισμένη σε κάτι στενό, ασφυκτικά μικρό "κάτι" που κινείται, που δεν ξέρω τι είναι και πάει κάπου, δεν ξέρω πού. Είναι αστείο το ότι έχω στα χέρια μου την δύναμη να φύγω από εκεί μέσα, αλλά ξέρω πως αν βγω, είμαι πάλι στο πουθενά. Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, με μια ανάπηρη ζωή. Ψευτο-ιδεολόγοι με δουλειά, μην αρχίσετε τις ψαγμενιές σας.
Το να έχεις λίγους, αλλά καλούς φίλους και σύντροφο, είναι η μισή σου ζωή. Η άλλη μισή, έχει να κάνει με την έκφραση του εαυτό σου μέσω της εργασίας, η οποία όχι μόνο θα σε κάνει παραγωγικό και χρήσιμο, αλλά θα σου δώσει και την δυνατότητα να κάνεις οικογένεια και έτσι, να ολοκληρωθείς ως άνθρωπος. Όταν λείπει το δεύτερο σκέλος, είσαι ανάπηρος.
lifo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.