Κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα κλείνοντας με πίεση τα μάτια μας, όπως το παιδί που φοβάται το σκοτάδι

..κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα μέχρι να έρθει η δική μας σειρά.
Ναι, είμαστε αδιάφοροι, έχουμε συνηθίσει, αλλά η ζωή στην Αθήνα την τελευταία 5ετία έχει γίνει πολύ δύσκολη. Η πρόσφατη καθημερινή επαφή μου με το kέντρο της πόλης, ( λόγω κάποιων υποχρεώσεων) με έχει κάνει θεατή και ακροατή απίστευτων ιστοριών, τόσο τραγικών που κάθε μια θα μπορούσε να υπερκεράσει τις τραγωδίες του Σοφοκλή.

Όπου και να βρεθείς βλέπεις απρόσμενα ιστορίες “μαύρες”. Δεν μιλάω για τις χαμένες ψυχές των ναρκομανών 20άρηδων, την ντροπή της κοινωνίας μας, που αντί να αγκαλιάσουμε αυτά τα άρρωστα παιδιά αδιαφορούμε και τα αφήνουμε να πεθαίνουν σαν κοτόπουλα στην Ομόνοια και στα παγκάκια της Ευριπίδου. Ούτε για τις πάμπτωχες γριούλες που ψάχνουν στα σκουπίδια έξω από τα Mc Donalds της Πανόρμου και που όταν τις πετυχαίνω τους αγοράζω κανένα φαγητό. Ούτε για τους μετανάστες που δεν έχουν ψυχή, αφού την άφησαν πίσω στις πατρίδες τους.

Μιλάω για εκείνες τις ιστορίες που βλέπω και ακούω καθημερινά στο Σύνταγμα από ανθρώπους που μέχρι χτες ήταν σαν εμάς…

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν πρόπερσι, βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό, είδα έναν 60άρη να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα γιατί δεν άντεχε τα χρέη του φαρμακείου, μετά από έναν μικρό μονόλογο που κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε μέσα στη βαβούρα της πόλης. Σοκ μπροστά στα μάτια μου, τραγωδία ζωντανή.

Άλλο ένα σοκ το έπαθα πίνοντας μπύρα και πιάνοντας τη συζήτηση σε έναν πωλητή λαχείων.
– «Μη με βλέπεις έτσι», μου είπε πολύ ευγενικά.
– «Είχα βάλει τις οικονομίες μου σε μετοχές της Εθνικής και τα έχασα όλα και πουλάω λαχεία για να ζήσω».

Όπου κι αν γυρίσεις τέτοιες ιστορίες ακούς.
Ο ταξιτζής που με γύρισε χτες μου είπε
– Ήμουν επιχειρηματίας και δουλεύω ταξί, χρωστάω 100 χιλιάρικα στις τράπεζες και μου τα πήραν όλα».

Αν έβλεπες τα μάτια του και το μαύρο βλέμμα του όταν σε κοίταζε θα έλεγες ότι έβλεπες φάντασμα.

Θα μου πεις γιατί σοκάρομαι… Θα σου πω γιατί. Γιατί όλες αυτές οι ιστορίες γύρω μου γυρνάνε σαν δαίμονες και με φοβίζουν.

Γιατί αυτές οι τραγωδίες δεν είναι του ναρκομανή και της γριούλας. Είναι ιστορίες που εγώ με μόρφωση πανεπιστημιακή, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθώ πρωταγωνίστρια. Αν χάσω τη δουλειά στην Τράπεζα με δάνεια και έξοδα, όσο κι αν διάβασα και όσο κι αν έκανα 2 μεταπτυχιακά θα χάσω το σπίτι μου. Αν μείνω άνεργη στην ηλικία μου και με 30% ανεργία, και ο σύζηγος που ήδη η δουλειά του έχει πατώσει δεν μπορέσει να με καλύψει, μπορεί και εγώ να μείνω άστεγη( γιατί κανένας δεν βλέπω να μπορεί να γλυτώσει το κεραμίδι που έχει πανω απο το κεφάλι του , με τέτοιους φόρους και χαράτσια κι ΕΝΦΙΑ κι ΄όπως αλλιώς στο διάολο τα μετονομάζουν κάθε φορά και μας ροφάνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας.

Τρομάζω αδελφέ, γιατί τον τελευταίο καιρό στην πάλαι ποτέ όμορφη πρωτεύουσα που μαζευτήκαμε όλη η επαρχία οι τραγωδίες δεν είναι πια τόσο μακριά μου.

Κάθε μέρα, όσο κι αν θες να με πείσεις για την ανάκαμψη, εγώ σου λέω ότι βλέπω όλο και πιο πολλές. Όλο και πιο κοντινές. Το Κέντρο της Αθήνας αν το κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα δεις ότι έχει γίνει νεκροταφείο ψυχών περιθωριοποιημένων πρώην μικροαστών-μεσοαστών σαν εμένα και σένα.

Και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα κλείνοντας με πίεση τα μάτια μας, όπως το παιδί που φοβάται το σκοτάδι.

xeimwniatikhliakada

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ