Το σύνδρομο του κατά φαντασίαν πολίτη

Όλοι ή έστω οι περισσότεροι έχει τύχει να εκνευριστούμε με τα παιδιά μας ή ακούγοντας διηγήσεις φίλων σχετικά με τα δικά τους, επειδή είπαν ψέματα ή απέφυγαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για κάποια υποχρέωση. Σίγουρα οι απαντήσεις που ακούσαμε ήταν δικαιολογίες του τύπου «και οι μεγάλοι λένε ψέματα» ή ακόμα «και ο φίλος μου δε διάβασε, αλλά δεν το κατάλαβε ο πατέρας του, μικρό το κακό.» Βλέπετε, δίνουν απαντήσεις ναι μεν γραφικές , αλλά πέρα για πέρα αντίγραφα των «μεγάλων».

Ξέρετε, από μικροί μαθαίνουμε με έναν περίεργο τρόπο πως το άλλοθι στις πράξεις μας είναι πάντα οι άλλοι. Κυρίως όμως για τις κακές ή για την απραξία μας. Μεγαλώνοντας και επιβιώνοντας, λοιπόν, στην κοινωνία μας βλέπουμε πως η νοοτροπία της απραξίας πέρασε στην καθημερινότητα και για κάποιους από εμάς έγινε και στοιχείο του χαρακτήρα.

Στην κοινωνία λοιπόν μάθαμε πώς τα πάντα λειτουργούν στο πλαίσιο θεσμών τους οποίους έχει ορίσει η ίδια. Φυσικά όρισε και τρόπους με τους οποίους οι πολίτες μπορούν να εκφέρουν άποψη και να βρίσκουν ψεγάδια στην πολιτική ή στην εκάστοτε λειτουργία. Αν το σκεφτούμε όμως επί της ουσίας τελικά αυτή είναι που συντηρεί την απραξία μας. Ειρωνία; Ε ναι, είναι.

Η πολιτική θεωρείται επιστήμη και δύσκολη, θα έλεγα, αφού έχει ως αντικείμενο την ευμάρεια μιας κοινωνίας. Μη ξεχνάμε όμως πως την πολιτική τη δημιουργεί ο άνθρωπος, ο κάθε πολίτης ξεχωριστά. Με αυτό τον τρόπο έχει ο ίδιος και την ανάλογη ευθύνη για όσα κρίνει. Όταν λοιπόν, ο ίδιος ζητάει υγιείς φορείς λειτουργίας και αξίες όπως ισότητα, σεβασμό, δικαιοσύνη και προστασία της αξιοπρέπειάς του οφείλει και ο ίδιος να τις φροντίζει και να τις τιμά.

Κατά πόσο πολίτες είμαστε όμως σήμερα; Θεωρούμαστε λειτουργικοί αρχικά κατά μόνας και στη συνέχεια ως σύνολο; Πολύ απλά...ενεργούμε;

Αν θελήσουμε να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα απάθειας θα δούμε μια κοινωνία να παραπαίει. Μαζί της φυσικά στο ανάλογο τέλμα βρίσκονται και οι άνθρωποί της. Πολιτική ενέργεια δεν είναι μόνο η ψήφος στις εκλογές, οι οποίες πλέον έγιναν από θεσμός ανέκδοτο, αλλά η καθημερινή βελτίωση.

Ένα τηλεφώνημα στους αρμόδιους για έναν άστεγο που κοιμάται στο παγκάκι της πλατείας στη  γειτονιά, μπορεί να βοηθήσει. Μία ενημέρωση για σηματοδότη που δε λειτουργεί και μπορεί να προκαλέσει τροχαίο ατύχημα, μπορεί να βοηθήσει. Μία επιστολή στην όποια αρχή για μια στάση λεωφορείου, η οποία δεν έχει το απαραίτητο κιόσκι προστασίας από καιρικές συνθήκες για ανθρώπους που περίμενουν να πάνε στη δουλειά τους. Όλα αυτά είναι παραδείγματα πολιτικών πράξεων. Δείχνουν, όσο μικρό κι αν είναι το καθένα, ενέργεια.

Για να θεωρηθεί λοιπόν κάποιος πολίτης, να ασκεί εποικοδομητική κριτική κι εν τέλει να έχει δικαιώματα, αρχικά οφείλει να έχει και υποχρεώσεις. Να είναι ενεργός. Σκεφτείτε το και πρακτικά. Αν ο καθένας μπορέσει να ακολουθήσει τη λογική του συλλογικού συμφέροντος αφενός θα βελτιώσει την κοινωνία του, αφετέρου θα φροντίσει και την ποιότητα της δικής του ζωής.

Ας μη βρίσκουμε λοιπόν, ως άλλοθι το τι δεν κάνουν οι άλλοι και απλά να το ακολουθούμε, αφού μας έρχεται ευκολότερο. Ας φροντίσουμε οι ίδιοι να προβάλλουμε την αυθεντική έννοια του πολίτη, όπως ήταν κάποτε. Ενεργός και όχι πλασματικά φιλήσυχος που σηματοδοτεί τον άπραγο. Μην ξεγελιέστε, η ορθή οπτική των καταστάσεων και κατά συνέπεια της συμπεριφοράς του καθενός δεν είναι ουτοπία. Είναι επιλογή. Το ίδιο και η κακή ή καλή πολιτική.

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ