Είναι φυσιολογικό να πεθαίνει ο γονιός.
Αλλά εξίσου φυσιολογικό είναι να θέλεις χρόνο να πενθήσεις ακόμη κι αν δεν είσαι πια παιδί.
Έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη όταν η μητέρα μου πέθανε το 2008 από καρκίνο του στήθους. Έπρεπε να είμαι έτοιμη να πω αντίο. Στο κάτω κάτω, ήταν 70 χρονών και ήταν άρρωστη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν ήμουν παιδί. Στην ηλικία μου υποτίθεται ότι θα ήμουν προετοιμασμένη για την απώλεια.
Ο καρκίνος της μητέρας μου είχε διαγνωστεί τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατο της, οπότε έπρεπε να είμαι έτοιμη. Η υγεία της είχε χειροτερέψει γρήγορα μπρος στα μάτια μου και ζούσε τις τελευταίες της μέρες στο νοσοκομείο, οπότε έπρεπε να είμαι έτοιμη. Η οικογένεια μου και εγώ γνωρίζαμε ότι το τέλος ήταν κοντά, οπότε έπρεπε να είμαι έτοιμη.
Αλλά δεν ήμουν…
Η κοινωνία μας δίνει λίγες οδηγίες και αυτές που δίνει φαίνονται μπερδεμένες πάνω στο θέμα του πως να θρηνήσεις “σωστά” τους γονείς σου.
Ο συγγραφέας Edward Myers λέει, “Η απώλεια ενός γονέα είναι η πιο συνήθης μορφή πένθους. και περιλαμβάνει το κρυφό μήνυμα , ότι δηλαδή όταν ένας γονέας είναι μεσήλικας ή ηλικιωμένος, ο θάνατος του είναι κάπως πιο μικρή ως απώλεια από άλλες, ενώ δεν είναι έτσι”.
Παρ’ όλα αυτά, απλά και μόνο επειδή ο θάνατος ενός γονέα είναι κάτι που συμβαίνει και το βλέπουμε σαν κάτι φυσιολογικό, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος μπορεί ή πρέπει να συνέλθει γρήγορα από την απώλεια.
Αντιθέτως, ο θάνατος ενός γονέα είναι ιδιαίτερα επώδυνος και δύσκολος για τους περισσότερους, ιδιαίτερα εάν είχαν καλές σχέσεις με τους γονείς τους και ακόμα και αν δεν είχαν.
Στην πραγματικότητα, πολλές φορές εκείνοι που δεν είχαν καλές σχέσεις με τους γονείς τους όσο ζούσαν, αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη δυσκολία να ξεπεράσουν το πένθος, λόγω των διαφωνιών που ποτέ δεν επιλύθηκαν.
Όταν ένας γονέας πεθάνει, μπορεί αυτή η απώλεια να είναι αναπάντεχα επώδυνη και να προκαλέσει αρκετή αναστάτωση ακόμα και σε ένα ενήλικο παιδί. Ο πόνος της απώλειας μπορεί να σ’ εκπλήξει και η υποστήριξη για αυτό τον πόνο μπορεί να είναι δυσεύρετη.
Μερικές συμβουλές που θα σε βοηθήσουν να αντιμετωπίσεις το πένθος από το θάνατο του γονιού:
1. Μην περιμένεις να είσαι προετοιμασμένος, δεν θα είσαι.
2. Μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να νιώσεις ενοχές για την βαθιά θλίψη σου ή να σε πιέσει να ξεπεράσεις την απώλεια σου γρήγορα. Δικαιούσαι να νιώσεις τη θλίψη σε όλη της την ένταση.
3. Το πένθος για ένα γονέα, σαν όλα τα είδη πένθους, μπορεί να είναι συναισθηματικά, σωματικά και πνευματικά εξουθενωτικό. Να είσαι επιεικής με τον εαυτό σου.
4. Το να ξεπεράσεις το πένθος σου θέλει καιρό και είναι μια διαδικασία που δεν πρέπει να επισπεύσεις. Να ξέρεις επίσης, ότι ποτέ δεν τελειώνει πραγματικά.
5. Ακόμα και σαν ενήλικας, μην εκπλαγείς από τα συναισθήματα εγκατάλειψης και αβεβαιότητας που βιώνεις.
6. Ακόμα και αφότου “φύγουν”, οι γονείς σου, θα συνεχίσουν να είναι μέρος της ζωής σου, απλά με διαφορετικό τρόπο. Θα είσαι πάντα το παιδί τους.
7. Το πένθος δεν τελειώνει. Η θλίψη έρχεται και φεύγει. Και μετά ξανάρχεται.
8. Εάν νιώσεις την ανάγκη, βρες κάποιον που το έχει περάσει να σε υποστηρίξει. Ένας φίλος που σε νοιάζεται ή κάποιος ψυχολόγος μπορεί να σε καθοδηγήσει στο πως ν’ αντιμετωπίσεις την θλίψη σου.
Είναι φυσιολογικό να πεθαίνει ο γονιός. Αλλά εξίσου φυσιολογικό είναι να θέλεις χρόνο να πενθήσεις ακόμη κι αν δεν είσαι πια παιδί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.