Ο μάγειρας και η συνταγή

Η διαδρομή της γεύσης και η διαδρομή όλων των συνταγών ξεκίνησε από ανθρώπους- μάγειρες ή μη, που δοκίμασαν τροφές, τις ένωσαν και μας έδωσαν εμάς γνωστά φαγητά.

Ο κάθε μάγειρας έκανε και κάνει χρήση υλικά γνωστά τα οποία σύμφωνα με τις επιλογές του, εμείς αποκτήσαμε βιβλία αναρίθμητα από συνταγές.

Έτσι ακριβώς γίνεται και στην Πνευματική οδό, ανάπτυξη.

Κάθε Πνευματικός ερευνητής ( μάγειρας) παίρνει τα υλικά- γνώση και μέσα από αμέτρητες δοκιμές φτάνει να αποκτήσει και μία συνταγή.

Όπως και στη μαγειρική κάποια υλικά είναι ίδια σε κάθε συνταγή, όπως το νερό, το αλάτι, το πιπέρι, το λάδι, το ίδιο γίνεται και στην Πνευματική οδό. Κάποια υλικά- γνώσεις για τους Πνευματικούς είναι ίδια και μέσα από αυτά στηρίζονται για να δώσουν την επιπλέον τέχνη τους ως προς κοινή χρήση.

Έτσι σήμερα έχουμε φτάσει να έχουμε πολλά πνευματικά συστήματα, τα οποία έχουν τον ίδιο στόχο. Απαλλαγή από το εγώ, από τους πόνους, από τα βάσανα για να συναντήσουμε την εσωτερική μας περιουσία. 

Σημασία λοιπόν δεν έχει ποια κουζίνα- ποιο πνευματικό σύστημα θα επιλέξει κάθε νέος μάγειρας- Πνευματικός ερευνητής. Αυτό είναι στη δική του γευστική ανάγκη- το σημείο ανέλιξης του.

Αν όμως ο Πνευματικός ερευνητής θέλει να κατακτήσει το Ανώτερο Σκαλί της Πνευματικής οδού και να ορίσει τον εαυτό του ως Μάστερ, καλό είναι να έχει μία σφαιρική κατάρτιση.

Αν μη τι άλλο για να ορίσει τον εαυτό του Πνευματικό οδηγό χρειάζεται να γνωρίζει απόλυτα πώς θα κάνει χρήση κάθε υλικό. Όχι μόνο να το έχει διαβάσει, αλλά να έχει περάσει από την διαδικασία του δοκιμάζω. Γιατί μόνο μέσα από πολλές δοκιμές πράξης μπορείς να έχεις γνώση για κάθε αποτέλεσμα. Μέσα από την διαδρομή της εφαρμογής έχει αποκτήσει απόλυτη εικόνα σε ποιους τομείς αγωνίστηκε σκληρά, σε ποιους τομείς είχε πισωγυρίσματα κλπ.

Κάθε άνθρωπος γνωρίζει πως για να φτάσει να έχει απόλυτο έλεγχο σε κάτι, ότι και να είναι αυτό το κάτι, θέλει ώρες τριβής για να φτάσει στην διατριβή. Με μερικές ώρες μελέτης και εφαρμογές σε αποσπασματικό επίπεδο δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ότι έχει διατριβή. Απλώς έχει τη γνώση ως ένα σημείο.

Δεν μπορώ λοιπόν για παράδειγμα να θεωρήσω τον εαυτό μου ίσα κι όμοια με έναν μαθηματικό καθηγητή Πανεπιστημίου, που έχει περάσει ώρες ατελείωτες μελετώντας με εμένα που έχω την γενική γνώση τους. 

Η δοτικότητα και η αφοσίωση σε μία διαδρομή είναι που δίνει τους ανάλογους καρπούς. Όλο αυτό δεν έχει να κάνει με βαθμό ευφυΐας αλλά με βαθμό τριβής σε κάθε τι.

Άρα ναι μπορούμε να θεωρούμε ότι έχουμε κάποιες γενικές γνώσεις σε κάτι, αλλά αν θέλουμε εξειδίκευση τότε αυτή η εξειδίκευση, μας θέλει επικεντρωμένους και αφοσιωμένους στον στόχο. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος που έχει όραμα, να αφοσιωθεί σε έναν δρόμο και να μη φτάσει. Θα φτάσει. Γιατί η υπομονή, η επιμονή πάντα δίνουν αμοιβές.

Ας μη ρωτάμε λοιπόν γιατί κάποιος έφτασε κάπου, αλλά τι έκανε για να φτάσει κάπου. Ένας πρωταθλητής για να φτάσει να παίρνει το χρυσό μετάλλιο, έχει αφιερώσει τη ζωή του και ώρες από τη ζωή του για αυτό το μετάλλιο. Έχει κάνει πίσω δρόμους διασκέδασης, δρόμους κοινούς και έχει «κλειδώσει» στο όραμά του.

Έτσι όταν κάποιος αναρωτιέται γιατί δεν έχει φτάσει σε ένα σημείο ανέλιξης σε οποιοδήποτε τομέα, μπορεί να αναζητήσει τι δεν έχει δώσει από την ολότητα του εαυτού του για τον τομέα αυτόν. Μόνο όταν κάποιος έχει τη διάθεση να «χάσει», έχει πιθανότητες να κερδίσει. Τι εννοούμε να χάσει ? 

Για να περάσει ένα παιδί στο πανεπιστήμιο, οφείλει να χάσει ώρες από το παιχνίδι, από τη βόλτα, από τη διασκέδαση για να περάσει στον δρόμο που θέλει. Αλλιώς δεν θα περάσει και δεν θα φταίει τίποτε άλλο από το ότι δεν έχασε για να κερδίσει.

Για τον δρόμο της Πνευματικής ανάτασης λοιπόν αυτό που θα χάσει κάποιος για να μπορέσει να φτάσει στο Ανώτατο σκαλί, είναι το εγώ του. Μόλις το χάσει έχει κερδίσει, μα τι άλλο τον Παράδεισο στην γη. Σε πόση ώρα ? Μα αυτόματα. Για να χάσει το εγώ του όμως, θέλει ώρες τριβής για να φτάσει όπως είπαμε παραπάνω, στην διατριβή, μέσα από το εφαρμόζω.

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ