Ο χρόνος και το άχρονο δεν είναι αντίθετες έννοιες. Επειδή εμπεριέχει τα πάντα, το άχρονο δεν έχει αντίθετο.
Στο επίπεδο του εγώ, αγωνιζόμαστε να λύσουμε τα προβλήματά μας. Το πνεύμα θεωρεί ότι το μόνο μας πρόβλημα είναι αυτός ο αγώνας.
Ο μάγος γνωρίζει την πάλη ανάμεσα στο εγώ και το πνεύμα, αλλά ξέρει επίσης ότι και τα δύο είναι αθάνατα και δεν μπορούν να πεθάνουν.
Κάθε πλευρά του εαυτού σας είναι αθάνατη, ακόμα κι εκείνες που κρίνετε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα.
Τον καιρό που ο νεαρός Αρθούρος έγινε βασιλιάς, κυκλοφορούσαν φήμες για κάποιο τρελό που ζούσε στο δάσος του Κάμελοτ. "Μην σας ανησυχούν αυτές οι φήμες", του είπαν οι σοφοί της αυλής. "Είναι κάποιος που έχει χάσει τα λογικά του. Ζει κλεισμένος σ' ένα καλύβι, όπου αργά ή γρήγορα θα πεθάνει."
Ωστόσο, το ενδιαφέρον του Αρθούρου είχε ξυπνήσει. Κάλεσε τους ιππότες του και κίνησε μαζί τους, με σκοπό να βρουν τον τρελό. Μετά από αρκετές ώρες, η βασιλική συνοδεία βρέθηκε σ' ένα ξέφωτο, κοντά στο κεντρικό μονοπάτι που διέσχιζε το δάσος. Στη μέση αυτού του ξέφωτου υπήρχε ένα καλυβάκι από λάσπη και καλάμια, τόσο προχειροφτιαγμένο που εξείχαν από παντού γυμνά κλαριά. Ο Αρθούρος ξεκαβαλίκεψε και προχώρησε μέχρι εκεί. Δεν υπήρχε πόρτα, παρά μονάχα ένα μικρό παράθυρο για να αερίζεται ο χώρος.
"Κάποιος που δεν ανήκει σ' ετούτο τον κόσμο", αποκρίθηκε μια αδύναμη φωνή.
Ο Αρθούρος δίστασε για μια στιγμή. "Θα ήθελα να συζητήσω μαζί σου", είπε μετά. "Είμαι ο βασιλιάς και σε διατάζω να βγεις έξω."
"Δεν έχω βασιλιά. Άσε με ήσυχο", απάντησε η φωνή.
"Ναι, αλλά δεν έχεις ούτε τροφή ούτε νερό. Χρειάζεσαι βοήθεια."
"Δεν θέλω τη βοήθειά σου", είπε η φωνή κι ύστερα αρνήθηκε να αρθρώσει άλλη κουβέντα. Οι ιππότες συμβούλευσαν τον Αρθούρο να αναχωρήσει, μην μπορώντας να καταλάβουν τι τον ένοιαζε η τύχη ενός τρελού. Αντί γι' αυτό, εκείνος έδωσε εντολή να του φέρουν οποιονδήποτε είχε κάποια πληροφορία να δώσει για τον άνθρωπο της καλύβας. Μερικοί καβαλάρηδες κίνησαν για το δάσος κι ύστερα από λίγο γύρισαν φέρνοντας μια φτωχή, κουρελιασμένη γυναίκα.
"Είναι η γυναίκα του", είπε ένας από τους καβαλάρηδες, αφήνοντας ελεύθερη την ολοφάνερα σαστισμένη και τρομαγμένη γυναίκα.
"Σε παρακαλώ, μη φοβάσαι. Θέλω μόνο το καλό του άνδρα σου", είπε ο Αρθούρος.
Εκείνη, τρέμοντας ακόμα, αποκρίθηκε: "Δεν με λέει πια γυναίκα του. Ο Γουίλ μου έχει δώσει όρκο να μείνει κλεισμένος σ' ετούτε την καλύβα ώσπου να πεθάνει ή να λάβει κάποιο σημάδι απ' το Θεό".
"Για ποιο λόγο;" ζήτησε να μάθει ο Αρθούρος.
"Από λύπη, βασιλιά μου. Είχαμε ένα γιο που τον λατρεύαμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Ο Γουίλ μου είναι ξυλοκόπος και μια μέρα κίνησε για το δάσος, μαζί με το παιδάκι μας, που ήταν μόλις έξι χρονών. Ο Γουίλ έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά και κάποια στιγμή που δεν έβλεπε, ο μικρούλης ξεμάκρυνε. Ψάξαμε σ' ολόκληρο το δάσος και την επόμενη μέρα βρήκαμε το σώμα του στην όχθη του ποταμού. Είχε πνιγεί το καημένο το αγοράκι μας κι ο Γουίλ δεν μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του."
Η ιστορία αυτή προκάλεσε μεγάλη θλίψη στον Αρθούρο. "Το πένθος δεν είναι λόγος για να καταδικάσει κανείς τον εαυτό του σε θάνατο", είπε.
"Έτσι θαρρώ κι εγώ", συμφώνησε η φτωχή γυναίκα. "Εκείνος, όμως, ορκίστηκε πως αν δεν έρθει να τον βρει ο Θεός ο ίδιος, να του πει για ποιο λόγο μάς πήρε το γιο μας, τότε κι αυτός θα αποσυρθεί από τον καταραμένο κόσμο. "Έχω δει πόσες συμφορές επιτρέπει ο Θεός να συμβαίνουν στους ανθρώπους', είπε, 'αλλά μέχρις εδώ ήταν. Αν δεν παρουσιαστεί μπροστά μου να μου δώσει εξηγήσεις, τότε καλύτερα να πεθάνω'."
Η δραματική αφήγηση της γυναίκας συγκίνησε τον Αρθούρο, περισσότερο, όμως, τον προβλημάτισε η περίεργη έκκληση αυτού του ανθρώπου προς το Θεό. "Είναι αληθινή η ιστορία που άκουσα;", ρώτησε απ' το παραθυράκι της καλύβας. Ακούστηκε ένα αχνό μουγκρητό. Ο Γουίλ ο ξυλοκόπος δεν είχε σκοπό να πει τίποτε άλλο.
"Θα διανυκτερεύσω εδώ, γιατί θέλω να μιλήσω μ' αυτό τον δυστυχισμένο", ανακοίνωσε ο Αρθούρος και διέταξε τη συνοδεία του να επιστρέψει στο παλάτι. Οι ιππότες δεν ήθελαν να αφήσουν το βασιλιά τους ολομόναχο στο δάσος, αλλά τελικά πείσθηκαν να φύγουν και να στρατοπεδεύσουν δύο-τρία χιλιόμετρα πιο μακριά. Έπεσε γρήγορα το σκοτάδι κι ήταν μια νύχτα δίχως φεγγάρι. Ο Αρθούρος καθόταν πλάι στην καλύβα, τυλιγμένος μες στην κάπα του για να προφυλαχτεί από την υγρασία.
"Κατά κάποιο τρόπο, νιώθω πιο κοντά σ’ εσένα από κάθε άλλον άνθρωπο στο βασίλειό μου", άρχισε να λέει. "Μπορεί να ζω στο παλάτι, ξέρω, όμως, πόσος πόνος με περιτριγυρίζει. Συμπάσχω με τους φτωχούς, τους άρρωστους και τους καταφρονεμένους, γιατί είμαι ο βασιλιάς τους. Έχω περάσει πολλές νύχτες ξάγρυπνος, ν' αναρωτιέμαι πώς θα διορθώσω τα κακά αυτού του κόσμου. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως ακόμα κι αν αφιερώσω όλη μου τη ζωή και τα πλούτη καταπολεμώντας τη δυστυχία που υπάρχει γύρω μου, οι σπόροι της θλίψης πάλι θα φυτρώσουν, όπως το σιτάρι την άνοιξη."
"Εγώ περιμένω το Θεό", τον διέκοψε ξαφνικά η φωνή απ’ την καλύβα. "Δεν μ' ενδιαφέρουν τα όσα μου λες. Ας έρθει Αυτός να λογοδοτήσει για τις πράξεις Του."
"Δίκαιο το αίτημα σου", απάντησε ο Αρθούρος. "Άκουσε με,’’ όμως, για λίγο. Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που τον έλεγαν Μέρλιν. Μου είχε πει ότι μόνο μια λύση υπάρχει ενάντια στο κακό κι αυτή είναι να μην το πολεμάς, αλλά να καταλάβεις πως το κακό δεν υφίσταται."
"Ανοησίες", είπε η φωνή. "Κοίτα να βρεις άλλο δάσκαλο."
"Μη βιάζεσαι", επέμεινε ο Αρθούρος. "Ο Μέρλιν μου εξήγησε ότι το καλό και το κακό βρίσκονται σε μια αιώνια σύγκρουση. Γεννήθηκαν και τα δύο, εκατομμύρια χρόνια πριν κι όσο θα υπάρχει το φως και το σκοτάδι, τόσο κι αυτά θα ζουν."
"Αν είναι έτσι, τότε θα 'πρεπε να κλειστείς κι εσύ σ' αυτό το καλύβι μαζί μου, γιατί έχεις καταλάβει τις αληθινές προθέσεις του Θεού σε σχέση με τον κόσμο μας. Θέλει να μας βλέπει να υποφέρουμε", είπε με πίκρα η φωνή.
"Συμμεριζόμουν για πολύ καιρό τη δική σου άποψη, ώσπου ο Μέρλιν μου έδειξε ότι στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι. Στον ένα δρόμο, ο άνθρωπος προσπαθεί να κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών και αν ζει ενάρετα, θα πετύχει το σκοπό του. Όμως, ακόμα και στον παράδεισο υπάρχει ο σπόρος της δυσαρέσκειας και τελικά, ή από ανία ή από φόβο ότι ο παράδεισος δεν του αξίζει, ο άνθρωπος, θα αρχίσει να κινείται προς τη μεριά της κόλασης. Εφόσον υπάρχει παράδεισος, θα πρέπει να υπάρχει και κόλαση, είναι, όμως, εξίσου παροδική, γιατί γρήγορα ο άνθρωπος κουράζεται από τα βάσανά της κι αρχίζει πάλι να υψώνει το ανάστημά του. Έτσι, λοιπόν, ο πρώτος δρόμος που μπορεί να επιλέξει κανείς είναι αυτή η διαρκής μετακίνηση από τον παράδεισο στην κόλαση και πάλι πίσω."
"Αν ισχύει αυτό που λες, τότε ο Θεός όχι μόνο μας καταράστηκε, αλλά μας κοροϊδεύει κι από πάνω", είπε σε ακόμα πιο πικρόχολο τόνο η φωνή. "Ποιος μπορεί να αγαπήσει έναν Πατέρα που αντί να μας κρατάει στον παράδεισο μας στέλνει πίσω στην κόλαση;"
"Έχεις δίκιο", είπε ο Αρθούρος. "Το ίδιο είχε πει κι ο δάσκαλος μου. Ύστερα, όμως, μου μίλησε για έναν δεύτερο δρόμο. Το κλειδί για την ανακάλυψη του είναι η συνειδητοποίηση πως παράδεισος και κόλαση είναι δικά μας δημιουργήματα, ότι εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι γι' αυτή τη συνεχή μετάβαση απ' το ένα στο άλλο. Επειδή πιστεύουμε στη διπλή υπόσταση των πραγμάτων, θα πρέπει να υπάρχει το κακό ως αντίθετο του καλού, όπως ο τοίχος πρέπει να έχει τη σκιά του, αλλιώς δεν θα ήταν φως. Μόλις το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μπορούμε να κάνουμε μια διαφορετική επιλογή."
"Και ποια είναι αυτή;"
"Να αποκηρύξουμε τη διαρχία, να αρνηθούμε και την κόλαση και τον παράδεισο. Πέρα από το παιγνίδι των αντιθέτων, έλεγε ο Μέρλιν, υπάρχει μια άχρονη σφαίρα αγνού φωτός, ‘’αγνού Είναι’’, αγνής αγάπης. 'Σταμάτα να ασχολείσαι με το καλό και το κακό', μου έλεγε. ‘’Πάψε να κυνηγάς τη σκιά σου και απομακρύνσου απ' αυτήν'. Δεν ξέρω για σένα, φίλε μου, εγώ, όμως, αυτό θεωρώ πως είναι το μήνυμα του Θεού. Αν είναι να παρουσιαστεί μπροστά μας, θα είναι μέσα από τη δική μας κατανόηση των δυνατοτήτων μας. Έχουμε ελεύθερη βούληση και μπορούμε να αλυσοδεθούμε για πάντα σ’ αυτό τον τροχό της ευχαρίστησης και του πόνου. Είμαστε, όμως, εξίσου ελεύθεροι να τον αγνοήσουμε και να μην υποφέρουμε ποτέ ξανά."
Ο Αρθούρος σταμάτησε, νιώθοντας ξαφνικά πολύ περίεργα, που μιλούσε έτσι σ' έναν άγνωστο. "Ζητώ συγγνώμη για την ενόχληση που σου έφερα", είπε τελικά. "Θα φύγω τώρα." Ο αθέατος Γουίλ δεν έδωσε καμιά απάντηση.
Ο Αρθούρος σηκώθηκε, τύλιξε πιο σφιχτά γύρω του την κάπα κι άρχισε να απομακρύνεται. Δεν είχε κάνει πάνω από πενήντα βήματα, όταν αισθάνθηκε μια ζέστη πίσω του, σαν να είχε ανάψει μια μεγάλη φωτιά. Φοβούμενος ότι ο τρελός είχε πυρποληθεί μες στο καλύβι του, ο Αρθούρος γύρισε κι άρχισε να τρέχει προς τα πίσω, γρήγορα, όμως, κοντοστάθηκε.
Η μικρή καλύβα είχε μετατραπεί σε μια σφαίρα εκτυφλωτικού, λευκού φωτός, απ' όπου ξεπρόβαλε ένας άγγελος. "Μου έλεγε ο Θεός ότι εσείς οι θνητοί γνωρίζετε ένα μυστικό κι όπως πάντα, είχε δίκιο", είπε. "Ξέρετε, λοιπόν, ότι ο Θεός δεν κατοικεί στον ουρανό, αλλά ακόμα πιο πέρα, στο βασίλειο του αγνού πνεύματος." Και μ' αυτά τα λόγια, ο άγγελος εξαφανίστηκε.
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Η ουσία του μαθήματος εξηγείται ήδη μέσα σ’ αυτό - ότι υπάρχουν, δηλαδή, δυο δρόμοι στη ζωή. Ο πρώτος δρόμος είναι να παραδεχόμαστε τη διττή φύση των πραγμάτων, να θεωρούμε ως δεδομένα το καλό και το κακό που συναντάμε καθημερινά και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα αντιμετωπίσουμε. Ο δεύτερος δρόμος είναι να κρίνουμε εμείς αν υφίσταται ή όχι αυτή η δισυπόστατη φύση. Μολονότι τα πάντα μέσα στην Πλάση μοιάζουν να έχουν το αντίθετό τους, υπάρχει κάτι που δεν έχει: η πληρότητα. Η ολότητα του πνεύματος δεν έχει αντίθετο, γιατί εμπεριέχει τα πάντα. Για να επιλέξετε το δεύτερο δρόμο, θα πρέπει να είστε πρόθυμοι να αποποιηθείτε την πάλη σας ενάντια στο κακό. Αυτός είναι ο δρόμος του μάγου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βλέποντας το κακό, αντιδρούμε με φόβο ή οργή. Από αυτή την αντίδραση γεννιέται η πάλη κι επειδή οι άνθρωποι θέλουν να διώξουν το κακό, ο αγώνας φαίνεται θεμιτός. Αν, όμως, η ρίζα του κακού είναι ο φόβος και η οργή μας; Αν οι αντιδράσεις μας είναι εκείνες που αναπαράγουν τον ατέρμονο κύκλο του κακού; Αυτά τα ερωτήματα δημιούργησαν τον δεύτερο δρόμο. Δεν λέμε πως είναι λάθος να αγωνίζεται κανείς και πως πρέπει να υποκύψει στο κακό. Αλλά το τέλος του κακού είναι ένα σοβαρό ζήτημα και οι μάγοι έχουν να προτείνουν λύσεις: πιστεύουν ότι είναι δυνατό να βάλουμε ένα τέλος, όχι, όμως, με τα μέσα στα οποία καταφεύγαμε τόσο καιρό.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Δεν μπορείτε να αποκηρύξετε τη διττή φύση του καλού και του κακού, εφόσον αυτή είναι η κατάσταση που βιώνετε, θα πρέπει να την αντικαταστήσει μια βαθύτερη εμπειρία, πέρα από τις λέξεις. Η πληρότητα και το πνεύμα είναι απλώς λέξεις, ώσπου να αποκτήσουν υπόσταση για σας προσωπικά. Η πραγματικότητα συνδέεται πάντα με την εμπειρία. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς θα βιώσετε τη σφαίρα του φωτός για την οποία μιλούσε ο Μέρλιν. "Πρέπει να επιδείξεις υπομονή", συμβούλευε τον Αρθούρο. "Παίρνει χρόνο ώσπου να σβήσει μέσα σου η διαρχία. "Ύστερα, όμως, γεννιέται αυτόματα η ενότητα".
Επειδή το πνεύμα μάς γνέφει αδιάκοπα, υπάρχουν αμέτρητες ευκαιρίες για να έρθει κανείς σε επαφή μαζί του. Υποδείξαμε ήδη τα πρώτα βήματα: να είστε πρόθυμοι να ακολουθήσετε τα σημάδια που στέλνει, να διαλογίζεστε, για να ανακαλύψετε την καθαρή σιωπή μέσα στον εαυτό σας, να γνωρίζετε ότι το πνεύμα είναι ένας στόχος που αξίζει να θέσετε και να επιδιώξετε.
Αυτό το μάθημα ενισχύει τα παραπάνω βήματα, αλλά προσθέτει κι ένα νέο συστατικό. Όσο κι αν διαμαρτύρονται οι άνθρωποι για το κακό, όσο κι αν το πολεμούν, αυτό εξακολουθεί να στοιχειώνει τη ζωή μας εδώ κι αμέτρητους αιώνες. Σαν αποτέλεσμα, μπορεί κανείς να απελπιστεί πέρα για πέρα, σαν τον άνθρωπο της καλύβας. Αλλά δεν είναι τυχαίο που το όνομά του είναι Γουίλ. (βούληση, θέληση.) Μόνο με την ελεύθερή μας βούληση θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τον κύκλο του καλού και του κακού. Αυτή είναι η υπόσχεση που μας προσφέρει το μάθημα. Ο δρόμος του μάγου είναι συμπονετικός, γιατί επιλύει το πρόβλημα της δυστυχίας, όσο πλησιάζει κανείς στο φως του πνεύματος.
Περισσότερα...
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.