ο έβδομος άνθρωπος

άγαλμα του ποιητή* στην ιδιαίτερη του πατρίδα, τη Βουδαπέστη

Σαν βγεις στον πηγαιμό γι΄αυτόν τον κόσμο
Καλύτερα να γεννηθείς εφτά φορές
Τη μια σε σπίτι που παίρνει φωτιά
Την άλλη σε πλημμύρα και σε παγωνιά
Την άλλη σε φριχτό τρελοκομείο
Την άλλη σε χωράφι με ώριμη βρώμη
Την άλλη σε μοναστήρι αδειανό
Κι ακόμη μια σε στάβλο με γουρούνια
Έξι μωρά που κλαίνε είναι λίγα
Εσύ ο ίδιος πρέπει να είσαι ο έβδομος

Αν πρέπει να παλεύεις για να ζεις
Ασ’ τον εχθρό να δει εφτά
Έναν που δεν εργάζεται την Κυριακή
Έναν που αρχίζει τη Δευτέρα
Έναν που ‘γινε δάσκαλος και δεν πληρώνεται
Έναν που’ μαθε το κολύμπι καθώς πνιγόταν
Έναν που ρίχτηκε στο δάσος σπόρους
Κι ακόμη έναν που τον προστατεύουνε οι φοβεροί του πρόγονοι
Όμως τα κόλπα αυτά δεν είναι αρκετά
Εσύ ο ίδιος να γίνεις ο έβδομος

Αν θες να βρεις γυναίκα
Άσε εφτά αρσενικούς να παν μπροστά
Έναν που μαγεύεται με μια της λέξη
Έναν που κοιτάει τον εαυτό του μόνο
Έναν που καυχιέται τον ονειροπόλο
Έναν που την αισθάνεται κάτω από τα ρούχα της
Έναν που ξέρει όλα της τα μυστικά
Έναν που την κάνει κουρέλι
Άσ’ τους να βουίζουν τριγύρω της σαν μύγες
Εσύ πρέπει να γίνεις ο έβδομος

Αν έγινες γραφιάς και σε βολεύει
Άσε άλλους εφτά να γράψουνε το ποίημά σου
Έναν που χτίζει ένα μαρμάρινο χωριό
Έναν που στον ύπνο του γεννήθηκε
Έναν που χαρτογραφεί τον ουρανό
Και ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά το χάρτη
Έναν που λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους
Έναν που ‘φτασε την ψυχή του ως τον ουρανό
Έναν που κομματιάζει ποντικούς και τους διαβάζει
Δυο είναι γενναίοι και τέσσερις σοφοί
Εσύ πρέπει να γίνεις ο έβδομος

Κι αν όλα ήρθανε καταπώς ήτανε γραφτό
Θα πεθάνεις γι’ άλλους εφτά
Έναν που στην κούνια τον βυζάξανε και τον κουνήσανε
Έναν που χουφτώνει ένα σκληρό άγουρο μαστό
Έναν που σπάζει άδεια πιάτα στο πάτωμα
Έναν που δουλεύει για τους φτωχούς
Έναν που εργάζεται όσο να διαλυθεί
Κι έναν που η ματιά του θα χαθεί στο φεγγάρι
Ο κόσμος σου θα γίνει το μνήμα
Εσύ ο ίδιος πρέπει να γίνεις ο έβδομος

*Αττίλα Γιόζεφ (1905 – 1937). Από τους μεγαλύτερους μοντέρνους Ούγγρους ποιητές. Έζησε και δημιούργησε σ’ ένα τόπο κλειστό, όπως ήταν η χώρα του κατά τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα. Μια χώρα σημαντικών ποιητών: Γκιούλα Ιλιές, Σάντορ Βέερες, Γιάνος Πιλίνσκι, Σάντορ Πετέφι, Άγνες Νέμες Νάγκι. Ένας αριστερός Ουμανιστής που το έργο του αντανακλούσε το Καφκικό σύμπαν. Από πόρτα σε πόρτα, μάταια, προσπαθούσε να πουλήσει την πρώτη του ποιητική συλλογή. Η ζοφερή φτώχεια και η κλονισμένη ψυχική του υγεία τον εξάντλησαν. Έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή του, παραδομένος στο ημίφως των καταθλιπτικών φαντασιώσεων και της έντονης καταστολής, πέφτοντας στις ράγες του τρένου. Το έργο του ακροβατεί ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη.

Το ποίημα περιέχεται στο βιβλίο Ο έβδομος άνθρωπος – Η ιστορία του μετανάστη εργάτη στην Ευρώπη (1950 – 1975) των Τζων Μπέργκερ και Τζην Μορ, που κυκλοφόρησε το 1975.

invisiblelighthouse

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ