Εσύ θα σκότωνες το αφεντικό σου;

Αγαπημένο, τρισκατάρατο αφεντικό, καλημέρα, καλησπέρα ή γεια χαραντάν.

Σου γράφω ένα γράμμα, όχι πως θέλω να στο δώσω. Να έτσι, για να μιλήσω λίγο μαζί σου.Στην πραγματικότητα καθόλου δε θέλω να μιλήσουμε. Να σ’ τα πω ένα χεράκι θέλω κι εσύ να μη βγάλεις άχνα.

Θα προσπεράσουμε τις ευγένειες του στυλ θέλω να μάθω τι κάνεις και πως είσαι. Τα ξέρω αυτά. Μου πρήζεις τα συκώτια και είσαι περήφανος γι’ αυτό.

Σήμερα θα παίξουμε με τους δικούς μου όρους. Θα κάτσεις απέναντι σε μια καρέκλα και θα βγάλεις το σκασμό. Εγώ θα αράξω στη δικιά μου κι άμα πιαστώ θα βάλω και τα πόδια μου πάνω στο γραφείο. Τσιγαράκι θες; Όχι; Δε πειράζει. Θα ανάψω εγώ ένα για το καλό. Πάρε μια ανάσα κι άκου.

Ψωνισμένο αφεντικούλι του κώλου, δεν ξέρω πως και γιατί βρέθηκες σ’ αυτή τη θέση. Μπορεί να στάθηκες τυχερός, μπορεί να είχαν οι γονείς σου λεφτά για πέταμα, μπορεί απλά οι Μοίρες να ήταν πιωμένες, όταν στάθηκαν πάνω από τη κούνια σου. Εμένα με νοιάζει το αποτέλεσμα κι αυτό είναι πως άνοιξες ένα γραφείο, μία επιχείρηση, ένα μαγαζί και νομίζεις πως κυβερνάς τον κόσμο.

Μη μου σηκώνεις εμένα το φρύδι. Σου μιλάω έτσι γιατί εσύ μου έδωσες αυτό το δικαίωμα. Δεν είναι η θέση σου που σε κάνει σημαντικό κι αξιοσέβαστο. Ο τρόπος, όμως, που φέρεσαι στα άτομα που εργάζονται για εσένα είναι αντίστοιχος του σεβασμού που θα λάβεις από εκείνα. Αν με σεβόσουν μία, θα σε σεβόμουν δέκα.

Εσύ επέλεξες να βγάλεις πάνω μου όλα τα κόμπλεξ που στοιχειώνουν την ύπαρξή σου. Κι εγώ, επειδή η δουλειά είναι είδος προς εξαφάνιση, πρέπει κάτσω στα αυγά μου και να σε ανεχτώ. Και το κάνω με μεγάλη επιτυχία τις ώρες που είμαι υποχρεωμένη να σε συναναστρέφομαι.

Τρέχω για να μην αργήσω κι ακούσω τον εξάψαλμό σου. Σου φτιάχνω καφέ, τσάγια, ματζούνια με ταχύτητα barista και στα φέρνω άθικτα όσο κι αν θέλω να φτύσω μέσα. Δαγκώνω τα χείλη μου για να φέρω εις πέρας τις επιθυμίες σου, που μόνο αν κλωνοποιηθώ θα μπορέσω να υλοποιήσω και βαράω διπλοβάρδιες άνευ πληρωμής, λες και είμαι χειρούργος στο Siatl Greys.

Όταν έρχεται, όμως, εκείνη η ευλογημένη ώρα που σχολάω, μπορώ να σου πω και να σου κάνω ό,τι θέλω. Μη γουρλώνεις τα μάτια σου. Δεν στη πέφτω. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Στα μάτια μου είσαι μια μικροσκοπική τάπα. Απέχεις μόλις δύο εκατοστά απ’ το έδαφος. Μπορώ να σε πατήσω και να μην μπω καν στο κόπο να σκουπίσω το λεκέ απ’ το πάτωμα.

Μπορώ να σε βρίζω και να σου απαντάω όπως σου αξίζει. Είσαι αγενής και ειρωνικός. Όταν πληρώνεις κάποιον για τις υπηρεσίες του, αυτό τον καθιστά υπάλληλό σου, όχι δούλο σου. Ένα ευχαριστώ δε κοστίζει τίποτα και μπορεί να μ’ έκανε να θέλω να προσφέρω περισσότερα. Μπορεί, είπαμε. Σάμπως θα το μάθεις και ποτέ;

Όταν έχω απορία για κάτι και τολμάω να την εκφράσω, αυτό δε με καθιστά αυτομάτως χαζή. Με κάνει υπεύθυνη για το οποιοδήποτε λάθος μπορεί να σου κοστίσει λεφτά. Ναι, λεφτά. Ξέρεις, αυτόν τον θεό που προσκυνάς.

Τις ώρες που είμαι μακρυά σου, στριμμένε, μπορώ να φαντάζομαι πως σου φέρομαι όπως σου αξίζει. Μπορώ να ονειρεύομαι πως θα πιάσω το τζόκερ και δε θα χρειαστεί να σε ξαναδώ ποτέ.

Φαντάσου τώρα κι εσύ πως θα ήταν να έμενες μόνος σε αυτή τη δουλειά που φαντάζει δουλεία, χωρίς είλωτες κι έλα μετά να μου πεις πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Σ’ αφήνω, γιατί έχω και μια αξιοπρέπεια να σώσω.

Με απεριόριστη αηδία.

Φιλιά στα μούτρα.

mindthetrap

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ