Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: ΘΕΛΩ... ΜΠΟΡΩ... ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

ΘΕΛΩ... ΜΠΟΡΩ... ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ...

Θέλω... Μπορώ... Ονειρεύομαι... Μου προκαλείτε ασφυξία, δε σας αντέχω άλλο... Με δέσατε γερά... Με τα δεσμά μιας κοινωνίας που νοιάζεται μόνο για την πάρτη της... Με πνίξατε... Μου κρύψατε τον ήλιο... Αλλά ως εδώ... Δε θα σας αφήσω άλλο να μου σκοτώνετε τα όνειρα... Υπάρχω... Ζω... Ελπίζω... Αναπνεώ... Ερωτεύομαι... Μισώ το σκοτάδι σας... Είμαι 'δω... Και δε θα πάω πουθενά... Μέχρι τουλάχιστον να γίνουν τα όνειρα μου, οι εφιάλτες σας... Και θα γίνουν... Αρνούμαι... Αρνούμαι τον κόσμο που μου φτιάξατε... Σας τον γυρνάω πίσω κατάμουτρα... Είναι δικός σας...

Απο την ταινία ''Le Ballon Rouge (το κόκκινο μπαλόνι)'' 1956...

Απο μικρό με μάθατε ν' ανταγωνίζομαι...
Μου είπατε οτι σκοπός μου είναι, πάντα να 'μαι πρώτος... Σε όλα... Ο πρώτος είναι πρώτος κι ο δεύτερος ένα τεράστιο τίποτα... Αυτός είν' ο Θεός σας... Παντού να είμαι πρώτος... Πρώτος στο σχολείο σας... Πρώτος και στο παιχνίδι... Πως αν δεν τρέχω πιο γρήγορα απ' όλους δεν είμαι τίποτα... Πρώτος σε όλα... Κι ας μη χαίρομαι πια... Κι ας μη με νοιάζει... Μόνο να κάνω τον διπλανό μου να πονάει... Να τον πατήσω για να μη με πατήσει αυτός... Έτσι μου λέγατε... Ψεύτες... Για να μην πονέσω, τάχα, εγώ... Με θέλατε σκληρό... Και δυνατό... Σας φτύνω... Κατάμουτρα... Δε σας φοβάμαι πια...

Όμως, εγώ δε θα 'μαι πια ξανά ποτέ ο πρώτος... Θα είμαι εγώ... Ένα πανέμορφο, τεράστιο τίποτα... Μ' αρέσει... Είμ' ευτυχισμένος... Δε σας ανήκω πια... Είμαι λεύτερος... Πόσο μ' αρέσει να 'μαι λεύτερος... Χωρίς τις αλυσίδες που μου βάλατε στο μυαλό... Γκρέμισα πια τη φυλακή σας... Τι κι αν ήταν χρυσή; Δεκάρα πια δε δίνω... Ήταν πάντοτε μια φυλακή... Που τώρα δεν υπάρχει πια... Λύγισα τα συρματοπλέγματα που μου στήσατε για να μικρύνετε τα όνειρα μου... Είδα τον ήλιο... Σας σιχαίνομαι... Σας αγνοώ... Είμαι πια εγώ... Κι όχι οτι εσείς θα θέλατε να είμαι...

Κανένα συρματόπλεγμα δεν μπορεί να φυλακίσει την ψυχή...

Δε σας ανήκω... Δε σας άνηκα ποτέ... Φυλακισμένος σας ήμουν... Και τώρα βλέπω τα όνειρά μου... Μπορώ πια να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλά... Και ν' αγγίξω ότι κοιτάζω... Μπορώ πια να ονειρεύομαι... Και να είμαι εγώ... Είμαι πια εγώ... Και χαίρομαι με ότι κι αν κάνω... Γιατί το κάνω εγώ... Και το κάνω μαζί με άλλους... Δε με νοιάζει πια να είμαι ο πρώτος... Με νοιάζει μόνο να μην ξαναμείνω ποτέ πια μόνος μου... Και δε θα μείνω ποτέ πια... Κι επιτέλους έβαψα με χρώμα τα όνειρα μου... Χρώμα ανεξίτηλο... Χρώμα που δε θα ξεθωριάσει ποτέ... Χρώμα που ναι βαμμένο απ' την ψυχή μου την ίδια...