Αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών

Μια φράση γεμάτη από ελευθερία.

Αυτή η φράση βρίσκεται μέσα στο Πάτερ Ημών. Μία προσευχή η οποία είναι γνωστή σε όλους μας. Με αυτή μεγαλώσαμε, αυτή λέγαμε στο σχολείο πριν μπούμε για μάθημα.

Μια προσευχή, η οποία ενώ είναι η απόλυτη διδασκαλία και η απόλυτη ελευθερία, εμείς την λέμε τόσο επιφανειακά κάποιες φορές, χωρίς να συναισθανόμαστε το μεγαλείο της απόλυτης λύτρωσης της.

Όμως σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με αυτή την φράση, η οποία είναι απόλυτα δεμένη με το σήμερα τουλάχιστον της Ελλάδας μας.

Αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών. Τι μας διδάσκει λοιπόν αυτή η φράση ? Τι μας ζητά να κάνουμε ? Γιατί να το κάνουμε και πώς ?

Η φράση λοιπόν ξεκινάει με το αφίεμεν. Να αφήσουμε, τι να αφήσουμε ? Τοις οφειλέτες ημών. Αυτούς δηλαδή που θεωρούμε ότι μας χρωστούν.

Η γνωστή σε όλους μας δηλαδή συγχώρεση. Την οποία δεν έχουμε καταφέρει να την λειτουργήσουμε με τρόπο τέτοιο ώστε να ελευθερωθούμε απόλυτα.

Γιατί να αφήσουμε και τι να αφήσουμε ? 

Κάθε άνθρωπος έχει υποστεί στη ζωή του τομείς και καταστάσεις από ανθρώπους που τον αδίκησαν, που τον πόνεσαν κλπ. Μπορεί με αυτούς τους ανθρώπους πια να μην κάνουμε παρέα, να έχουμε τσακωθεί. Ίσως να μας είναι δύσκολο να περάσουμε από τη διαδικασία να τους συγχωρήσουμε, γιατί θεωρούμε ότι εξ’ αιτίας τους εμείς χάσαμε, ότι πονέσαμε.

Κι όμως αυτή η φράση αυτό μας οδηγεί να κάνουμε, να αφήσουμε. Τι θα πει αφήνω ? Αφήνω θα πει σταματάω να σκέφτομαι, σταματάω να φέρνω στη μνήμη μου όλα αυτά που έγιναν όπως έγιναν. Γιατί μπορεί ο τάδε στη ζωή μου να μου έκανε μία φορά κακό με την συμπεριφορά του, όμως εγώ συνεχίζω το «μοτίβο» της κακοποίησής του μέσα από τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Μέσα από τις σκέψεις μου λοιπόν αμβλύνω την κακοποίηση μου και της δίνω μεγάλη έκταση και επέκταση. Δεν θα μου πάει στο μυαλό ότι εγώ συνεχίζω να με πονάω παραπάνω από ότι με πόνεσε ο τάδε.

Τώρα μπορεί κάποιος να σκεφτεί, ναι εντάξει ο τάδε μου έκανε το ότι, αλλά πια δεν το σκέφτομαι. Κι όμως υπάρχει όλο το «πακέτο» μέσα στο υποσυνείδητο μας, μαζί με όλο το συναισθηματικό μας φορτίο. Μπορεί να μην το θυμόμαστε, αλλά σίγουρα σε κάθε ανάλογο τομέα, θα λειτουργούμε με ανάλογη προκατάληψη από το τότε συμβάν. Η γνωστή δηλαδή παροιμία μας «όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι».

Η προκατάληψη λοιπόν μας δείχνει ότι εμείς τον τάδε δεν τον έχουμε αφήσει, συνεχίζει να μας κάνει «κακό» όχι ακούσια αλλά εκούσια.

Ότι κρατάμε λοιπόν μέσα σε μας και μέσα στο υποσυνείδητό μας, μέσα στις σκέψεις μας αυτόματα το «αναβαθμίζουμε» σε αφεντικό μας.

Ένα «αφεντικό» το οποίο είναι γεμάτο από δηλητήριο και παράλληλα μας έχει δεμένους χειροπόδαρα. 

Κάθε τι που μας έχει συμβεί στη ζωή μας μέσα από τους ανθρώπους που μας έκαναν κακό, τελικά αυτό έχει γίνει για μας μία θηλιά η οποία μας καθορίζει τη ζωή και δεν έχουμε την ελευθερία μας.

Υπερχρεώσαμε λοιπόν τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους αυτούς. Ξέρουμε ότι μας χρωστάνε κάποιοι συγνώμη, εμείς έχουμε βάλει τον θυμό και την οργή να μας ορίζουν τη ζωή. Με αποτέλεσμα όλο αυτό αντί να είναι υπέρ μας να είναι εναντίον μας. Και το χρέος αυτό όλο και απλώνεται σαν επιδημία παντού και σε όλους τους τομείς.

Ήρθε η ώρα να λύσουμε τα σκοινιά, ένα- ένα. Απλό μπορεί να μην είναι να αφήσουμε, να λύσουμε και να συγχωρήσουμε κάποιον που μας πόνεσε. Αλλά τελικά όταν σκεφτούμε ότι το κακό που κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας και τελικά σε όλο το εύρος της ζωής μας με το να κρατάμε τον θυμό και την οργή μας, θα δούμε ότι η διαδρομή αυτής της ελευθερίας είναι πολύ πιο σωστή.

Γιατί όλο αυτό το μεγαλείο το αφίεμεν θα έρθει μέσα σε όλη σας τη ζωή να σας φέρει την μία ευημερία μετά την άλλη.

«Ότι αφήνεις, σε αφήνει», δεν λέει πάλι ο λαός μας ? Ναι αυτό είναι σοφό και έτσι είναι. Αφήνω λοιπόν, δηλαδή βγάζω από μέσα μου κάθε σκέψη από όλους όσους με πόνεσαν και με πλήγωσαν. Έτσι θα με αφήσει και η ζωή να ζήσω επιτέλους την ελευθερία και την ευημερία.

Άλλωστε κάποιοι από σας πιστεύεται ότι ο Σύμπαν έχει δικαιοσύνη και έτσι είναι. Όμως για να μπορέσει το Σύμπαν να αναλάβει να ρυθμίσει την δικαιοσύνη θα το κάνει μόνο όταν εμείς αφήσουμε- ελευθερώσουμε- συγχωρήσουμε όλους όσους μας πίκραναν από το μυαλό μας και τους φτάσουμε στο σημείο μηδέν, δηλαδή δεν έγινε ποτέ. Τότε το Σύμπαν ξέρει τι θα κάνει. 

Ξέρει πως θα φέρει την αδικία σε ισορροπία. Όσο όμως εμείς κρατάμε μέσα από τις σκέψεις μας την αδικία που έγινε σε μας, το Σύμπαν δεν μπορεί να παρέμβει. 

Αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών για να έχουμε κι εμείς τη δυνατότητα να ζητήσουμε : άφες ημίν τα οφειλήματα ημών. 

Δηλαδή αυτά που εμείς χρωστάμε στη ζωή μας ως συγνώμη από κάποιους άλλους. Αυτή είναι η απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού, αλλά και ολόκληρου του Σύμπαντος, που τώρα μας δείχνει με τον τρόπο του χρέους, ότι τώρα είναι η ώρα της «κάθαρσης». Τώρα είναι η ώρα της απαλλαγής, της απελευθέρωσης και της συγχώρεσης. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα μεταλάβουμε και θα λάβουμε τα πλούσια Δώρα που έρχονται από τον Θεό και το Σύμπαν. Μη ψάχνεις μέσα από τη λογική σου να βρεις την αρμονία αλλά άφησε την μεγαλύτερη Δύναμη να σε οδηγήσει στην μαγεία της αρμονίας.

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ