Φοβικοί ενήλικες σε μόνιμη εφηβεία -Γιατί αρνούμαστε να μεγαλώσουμε

Καθώς πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι ο εγκέφαλός μας δεν φτάνει στην ενηλικίωση πριν από τα 20, οι ερευνητές ανησυχούν ότι έχουμε γίνει μια γενιά ενήλικων εφήβων με φόβους δέσμευσης.

 

Σύμφωνα με την Μπεατρίς Λούνα, καθηγήτρια Ψυχιατρικής και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, η ενήλικη ζωή δεν ξεκινά στα 18-21. Αντ’ αυτού, η εφηβεία φτάνει μέχρι τα μέσα των 20 και ακόμα πιο μετά, καθώς ο κόσμος αποφεύγει συστηματικά δεσμεύσεις όπως ο γάμος, η μητρότητα και η καριέρα και ο εγκέφαλος βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση εφηβείας, γνωστή και ως «Kidulthood».

Το ερώτημα όμως είναι γιατί… Σίγουρα, το μπουγέλωμα και το paintball είναι προτιμότερα από τους πόνους στις αρθρώσεις και τις φορολογικές δηλώσεις, αλλά γίνεται ένας ενήλικας να έχει τρομάξει τόσο πολύ από τις ευθύνες της ενήλικης ζωής ώστε να μεταλάσσεται σε νευρολογικό επίπεδο; Ο Φρανκ Φούρντι, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, πιστεύει ότι η απάντηση βρίσκεται όχι στην επιστήμη, αλλά στον πολιτισμό.

«Στην κοινωνία μας είναι πολύ δύσκολο να δούμε τη θετική πλευρά στην ζωή ενός ενήλικα», υποστηρίζει ο καθηγητής Φούρντι. «Δείτε τις ταινίες: σχεδόν κάθε γάμος είναι μια καταστροφή. Πάντα οι νέοι που είναι σχετικά ευχάριστοι χαρακτήρες, είναι ελεύθεροι, ανώριμοι και κυνικοί. Oι ενήλικοι θεωρούνται ως βαρετοί και αναίσθητοι κι έτσι η εν λόγω στροφή προς την ενηλικίωση σχεδόν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα. Έτσι, όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο όπου πρέπει να αρχίσουν να ενεργούν σαν ενήλικες, κυριολεκτικά αντιδρούν ενάντια σε αυτό»

Αν ο Peter Pan θεωρείται μέρος της λαϊκής κουλτούρας ίσως είναι ταιριαστό ότι ο ίδιος ο πολιτισμός γέννησε μια γενιά που απεχθάνεται την ευθύνη. Τα στατιστικά στοιχεία αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, με τη μέση ηλικία γάμου, την ιδιοκατοίκηση και τη μητρότητα όλα να μετατοπίζονται ανοδικά κατά περίπου μια δεκαετία από το 1970. Σαφώς, τα μωρά που κλαίνε και οι λογαριασμοί κοινής ωφέλειας δεν θεωρούνται εισιτήριο για την ονειρική «χώρα του ποτέ».

Παράλληλα οι δεδομένες οικονομικές συνθήκες ευνοούν την νωθρότητα και έτσι οι νέοι ενήλικες, γνωρίζοντας ότι η ανεξαρτησία είναι κάτι δύσκολο, εξακολουθούν να ζουν με τη μαμά τους στα 38 και να κοιμούνται με το πάπλωμα Transformers ή Barbie που είχαν από παιδιά.

Μήπως όμως τα οικονομικά προβλήματα είναι απλώς μία δικαιολογία; Οπως αναφέρει ο Φούρντι: «Η ιδέα ότι με κάποιο τρόπο αυτή η γενιά είναι πιο φτωχή σε σύγκριση με τις προηγούμενες είναι μύθος, αλλά πολύ σπάνια αμφισβητείται. Μεγάλωσα στη δεκαετία του 1970, και όταν ήμουν 28 κανένας από εμάς δεν είχε υποθήκη. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο υπήρχαν τέσσερις ή πέντε από εμάς που ζούσαν σε δωμάτιο με εξωτερική τουαλέτα αντί να ζουν στο πατρικό σπίτι. Η ιδέα του να ζεις στο σπίτι των γονιών σου όταν είσαι 20 ή 21 ήταν κοινωνικός θάνατος. Ωστόσο, όσο δεν μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα που θα θέλαμε ως ενήλικες “μετατοπίζουμε” την ενηλικίωση μας αρκετά χρόνια μετά»

iefimerida

 sciencearchives

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ