Ηθική (Αφιερωμένο στον H. R. Giger)

Μία εκ των ημερών με επισκέφτηκε ο φίλος μου ο Ανδρόνικος και μου λέει:

-Άκου ρε κορίτσι, τι με ρώτησε ο Κωστάκης (κοινός γνωστός), τις προάλλες στο γραφείο. «Ρε ‘συ -μου λέει- μια και τα χαλάσατε με τη Αρετούλα, σε πειράζει να της την πέσω;»
-Και τι του απάντησες, αποκρίθηκα γελώντας;
-Τι να του απαντήσω... γέλασα !!... «άμα σου κάτσει η Αρετούλα... μαγκιά σου!»
----------------------------------------------------------------------------------------

Ηθική... ίσως είναι μία καλή ευκαιρία αυτή να δούμε πιο ξεκάθαρα κάποια έστω πτυχή ενός τόσο πολυσυζητημένου και ασφαλώς προσφιλούς, στους πουριτανούς, ζητήματος.

Η αλήθεια είναι πως εδώ χρειάζεται να διασαφήσουμε κάτι : Οι πουριτανοί αξιώνουν μία αυστηρή κοινωνική και σεξουαλική ηθική, κυρίως για τους γύρω τους. Στον εαυτό τους όμως αποζητούν να προσπορίζουν όλες τις “κολασμένες απολαύσεις”... κρυφίως και ενοχικά.... ή εξαγνίζοντας τις, όταν τις κοινολογούν, με την εμβάπτισή, τους στην στερεοτυπική κολυμβήθρα..., λόγου χάρη, του «ανδρισμού».

Για να το κάνουμε πιο κατανοητό, για όσους δυσκολεύονται να καταλάβουν τα παραπάνω... πολλές κυρίες, για παράδειγμα, θα έχουν ακούσει να ξεστομίζεται με στόμφο, η φράση, από το έτερο ήμισυ, “Εγώ δικαιούμαι και να λοξοδρομήσω. Εσύ είσαι γυναίκα!”. Ασφαλώς τούτο δεν διαφέρει, από άποψη λογικής, από εκείνη τη μορφή της πατρικής ανατροφής, κατά την οποία ο πατήρ απαιτεί από τον υιό του να είναι τίμιος, όταν εκείνος κατακλέβει στο «ζύγι» τους πελάτες του, ή όταν εξυπονοεί στον υιό του ότι δύναται να είναι σεξουαλικά “παράνομος”, υπό την προϋπόθεση πως είναι συνεπής στις συζυγικές του υποχρεώσεις γενικότερα.

Η αλήθεια όμως είναι πραγματικά εντελώς διαφορετική :

Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να κριθούν για τις σεξουαλικές τους πραχτικές, υπό ένα τελείως διαφορετικό και ασφαλώς πραγματικά έντιμο και κατά τούτο, λειτουργικό πρίσμα και υπό την ρητή προϋπόθεση ασφαλώς ότι αυτοί προβαίνουν σε αυστηρές κριτικές εναντίον των άλλων :

Μία πρώτη παρατήρηση που δικαιούται κάποιος να κάνει, για τα ακριβώς παραπάνω, θίγει το ζήτημα της «Υποκρισίας», η οποία κατατείνει στο να εξυπηρετήσει μία κοντόθωρη βολή, η οποία (υποκρισία) «Εντείνεται», όταν γίνεται επιταχτικά απαιτητή ή «σεξουαλική τιμιότητα» του άλλου. Και κατά πως φαίνεται η διεκδίκηση μιας τέτοιας «τιμιότητας» εδώ καρπώνεται όλων των προσπαθειών του υποκειμένου, μα όταν πρόκειται αυτό το υποκείμενο να σταθεί μπρος σ’ αυτόν τον άλλο για να ορθώσει μία εχέφρονα και θαρραλέα φωνή, για τα δίκαια αιτήματά και τα ανιδιοτελή συναισθήματα απέναντί του, λουφάζει σαν ποντίκι στον αγρό.

Η αμέσως επόμενη συζήτηση, ενεπλέκει το ζήτημα της «Ποιότητας» μίας προσωπικότητας και του εσωτερικού «Βάθους» το οποίο δύναται ή όχι να αγγίξει, είτε με τη σκέψη είτε με το συναίσθημά του ή μάλλον και με τα δύο.

Και εδώ τίθενται δύο ερώτημα. Κατά πόσο η «αρρενωπότητα» είναι αφενός προνόμιο του ενός μόνο φύλου και αφετέρου σε ποιο βαθμό νομιμοποιείται κάποιος να υποστηρίζει μία τέτοια ιδιότητα για τον εαυτό του, όταν απουσιάζει από μέσα του;...

-το σθένος να διαχειριστεί το ερωτικό τραύμα, για να το αντιμετωπίσει ή να το θεραπεύσει περαιτέρω,
-η δύναμη ν’ αντισταθεί στην εκμετάλλευση ενός τρίτου προσώπου, το οποίο χρησιμοποιεί ως παυσίπονο στο σύμπτωμά του,
-η αυτοεκτίμηση για την προσωπική του αξία ως ανθρώπου και την σεξουαλική ελκυστικότητά του από το άλλο φύλο,
-η ικανότητα να σκέφτεται για τον εαυτό του και τους άλλους και να επιλέγει συνειδητά, μέσα από το πανέρι των ανθρωπίνων σχέσεων

Τελικά φαίνεται πως τα μόνα πράγματα που μπορεί να υποστηρίξει και να επιλέξει είναι τους αφορισμούς, τις προσβολές και τις διαγραφές...

Κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν εν συνειδήσει τον αυτοπεριορισμό τους στο σεξουαλικό χώρο, όταν κρίνουν πως οι εσωτερικές τους συνθήκες δεν είναι επαρκείς ή πως οι εξωτερικοί παράγοντες δεν πληρούνται και ασφαλώς διαθέτουν εκείνη την εσωτερική γνώση που δείχνει, με το δάχτυλο, τη ρηχότητα μας σεξουαλικής συμπεριφοράς, που φέρει και άγει το άτομο, οδηγώντας το να μεταπηδάει λυτρωτικά και σαν βάτραχος από αγκάλη σε αγκάλη.

Γιατί όσοι είναι πραγματικά ηθικοί δεν χρειάζονται «φύλακες» στο κρεβάτι τους, παρά μόνο εκείνη την εσωτερική λογική φωνή που θα αναδείξει τις διάφορες πλευρές και περιοχές του συναισθηματικού προβλήματος και τους τρόπους αντιμετώπισής του. Και τούτο απαιτεί, όπως προείπα, μία «Εσωτερική Ποιότητα» και ένα «Βάθος», που μόνο το σθένος που διαθέτουν, για να αντέχουν να ερμηνεύουν τα ζητήματα της ζωής, μπορεί να τους προσπορίσει, πράγμα που καθιστά τους «Φρουρούς» της ηθικής περιττούς και αχρείαστους. Εδώ, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για «άφυλη αρρενωπότητα».

Τελικά φαίνεται πως αρκετά συχνά οι άνθρωποι λαμβάνουν από τη ζωή ό,τι επάξια διεκδίκησαν...

...οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...

Ελένη Κανακάκη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ