ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ «ΡΙΞΕΙΣ» ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ!

Στα 12 χρόνια του το κορίτσι γίνεται γυναίκα, και πριν τα 13 έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται οριστικά ότι είναι διαφορετικό φύλο από τον άνδρα, ότι έχει πια γυναικεία υπόσταση. Ότι όπως η μάνα της θα γεννήσει, αφού προηγουμένως μπει στον κύκλο της ερωμένης, της συζύγου.

Κάπως έτσι ξεκίνησε να τα λέει ο Κλήμης όταν τον επισκέφθηκε στο ιατρείο του η Λένα. Ένας άνδρας και μια γυναίκα που ποτέ δεν ήρθαν κοντά, παρ' ότι γνωριζόντουσαν για χρόνια. Ο γιατρός ήταν φίλος του συζύγου της Λένας, που χώρισαν μετά από 12 χρόνια. Συναντήθηκαν τις προάλλες, τυχαία και μετά από τόσο καιρό, Κλήμης και Λένα, είπαν να τα πουν, σε καφέ, στα όρθια, κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

-Δεν είμαι καλά, Κλήμη. Αισθάνομαι να με ρουφάει η ζωή, η δουλειά, τα δυο παιδιά μου, μια καθημερινότητα που με αδειάζει ψυχολογικά..., γι' αυτό με βλέπεις αλλαγμένη.
«Αλλαγμένη; Για μένα παραμένεις γκόμενα!» της λέει με αθώο χαμόγελο. «Να, στο λέω σήμερα, δεν μου επιτρεπόταν όσο ήσουν γυναίκα του Δημήτρη να σου δείξω ότι ήσουν ο κρυφός μου πόθος...».
-Αστειεύεσαι!
«Αν σου πω ότι υπέφερα που τόσο μου άρεσες, αλλά δεν μπορούσα να σε φλερτάρω...» της ρίχνει κι αυτή την ατάκα ο Κλήμης με τρόπο ανάλαφρο.

Συμφώνησαν να τα πουν οι δυο τους, φιλικά.

Ο ψυχολόγος Κλήμης και η Λένα, όχι σαν πελάτης, όχι σαν «ασθενής» που την έπνιγε συχνά μια κακοδιαθεσία, μία ίσως προκαταθλιπτική φάση, μια αδυναμία να αντλεί χαρά και ικανοποίηση από τη ζωή.

Είναι στον επαγγελματικό του χώρο, όμως γρήγορα ανάμεσά τους φτιάχτηκε ένα κλίμα ξένο απ' εκείνο που υπήρχε όταν συναντιώντουσαν οικογενειακά. Του μίλησε γι' αυτήν, έκανε ένα «πέρασμα» από την παιδική της ηλικία μέχρι σήμερα. Εκείνος διαπίστωσε ένα «κενό ζωής» στην πορεία της, ότι δεν βίωσε κάποια πράγματα στον καιρό τους. Ότι στα 14 δεν έκανε την «επανάστασή» της, να κοντραριστεί με τους γονείς της, να αρχίζει να μακιγιάρεται, να πίνει σφηνάκια στις ντίσκο.

Στα 15 της δεν φίλησε αγόρι για πρώτη φορά, στα 16 της δεν έχασε την παρθενιά της, στα 18 δεν απόλαυσε τον πρώτο της οργασμό.

«Αυτό που έχω να σου πω είναι μόνον ένα, Λένα. Δεν έχεις το δικαίωμα να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου, να σε πάρει από κάτω. Σα γιατρός λέω ότι έγινες ένα τραίνο που όλο καθυστερημένα φθάνει στον προορισμό του, αν πράγματι φθάνει, τελικά. Σου λείπει το σεξ..., αυτό είναι το φάρμακό σου».

Στη συνέχεια μιλούσαν σα δυο παλαιοί γνώριμοι, όπως πράγματι ήταν, αναθυμόντουσαν προηγουμένως στιγμές της παρέας τους. Πριν τον αποχαιρετήσει του είπε αφηρημένα. «Θα μου έκανε καλό να ξαναβρεθούμε...».
Την έπιασε από το μπράτσο: «Θα το ήθελα κι εγώ να ξαναβρεθούμε, όμως όχι σαν «γιατρός»...».
-Τι εννοείς, τον ρώτησε με μια χαριτωμένη έκπληξη.

«Εννοώ ότι μου είναι δύσκολο να βρεθώ μαζύ σου πάλι, χωρίς να σε πάρω στην αγκαλιά μου...» της λέει με νόημα, αλλά πάντα με τόνο εύθυμο.

-Κλήμη! Είσαι παντρεμένος...
«Ναι, είμαι παντρεμένος, αυτό αφορά εμένα, όχι εσένα...».

Ήθελε να την πάρει όμως χωρίς να την πρεσάρει, σύμφωνα με την τακτική που επέλεξε θα την άφηνε να αποφασίσει εκείνη. Σα γιατρός της υπέδειξε ποια «θεραπεία» να ακολουθήσει και περίμενε τη δική της κίνηση.

Η τέχνη να «ρίξεις» μια γυναίκα είναι απλά με τον πιο ταιριαστό σ' αυτήν τρόπο, να της το δείξεις ότι μπορείς να της προσφέρεις εκείνο που της λείπει, που το έχει ανάγκη, και η ίδια να αισθάνεται σιγουριά, όχι ένοχη, όχι άπιστη, όχι κλέφτρα συζύγου άλλης.

Τρεις νύχτες η Λένα σκεπτόταν τον Κλήμη, την ανοικτή του πρόσκληση στο κρεββάτι. Την επομένη του τηλεφώνησε.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ