Mε ρώτησαν τι σημαίνει Παιδικότητα…

Δύσκολο να το εξηγήσεις, όταν οι ερμηνείες έχουν συνδέσει την Παιδικότητα με την αφέλεια και ενίοτε με την ανωριμότητα…
Αν καταφέρναμε μόνο να εμβαθύνουμε στις ερμηνείες, θα ήταν και διαφορετική η Ζωή μας στον Φυσικό Κόσμο…

Παιδικότητα σημαίνει να ζεις χωρίς έλεγχο…
Η Παιδικότητα έχει πολύ μεγάλο σεβασμό για το τώρα της...του είναι πολύ αφοσιωμένη

Παιδικότητα επίσης σημαίνει να μην μπορείς να είσαι κακοπροαίρετος, όχι καθ' υπόδειξη του καλού, αλλά κατά Φυση...
Ακόμα και ο θυμός της Παιδικότητας, έχει μια βαθιά αθωότητα...

Η Παιδικότητα δεν σε κάνει να εμπιστεύεσαι μόνο αυτούς που αγαπάς, αυτό είναι διαστρέβλωση της Παιδικότητας...Η Παιδικότητα σε κάνει να εμπιστεύεσαι το Σύμπαν ολόκληρο

Δεν νομίζω ότι η Παιδικότητα έχει χαρά (με την έννοια που την ξέρουμε)...Νομίζω ότι έχει ενθουσιασμό και δημιουργικότητα μέσα της...Σ' αυτήν την κατάστασή εμπνέεσαι και από τα σκουπίδια...

Χάνεται?...Ναι από τα παιδικά χρόνια ήδη...
Ξαναβρίσκεται?...Ναι είναι ο Δρόμος της επιστροφής μας, δεν υπάρχει άλλος

το μωρό δεν έχει γονείς...Μέσα του δρα ο Πατέρας/Μητέρα Θεός...Εκείνος του καλύπτει τις ανάγκες, σαν Ύπαρξη, όχι σαν αντικείμενο...

όταν αντιληφθεί τους γονείς του, πάει η Παιδικότητά του...πάει και ο Θεός μαζί...πάει και ο Εαυτός του...

H μεγαλύτερη δυσκολία στην Θεραπεία, είναι το να αντιληφθεί κανείς την συναισθηματική του ανωριμότητα, την χαμηλή συναισθηματική του νοημοσύνη…Γιατί όλα έμαθε να τα μετρά με τον νου του, θάβοντας αληθινές ανάγκες και συναισθήματα…Προγραμματίστηκε γι' αυτό...
Η μεγαλύτερη απλότητα στην Θεραπεία είναι το να αντιληφθεί κανείς ότι δεν είναι όμηρος κανενός από υποχρέωση…ούτε καν της συναισθηματικής του έλλειψης…
Τούτη η αδιάκοπη αναζήτηση της αγάπης είναι και το μέσον που ο όμηρος λατρεύει τον απαγωγέα του…
Τον έχουν «απαγάγει» από τον Θεό, και έχει πιστέψει σε μια αγάπη, που τον εξαντλεί, τον φυλακίζει και του δίνει κάποια ψίχουλα για να επιβιώνει…

Και αφού συναισθηματικά χρόνια τώρα ο άνθρωπος αρκέστηκε στα ψίχουλα μέσα του, το πιο λογικό είναι να χρειαστεί να αρκεστεί και στα ψίχουλα έξω του…
Γιατί όπως μέσα…έτσι έξω…Δεν είναι διαπίστωση αυτό, αλλά Αξίωμα…

Δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε την Ζωή…
Μπορούμε όμως να θεραπεύσουμε τον τραυματισμό στο Είναι μας…
Η κρίση, όποιας μορφής, δεν αφορά παρά το πόσο μπορούμε να διακρίνουμε την ομηρεία μας, μέσα στα πολλαπλά σχέδια του νου μας, που κάνει σενάρια, ενόσω ο Θεός μέσα μας ξεκαρδίζεται στα γέλια…

Και ο Ποιητής μας είπε ότι σαν Παιδιά θα εισέρθουμε στο Βασίλειο…
Όταν οι αληθινές μας Αρχές ξανασυνδεθούν με το Παιδί…
Τι χρειάζεται ένα Παιδί να γκρεμίσει όμως…αν μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε πιο βαθιά…Αν....

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ