Ήμουν που λες γύρω στα 23, όταν τελικά το να διώχνω συνειδητά ανθρώπους από δίπλα μου άρχισε να φαντάζει λύτρωση…
Ο άλλοτε φόβος για την πιθανή απόρριψη από το πλήθος είχε μετατραπεί ξαφνικά σε απάθεια… μια γερή, θεμελιωμένη απάθεια… εντάξει, ίσως τελικά, όχι και τόσο ”ξαφνικά”, μιας και τα απανωτά χαστούκια με προκάλεσαν να τα δω επιτέλους σαν προκλήσεις ορίων και αντοχής… και μάντεψε… τελικά αντέχω και άλλα και άλλα…
Γιατί όπως είπε και ο κατά άλλους κατακριτέος Τσάπλιν, ”το να διώχνω ανθρώπους από τη ζωή μου, κάποτε ήταν υγιής εγωισμός… τώρα είναι απλώς αγάπη για τον εαυτό μου.” εγώ λοιπόν, θα συμπληρώσω λέγοντας ότι είναι παράλληλα αυτοσεβασμός, κλειδί για επιβίωση.
Τι κι αν δεν πιστεύουν σε μένα; τι κι αν οι μαχαιριές και οι αποτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη λες και συνεννοήθηκαν να προκαλέσουν τα όρια της αντοχής μου; ”Μα εγώ θα τα καταφέρω” Έτσι για αλλαγή, αυτή η σκέψη θα με χαρακτηρίζει…
Έτσι, προς έκπληξη του μέλλοντος που μου φτιάξανε… Κι αν τα βήματά μου κουτσαίνουν, ποιός είπε πως κουτσαίνοντας δε μπορώ να φτάσω εκεί που θέλω; Ε δε μπορεί, όλες αυτές οι χίμαιρες θα έχουν το λόγο τους.
Να σε δεις στον καθρέφτη και να πεις ??σ αγαπώ??.
Σ? αγαπάω με τα κιλάκια, σ? αγαπάω με τα στραβά… ότι δε σ αρέσει άλλαξέ το… άλλαξέ το για σένα… για να ?σαι σε θέση να υποστηρίξεις και τα ατελή… να βλέπεις την ατέλεια και να χαμογελάς με γοητεία… γιατί αυτή είσαι… εσύ θα επιλέξεις τι μένει και τι φεύγει…
Μόνο εσύ…
Το μυαλό σου άλλωστε είναι συγκροτημένο με επάρκεια για να σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις το καλοπροαίρετο από το κακοπροαίρετο.. Στο κακοπροαίρετο φίλη, ούτε βήμα μπροστά… Στο καλοπροαίρετο δε, κάνε τον εγωισμό σου κομματάκια και άκου … Αγκάλιασε με δύναμη και διώξε με άλλη τόση! Εσύ ξέρεις!!
Αυτόν τον επίμονο κόμπο στο στομάχι μην σου ξαναεπιτρέψεις να τον έχεις… ξεδιάλυνέ τα όλα… ρίσκαρε! Κι αν αυτά τα ” κάτι ” είναι ενθουσιασμός, προκάλεσέ με να το μάθω… Να μπορέσω να σου πω όσα αισθάνομαι λες και το αύριο θα παραμείνει προβλέψιμο…
Να σε δω στα μάτια και να δικαιολογήσεις του κτύπους μου… Να με δεις στα μάτια και να δικαιολογήσεις το χαμόγελό μου… Χαμογέλα μου, για να σου πω πως ζούνε.
Τώρα ξέρεις… Να σ? αγαπάς και να σε σέβεσαι για να αντέξεις…
ΥΓ: Αφιερωμένο σ όλες τις στιγμές που μείωσες τα κριτήρια σου. Για όλα τα ??λίγα?? που χώρεσες στο ??πολύ?? σου, για τον πήχη που έριξες γιατί ήταν η εύκολη δίοδος…
Ήβη Παπαϊωάννου
thessalonikiartsandculture
Ο άλλοτε φόβος για την πιθανή απόρριψη από το πλήθος είχε μετατραπεί ξαφνικά σε απάθεια… μια γερή, θεμελιωμένη απάθεια… εντάξει, ίσως τελικά, όχι και τόσο ”ξαφνικά”, μιας και τα απανωτά χαστούκια με προκάλεσαν να τα δω επιτέλους σαν προκλήσεις ορίων και αντοχής… και μάντεψε… τελικά αντέχω και άλλα και άλλα…
Γιατί όπως είπε και ο κατά άλλους κατακριτέος Τσάπλιν, ”το να διώχνω ανθρώπους από τη ζωή μου, κάποτε ήταν υγιής εγωισμός… τώρα είναι απλώς αγάπη για τον εαυτό μου.” εγώ λοιπόν, θα συμπληρώσω λέγοντας ότι είναι παράλληλα αυτοσεβασμός, κλειδί για επιβίωση.
Τι κι αν δεν πιστεύουν σε μένα; τι κι αν οι μαχαιριές και οι αποτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη λες και συνεννοήθηκαν να προκαλέσουν τα όρια της αντοχής μου; ”Μα εγώ θα τα καταφέρω” Έτσι για αλλαγή, αυτή η σκέψη θα με χαρακτηρίζει…
Έτσι, προς έκπληξη του μέλλοντος που μου φτιάξανε… Κι αν τα βήματά μου κουτσαίνουν, ποιός είπε πως κουτσαίνοντας δε μπορώ να φτάσω εκεί που θέλω; Ε δε μπορεί, όλες αυτές οι χίμαιρες θα έχουν το λόγο τους.
Να σε δεις στον καθρέφτη και να πεις ??σ αγαπώ??.
Σ? αγαπάω με τα κιλάκια, σ? αγαπάω με τα στραβά… ότι δε σ αρέσει άλλαξέ το… άλλαξέ το για σένα… για να ?σαι σε θέση να υποστηρίξεις και τα ατελή… να βλέπεις την ατέλεια και να χαμογελάς με γοητεία… γιατί αυτή είσαι… εσύ θα επιλέξεις τι μένει και τι φεύγει…
Μόνο εσύ…
Το μυαλό σου άλλωστε είναι συγκροτημένο με επάρκεια για να σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις το καλοπροαίρετο από το κακοπροαίρετο.. Στο κακοπροαίρετο φίλη, ούτε βήμα μπροστά… Στο καλοπροαίρετο δε, κάνε τον εγωισμό σου κομματάκια και άκου … Αγκάλιασε με δύναμη και διώξε με άλλη τόση! Εσύ ξέρεις!!
Αυτόν τον επίμονο κόμπο στο στομάχι μην σου ξαναεπιτρέψεις να τον έχεις… ξεδιάλυνέ τα όλα… ρίσκαρε! Κι αν αυτά τα ” κάτι ” είναι ενθουσιασμός, προκάλεσέ με να το μάθω… Να μπορέσω να σου πω όσα αισθάνομαι λες και το αύριο θα παραμείνει προβλέψιμο…
Να σε δω στα μάτια και να δικαιολογήσεις του κτύπους μου… Να με δεις στα μάτια και να δικαιολογήσεις το χαμόγελό μου… Χαμογέλα μου, για να σου πω πως ζούνε.
Τώρα ξέρεις… Να σ? αγαπάς και να σε σέβεσαι για να αντέξεις…
ΥΓ: Αφιερωμένο σ όλες τις στιγμές που μείωσες τα κριτήρια σου. Για όλα τα ??λίγα?? που χώρεσες στο ??πολύ?? σου, για τον πήχη που έριξες γιατί ήταν η εύκολη δίοδος…
Ήβη Παπαϊωάννου
thessalonikiartsandculture
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.