To φαγητό δεν είναι σκουπίδι

Ήταν αιώνες πριν, το 1616 όταν ο βασιλιάς Ιάκωβος ο Α’ της Αγγλίας διατύπωσε την περίφημη ρήση του που στις μέρες μας είναι γνωστή ως «no news, good news». 
Όταν δεν έχει ειδήσεις, είναι καλό νέο μόνο που οι κανόνες – και κανόνας, δυστυχώς, ήταν αυτός του γαλαζοαίματου- είναι για να σπάνε, αφού η εβδομάδα που διανύουμε είχε και μία εξαιρετική είδηση, που σε αντίθεση με τις «αδερφούλες» της δεν πέρασε στα ψιλά.

Η Γαλλία, λοιπόν, με νόμο απαγορεύει στις αλυσίδες σουπερμάρκετ να πετούν τα τρόφιμα που περισσεύουν, υποχρεώνοντάς τις να τα διανέμουν στους ανθρώπους που τα έχουν απόλυτη ανάγκη. 

Και το καλύτερο; Ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκίνησε η πρωτοβουλία που έφτασε να γίνει νόμος του κράτους, ο δημοτικός σύμβουλος της πόλης Courbevoie Αράς Ντεραμπάρς σκοπεύει να μην παραδώσει τα όπλα, αλλά να κάνει παγκόσμια καμπάνια ώστε όλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Γάλλων. 

Το πέταγμα τόνων ολόκληρων φαγητού χαρακτηρίστηκε από τον κ. Ντεραμπάρς «σκανδαλώδες και παράλογο». 
Και λίγα είπε.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, σε παγκόσμιο επίπεδο 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τροφής καταλήγουν στους κάδους απορριμμάτων την ίδια στιγμή που 870 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται. Με λίγα λόγια η τροφή που πετιέται θα μπορούσε να καλύψει ούτε μια ούτε δυο αλλά τέσσερις φορές εκείνους που το έχουν ανάγκη.

Και το χειρότερο; Το πρόβλημα, πλέον, δεν εξαντλείται στους «συνήθεις υπόπτους», εκείνους τους μακρινούς υποσαχάριους που βαφτίσαμε «παιδιά ενός κατώτερου θεού» και ξεμπερδέψαμε νίβοντας τα χέρια μας. 
Η ετήσια σπατάλη τροφής στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέρχεται σχεδόν σε 179 κιλά ανά κάτοικο. 

Από την ασφάλεια του σπιτιού μας που μπορεί να καθυστερούμε το νοίκι, αλλά εκεί είναι το κεραμίδι και μας περιμένει κι από το στομάχι που μπορεί να μην επιθυμεί διακαώς φτηνό κοτόπουλο, αλλά πάλι γεμίζει, πολλά μας φαίνονται υπερβολές. Είναι όμως; 

Η πραγματικότητα είναι απλή και συνάμα ζοφερή. 
Ο κόσμος γύρω μας πεινάει με εκείνη την σκληρή, την κυριολεκτική σημασία του όρου που η πολιτισμένη Ευρώπη είχε να συναντήσει σε τέτοια έκταση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Οπότε, δεν είναι απλώς παράλογο ή σκανδαλώδες, αλλά αδιανόητο και μισανθρωπιστικό το γεγονός πως όσοι έχουν στα χέρια τους την πολύτιμη τροφή, κάθε βράδυ επιλέγουν να την πετάξουν στους κάδους κι όχι να τη χαρίσουν στους συνανθρώπους τους.

Όμως, φταίνε, μονάχα οι άλλοι; Μονάχα οι μεγάλοι ή και τα «μικρά ψάρια» έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης; Φυσικά το δεύτερο, καθώς πριν μιλήσουμε για το σύνολο, πρέπει να είμαστε «καθαροί» σε ατομικό επίπεδο. 

Και δυστυχώς στο συγκεκριμένο κομμάτι, λίγοι μετρημένοι στα δάχτυλα, κάνουν το αυτονόητο και προς τον συνάνθρωπο και προς τον ίδιο τους τον εαυτό και την τσέπη τους.
Οι μεγαλύτεροι επικαλούνται το γνωστό «κατοχικό σύνδρομο» για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους να γεμίζουν το τραπέζι με ποσότητες που είναι αδύνατο να καταναλωθούν, όμως και οι μικρότεροι, ως τα μήλα κάτω απ’ τη μηλιά, δεν πάμε πίσω.
Αποτέλεσμα; Κάθε βράδυ οι σακούλες σκουπιδιών να γεμίζουν μόνο που το περιεχόμενό τους δεν είναι αυτό που θα έπρεπε.
Τα πραγματικά άχρηστα υπολείμματα αποτελούν θλιβερή μειοψηφία και στον κάδο κυριαρχούν τροφές καθ’ όλα βρώσιμες, μόνο που εμείς γίναμε πολύ εκλεκτικοί για να τις καταναλώσουμε. 
Κατανοητό κι ανθρώπινο. Ποιος θα έτρωγε το κατσιασμένο, πια, μαρούλι όταν την επόμενη ημέρα μπορούσε να φτιάξει από το μηδέν ολόφρεσκη σαλάτα και ποιος θα προτιμούσε την ξαναζεσταμένη σούπα από μια της ώρας; 

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι αν κακώς πετάμε τόσο φαγητό. Αυτό, άλλωστε, έχει τόσο καταστρεπτικές συνέπειες τόσο για το πορτοφόλι όσο και για το περιβάλλον, που αποτελεί αντικείμενο μιας άλλης, παράπλευρης συζήτησης. 
Το πρόβλημα, όπως το έθεσε μετ’ επιτάσεως και κέρδισε πανηγυρικά ο κ. Ντεραμπάρς, είναι πως αφού το ξεφορτωνόμαστε που το ξεφορτωνόμαστε το φαγητό που περισσεύει, δεν σκεφτόμαστε για μια φορά και τους γύρω μας.
Δε θέλει κόπο αλλά μόνο απόφαση, το άδειασμα του πιάτου να γίνει πιο προσεκτικά σε ταπεράκι που θα καταλήξει στο συσσίτιο της ενορίας δίπλα μας ή στον άστεγο που κοιμάται στο παγκάκι του πάρκου. 
Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα αποστρέψεις το βλέμμα από τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, αντί για θλίψη, πρέπει να νιώσεις ενοχές. 
Εσύ, εγώ κι όλοι μαζί τους στέλνουμε εκεί.

Δεν τους στερούμε μονάχα το φαγητό που μας περισσεύει.

Τους κλέβουμε και την αξιοπρέπεια. 

mindthetrap

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ