ΑΝΗΣΥΧΟΣ ΝΥΧΤΟΒΑΤΗΣ

ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Αν δεν είναι στόχος μας ο Ουρανός, τότε γιατί να υπάρχει;

Όμως τα άστρα μπορούν να περιμένουν κι απόψε.

Αν πρόκειται να τα κληρονομήσεις, ποτέ δεν είναι αργά…

«Μέσα στον υπόνομο βρισκόμαστε -όλοι μας. Όμως αυτό δεν εμποδίζει όσους προτιμούν ν’ ατενίζουν τ’ αστέρια»

Όσκαρ Ουάιλντ

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)

Είμαι ένας Νυχτοβάτης. Όταν οι περισσότεροι από εσάς βρίσκεστε στην αγκαλιά του Μορφέα, εγώ περιπλανιέμαι στα ανεξερεύνητα μονοπάτια της σκέψης, στη ζώνη του λυκόφωτος ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο φανταστικό, σ’ εκείνη την αχαρτογράφητη κι αδιαφοροποίητη ακόμη ζώνη όπου γεννιούνται οι ιδέες, τα οράματα, η Τέχνη…

Η κατάσταση μου δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτη. Είμαι μόνος. Κι επιπλέον κατοικώ όλο και περισσότερο μέσα στο κεφάλι μου, παρά στο φυσικό κόσμο. Ωστόσο δεν έχω πάρει ακόμη διαζύγιο από την πραγματικότητα. Ούτε και σκοπεύω να εγκαταλείψω το πολύτιμο εργαλείο της λογικής, για να μεταφέρω στην ανθρώπινη πραγματικότητα κάποια μεταφυσική μου ανταρσία. Αυτό που θέλω απλά είναι να μπορώ να μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μου μαζί σας. Μπορώ; Μπορώ να μη νιώθω τουλάχιστον ανυπόφορα μόνος όταν υφίσταμαι την έφοδο των εσωτερικών εικόνων, της ακατάπαυστης σιωπηλής γλώσσας, που προσπαθεί να συλλάβει φλύαρα το αιώνιο άπιαστο νόημα της ύπαρξης. Να πιστεύω τουλάχιστον ότι υπάρχουν κι άλλοι Εκεί Έξω που φλέγονται εσωτερικά από παρόμοια ερωτήματα αναζητώντας διακαώς απαντήσεις;

“Δεν είναι θλιβερό να πεθαίνουμε χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε γιατί γεννηθήκαμε;Ποιος με αυτή τη σκέψη στο νου, δε θα σηκωθεί από το κρεβάτι του, λαχταρώντας να συνεχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο και να απολαμβάνει το ότι και ο ίδιος ανήκει σ’ αυτόν;” Αναρωτιέται ο βιολόγος Richard Dawkins στο βιβλίο του Unweaving the Rainbow. Γιατί όμως οι περισσότεροι άνθρωποι αδιαφορούν για τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος, για τα μυστικά του ουρανού και της γης, για το θαυμαστό και το άφατο που βρίσκεται παντού γύρω μας;

Τι είναι αυτό που στειρώνει το δέος των παιδιών μας για το γεμάτο θαυμαστά και μυστήρια πράγματα κόσμο; Τι είναι αυτό που μεταμορφώνει την περιέργεια και τη δίψα για το τι υπάρχει Εκεί Έξω σε μια τυπική αδιαφορία για οτιδήποτε βρίσκεται πέρα από τον περιορισμένο προσωπικό τους μικρόκοσμο; Οι Γνωστικοί πίστευαν πως αυτός ο κόσμος είναι μια «Μαύρη Σιδερένια Φυλακή» για «θείες σπίθες» (ψυχές;), που είναι αιχμάλωτες σ’ ένα κατώτερο επίπεδο. Ορισμένες απ’ αυτές τις “σπίθες” όμως, φλέγονται τόσο που τολμούν να κοιτάξουν τα άστρα, να αφυπνιστούν και να απελευθερωθούν. Είναι οι λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που μας δείχνουν και το δρόμο της απελευθέρωσης, από τη γη στον ουρανό κι από το Εγώ στο Όλον. Ναι, πιστεύω πως έχουμε ξεπέσει σ’ αυτόν τον κόσμο -όλοι μας ανεξαιρέτως- κι ακόμη κι αν ανέλθουμε κάποτε στον ουρανό της πιο φανταστικής μας Ουτοπίας, θα κουβαλάμε πάντοτε την ανεξίτηλη μελανιά αυτής της Πτώσης…

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είμαστε ένας τρόπος που το Σύμπαν προσπαθεί να εξερευνήσει τον Εαυτό του. Να τον μάθει από μέσα. Με μόνον εργαλείο μας έναν μικρό εγκέφαλό που έχει όμως απίστευτες ιδιότητές, ανεξερεύνητες κι ανεκμετάλλευτες ακόμη: “Ο εγκέφαλος είναι μια μάζα 1.500 γραμμαρίων που μπορείς να κρατήσεις στη χούφτα σου και μπορεί να συλλάβει ένα σύμπαν με διάμετρο εκατό δισεκατομμύρια έτη φωτός” (Marian C. Diamond). Το πρόβλημά μας όμως, το κυριότερο κατά τη γνώμη μου, είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον εγκέφαλο τους για να θέτουν τον ίδιο τους τον εγκέφαλο σε αχρηστία! Ναι καλά διαβάσατε. Το 99% των ανθρώπων καταναλώνουν καθημερινά την περισσότερη ενέργεια της νόησής τους προσπαθώντας να περιορίσουν, να ευνουχίσουν, να καταστρέψουν αν γίνεται τις όποιες δημιουργικές δυνατότητες του μυαλού τους. Ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια στο να αιχμαλωτίσουν αυτό το υπέροχο εργαλείο κατανόησης του σύμπαντος, στα φτωχά νοητικά όρια του δικού τους μικρόκοσμου. Είναι σα να χρησιμοποιείς ατομική βόμβα για να σκοτώσεις ένα κουνούπι. Πως όμως το κάνουν αυτό; Κυρίως με την μονολιθικότητα, η οποία οδηγεί σε μια ασπρόμαυρη κοσμοθέαση και τελικά στην ακαμψία, στη νέκρωση της σκέψης…

Γι’ αυτό σας παρακαλώ πολύ φίλες και φίλοι συνταξιδιώτες, αγαπητοί μου Strangers, ποτέ μα ποτέ να μην το ξανακάνετε αυτό. Μην αυτοευνουχίζεστε. Αφήστε το νου σας ελεύθερο να ταξιδεύει όπου θέλει, να στοχάζεται ό,τι θέλει, να αναρωτιέται, να εξερευνά, και να αναζητεί διαρκώς απαντήσεις. Μη του βάζετε ασπρόμαυρα φίλτρα, όρια και χαλινάρια κι αφήστε επιτέλους στην άκρη τις κάθε είδους απαγορεύσεις, που είναι για τους ανόητους. Ας μην ξεχνάμε πως αν ζούμε συνεχώς υπό τις απαγορεύσεις του “Μη” και του “Δεν”, τότε δε θα καταλάβουμε πότε η Ζωή μας θα έχει καταλήξει “Μηδέν”!

Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί γύρω μας που ζουν Υπό του Μηδενός, αιχμάλωτοι των ψευδαισθήσεων τους και παγιδευμένοι σ’ έναν κόσμο ακρωτηριασμένων ελπίδων, στραγγαλισμένων σκιρτημάτων, αλεξίσφαιρης λιμοκτονίας, λαθραίας ζωής κι μάταιων αγώνων για σταγόνες ελευθερίας. Αυτό που προτείνω σ’ αυτούς, αλλά και σε όλους μας είναι πως σε κάθε περίπτωση πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι: Η αισιοδοξία φαντάζει κάποιες φορές αφέλεια, αλλά όμως έχει την παράξενη ιδιότητα να αποδίδει! Παρατηρείστε το.

Μπορούμε επίσης να γίνουμε “Αλχημιστές” της ζωής μας: να μετατρέπουμε τα τοξικά συναισθήματα που μας συσκοτίζουν, σε θετικά συναισθήματα που μας φωτίζουν. Να εισπνέουμε Σκότος και να εκπνέουμε Φως. Ναι, μπορούμε!

zenithmag

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ