ΚRISHNAMURTI - HΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

6 Οκτωβρίου 1973

Είναι ένα δέντρο μόνο του σ' ένα πράσινο χωράφι που πιάνει κάπου τέσσερα στρέμματα. Είναι μεγάλο στην ηλικία και όλα τ' άλλα δέντρα στο λόφο του τρέφουν μεγάλο σεβασμό. Μέσα στη μοναχικότητά του δεσπόζει πάνω στο θορυβώδη χείμαρρο, τους λόφους και το χαμηλό σπίτι πέρα απ' το ξύλινο γεφύρι. Το θαυμάζεις καθώς περνάς, αλλά στην επιστροφή το κοιτάζεις πιό άνετα: ο κορμός του είναι πολύ μεγάλος, βαθιά χωμένος στη γη, στέρεος, ακατάβλητος' τα κλαδιά του είναι μεγάλα επίσης, σκουρα, καμπυλωτά' έχει πλούσιο ίσκιο. Το απόβραδο είναι συγκεντρωμένο στον εαυτό του, δύσκολα πλησιάζεται, αλλά με το φως της ημέρας είναι ανοιχτό και σε καλωσορίζει. Είναι ολόκληρο, δεν το έχει αγγίξει τσεκούρι ή πριόνι. Μια ηλιόλουστη μέρα κάθισες στον ίσκιο του, ένιωσες τη σεβσσμια ηλικία του, και επειδή ήσουν μόνος μαζί του είχες επίγνωση του βάθους και της ομορφιάς της ζωής.

Ο γέρο - χωρικός σε προσπέρασε κουρασμένα, καθώς στεκόσουν στο γεφύρι και κοίταζες το ηλιοβασίλεμα. Ήταν σχεδόν τυφλός, κούτσαινε και βαστούσε ένα μπογαλάκι στο ένα του χερι και στο άλλο ραβδί. Ήταν ένα από 'κείνα τα δειλινά που τα χρώματα απ' τη δύση ήταν σε κάθε βράχο, δέντρο και θάμνο. Τα χορτάρια και τα χωράφια έμοιαζαν να έχουν το δικό τους εσωτερικό φως. Ο ήλιος είχε πέσει πίσω από ένα καμπυλωτό λόφο και μέσα στο ξεχείλισμα αυτών των χρωμάτων γεννήθηκε ο αποσπερίτης. Ο χωρικός σταμάτησε μπροστά σου, κοίταξε εκείνα τα εκπληκτικά χρώματα, κοίταξε κι εσένα. Κοιτάξατε ο ένας τον άλλο και χωρίς λέξη συνέχισε το δρόμο του. Σ' αυτή την επικοινωνία υπήρχε στοργή, τρυφερότητα και σεβασμός, όχι ανόητος σεβασμός, μα ο σεβασμός του θρησκευτικού ανθρώπου.

Εκείνη τη στιγμή όλος ο χρόνος και κάθε σκέψη είχε τελειώσει. Εσύ κι εκείνος ήσασταν άνθρωποι με ολότελα θρησκευτικό συναίσθημα, αδιάφθοροι από πίστη, εικόνα, από λέξη ή φτώχια. Συχνά συναπαντιόσασταν σ' εκείνο το δρόμο ανάμεσα στους πετρώδεις λόφους και κάθε φορά, καθώς κοιτούσατε ο ένας τον άλλο, υπήρχε η χαρά της συνολικής, βαθιάς αντίληψης.

Ερχόταν, μαζί με τη γυναίκα του, από το ναό στο τέλος του δρόμου. Και οι δυό τους ήταν σιωπηλοί, βαθιά συγκινημένοι από τις ψαλμωδίες και τη λατρεία. Εσύ έτυχε να περπατάς πίσω τους και έπιασες την αίσθηση της αφοσίωσης που ένιωθαν, την απόφασή τους να ζήσουν μια θρησκευτική ζωή. Αλλά σύντομα θα περνούσε, καθώς θα παρασύρονταν από την ευθύνη για τα παιδιά τους, που την ίδια εκείνη στιγμή έτρεχαν προς αυτούς. Εκείνος είχε κάποιο σοβαρό επάγγελμα, πιθανό να ήταν άξιος στη δουλειά του, γιατί είχε ένα μεγάλο σπίτι. Το βάρος της ύπαρξης θα τον βούλιαζε και παρ' όλο που θα πήγαινε στο ναό συχνά, η μάχη θα συνεχιζόταν.

Η λέξη δεν είναι το πράγμα' η εικόνα, το σύμβολο δεν είναι το πραγματικό. Η πραγματικότητα, η αλήθεια, δεν είναι μια λέξη. Εάν εκφραστεί με λέξεις, σβήνει, και η ψευδαίσθηση παίρνει τη θέση της. Η διάνοια μπορεί να απορρίψει ολόκληρη τη δομή της ιδεολογίας, της πίστης και όλα τα στολίδια και τη δύναμη που φέρνουν, αλλά η λογική μπορεί να δικαιολογήσει την κάθε πίστη, τον κάθε ιδεασμό. Η λογική είναι η τάξη της σκέψης και η σκέψη είναι η απάντηση του εξωτερικού παράγοντα. Επειδή η σκέψη είναι το έξω, η ίδια κατασκευάζει το μέσα, το εσωτερικό. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με το έξω και έτσι το μέσα γίνεται μια αναγκαιότητα. Αυτός ο διχασμός είναι το έδαφος που πάνω του δίνεται η μάχη του "εγώ" με το "μη εγώ". Το έξω είναι ο θεός των θρησκειών και των ιδεολογιών' το μέσα προσπαθεί να συμ-μορφωθεί με αυτές τις εικόνες και έτσι ακολουθεί σύγκρουση.

Δεν υπάρχει ούτε το έξω, ούτε το μέσα, αλλά μόνο το όλο. Ο εμπειρώμενος είναι η εμπειρία. Το κομμάτιασμα είναι τρέλα. Αυτή η ολότητα δεν είναι απλώς μια λέξη' υπάρχει, όταν η διαίρεση στο δήθεν έξω και μέσα παύσει. Ο σκεπτόμενος είναι η σκέψη.

Ξαφνικά, καθώς περπατούσες, χωρίς ούτε μια σκέψη, αλλά απλώς παρατηρώντας χωρίς τον παρατηρητή, είχες επίγνωση μιας ιερότητας που η σκέψη ποτέ δε θα μπορούσε να συλλάβει. Σταματάς, παρατηρείς τα δέντρα, τα πουλιά, τον περαστικό. Δεν είναι ψευδαίσθηση ή κάτι με το οποίο ο νους ξεγελά τον εαυτό του. Είναι εκεί στα μάτια σου, σ' όλο σου το είναι. Το χρώμα της πεταλούδας είναι η πεταλούδα.

Τα χρώματα που είχε αφήσει ο ήλιος έσβηναν και, πριν σκοτεινιάσει, το νέο φεγγάρι φάνηκε ντροπαλό για λίγο πριν χαθεί πίσω απ' το λόφο.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

 knowthyself5

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ