Καταλάγιασαν όλα και η σιωπή μέσα μου

Βάρυνε η ατμόσφαιρα απότομα,

μυριάδες αδέσποτες σκέψεις

αφουγκράζεσαι τρέμοντας την αιωνιότητα

τη στιγμή που ισορροπεί στα φτερά του ανέμου

θυμάσαι γυμνά πόδια,

αδικαίωτα καρδιοχτύπια

και το τρίξιμο στο κερωμένο πάτωμα

το κλειδί και το τοπίο του Αχέροντα γνώριμα.

Τρέχει το νερό ανάμεσα σε ρίζες

και βαθιές σκιές

ομολογείς πως είναι να λαχταράς

με την αρμύρα στα μάτια όπως τότε

οι πρωινοί πόθοι σβήνουν πάντα

στο λιόγερμα.


Το σ' αγαπώ στη σφεντόνα του καιρού,

μωβ σύννεφα ταξιδεύουν στον ορίζοντα

η αλήθεια υψώνεται ανίκανη

να λερωθεί απ' το ψέμα

ήρθα με κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά

φορώντας το χαμόγελο της αθωότητας.

Μείναμε μόνοι,

είμαι πια μόνη, στις σκουριασμένες ράγες

ο ψίθυρος αντηχεί τραχιά, δυσάρεστα

μια παπαρούνα προσανατολισμένη στο μαγεμένο ουρανό

σε βγάζει απ' τη λήθη.

Καταλάγιασαν όλα και η σιωπή μέσα μου.

Εκτίθεμαι στις αφέγγαρες και απόκρυφες

διαδρομές της ψυχής σου.

Η ελπίδα άφησε τη στάχτη της

μέσα στα άδεια σώματα

αυτά που μας ανέχτηκαν χρόνια

ήταν η ώρα που στοιχημάτιζε μαζί μου

η Αγάπη.

Όταν αρχίσεις να αισθάνεσαι επαίτης

όταν νιώσεις σαν ακροβάτης στο τεντωμένο σκοινί

τότε που ξεχειλίζει λύπη το υγρό σκοτάδι

και τυλίγονται κουβάρια τα όνειρα

ξέρεις γιατί οι συνειδήσεις φθείρονται και πεθαίνουν

γιατί τόσα κρυμμένα που χεις θάψει στο βυθό

είναι κρυμμένα μα όχι ξεχασμένα.

Απόψε δε θυμάμαι τίποτε που να μ' έχει πληγώσει

ο Έρωτας με συμφιλίωσε με το φόβο

αυτόν που καθρεφτίζεται στο βλέμμα σου

....στο βλέμμα σου χάνομαι.

Ξέρεις από ένστικτο ν' αρπάζεσαι

κάθε φορά απ' τη ζωή

φεύγεις, όταν αφήνω τα μάτια

μες τις φλόγες

όταν φτάνω ως το χείλος του γκρεμού,

κοιτάζουμε μαζί το χάος

χωρίς αισθήματα

μα το ρίσκο είναι μόνο δικό μου.



_

γράφει η Ζωή  Δικταίου


tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ