Μαζί με τον εαυτό μου....

... Δεν έχω σκέψεις, λόγια ή συναισθήματα αυτή τη στιγμή, μόνο μια ανάγκη να γράψω.

Τελικά μου αρέσει αυτή η ηρεμία; ...ή μήπως όχι;

Το λογικό θα ήταν να ξέρω.. αλλά όταν ρωτάω τον εαυτό μου στις συχνές "συζητήσεις" που έχω μαζί του.. δε γνωρίζει.. δεν έχει να μου πει κάτι.. ή απλά εγώ δε μπορώνα δω αυτά που πρέπει να δω..

.....
.....
.....
..Η ώρα περνάει..  κι ακόμα ησυχία...
Νομίζω πως πιέζω τον εαυτό μου να νιώσει.. εγώ που πάντα έλεγα πως η καρδιά δε μπορεί να νιώσει όταν δε θέλει ... Δε μπορεί να νιώσει όταν δε θέλω...

Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή μας που πρέπει να πούμε ένα ΝΑΙ ή ένα ΌΧΙ ...  Να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να προχωράμε στο δρόμο που βαδίζουμε ή αν θα χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι.. αβέβαιο ίσως αλλά μεπροοπτικές να εξελιχθεί όπως το ονειρευόμαστε....
Μερικές στιγμές πραγματικά δε θέλω ν' ανοίξω αυτό το μαγικό κουτάκι μέσα μου.. αυτό που κρύβει τις σκέψεις, ταόνειρα, τασυναισθήματα...τουςφόβους.....
Πως είναι δυνατόν μόνο οι τελευταίοι να δραπετεύουν, είτε το θες είτε όχι...;

....
....
....
Κι ακόμα νιώθω άδεια... οι δείκτες του ρολογιού κινούνται ακούραστοι κι αυτό με μπερδεύει ακόμη πιο πολύ..

Ο χρόνος κυλά..
Οι στιγμές γίνονται παρελθόν..
Οι σκέψεις αναμνήσεις..

..μα εγώ μένω ακόμα στο παρόν μου.. εδώ και ώρα βρίσκομαι στην ίδια πραγματικότητα.. τη δική μου πραγματικότητα.....
...στέκομαι στη μέση αυτού του λαβύρινθου και περιμένω.....

 θα έρθει η στιγμή.. θα έρθει η μέρα που θα βρώ το νήμα που θα με οδηγήσει έξω..

Μέχρι τότε θα μείνω εδώ κοιτάζοντας ψηλά.. ψάχνοντας μέσα μου...

onceuponatimev

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ