ΟΙ ΟΥΝΝΟΙ

Τον 4ον αιώνα εμφανίστηκε το άγνωστον μέχρι τότε στην Ευρώπην βαρβαρικόν φύλον των Ούννων. Οι Ούννοι ήσαν νομάδες της μογγολικής φυλής, προερχόμενοι από τις στέπες της Μογγολίας, οι οποίοι σταδιακά κινούμενοι δυτικά είχαν καταλάβει τον χώρο ανάμεσα από τους ποταμούς Δον και Βόλγα.
Διά το πέρασμά τους στην Ευρώπην, ο ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι έπεσε στα χέρια του μία γραπτή μαρτυρία, σύμφωνα με την οποίαν κάποια εποχή του αιώνος εκείνου, ο ποταμός Τάναϊς, (σημερινός Ντον), κατέβασε τόσο πολλήν λάσπην, ώστε ο Κιμμέριος Βόσπορος, (σημερινόν στενόν του Κέρτς της Κριμαίας), μετεβλήθη σε στεριά, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους Ούννους να διαβούν από την Ασία στην Ευρώπην. Σημειωτέον ότι δια τους Αρχαίους ο ποταμός Τάναϊς ανεγνωρίζετο ως το φυσικόν ανατολικόν σύνορον της Ευρώπης.

Ο Αλανός ιστορικός Ιορδάνης αναφέρει ότι οι Ούννοι ήσαν μικρόσωμοι με πολύ μικρά μάτια και αποκρουστικοί στην όψιν, επειδή παρεμόρφωναν τα πρόσωπά τους με ουλές από μαχαιριές, τις οποίες έκαναν από την παιδικήν τους ηλικίαν, προκειμένου να αντέχουν στις πληγές. Ίππευαν επιδέξια και περνούσαν τον περισσότερον χρόνον επάνω στα άλογά τους. Λέγεται ότι ημπορούσαν ακόμη και να κοιμούνται τις νύχτες στις ράχες των αλόγων τους. Το φοβερόν όπλον τους ήταν το τόξον, στο οποίον ήσαν πολύ επιδέξιοι και τόξευαν με ευστοχία, ενώ κάλπαζαν. Ήσαν άγριοι και αδίστακτοι απέναντι στους αντιπάλους τους, ακόμη και στους αμάχους Δεν εγνώριζαν να πολεμούν εκ του συστάδην ή να παρατάσσονται σε θέσεις μάχης, αλλά πάντοτε πολεμούσαν έφιπποι με εφόδους και τεχνικές υποχωρήσεις, εξοντώνοντας τους αντιπάλους τους με βέλη.
Όταν πέρασαν στην Κριμαίαν, επιτέθηκαν στους Σκύθες και τους εξολόθρευσαν, διώχνοντας όσους επέζησαν πέρα από τον Δούναβιν. Με αρχηγό τον Ρουγίλαν, υπέταξαν το 375 τις φυλές των Οστρογότθων και των Βησιγότθων και εγκατεστάθησαν στην κοιλάδα του Δουνάβεως.
Διωγμένοι από τους Ούννους οι Σκύθες, οι Γότθοι και οι Ταϊφαλοί, μπήκαν στην Θράκην και προξένησαν φοβερές λεηλασίες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Μακεδονίαν και στην Θεσσαλίαν.
Ο Αττίλας, ο οποίος ανέλαβε την αρχηγίαν των Ούννων το έτος 434 μαζί με τον αδελφόν του, εζήτησεν από τον αυτοκράτορα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους Θεοδόσιον τον Β΄ μεγάλα χρηματικά ποσά διά να μην επιτεθεί στις επαρχίες του Βυζαντίου. Μη βρίσκοντας ανταπόκρισιν στο αίτημά του, ο Αττίλας επέδραμε στις επαρχίες του Βυζαντίου, καταστρέφοντας την Μυσίαν, την Θράκην και την Μακεδονίαν. Ισοπέδωσε 70 πόλεις και ήταν τόσον άγρια και ανηλεής ή συμπεριφορά του, ώστε του εδόθη ο χαρακτηρισμός «η μάστιξ του Θεού». Ελέγετο δε χαρακτηριστικά ότι από όπου περνούσε δεν εφύτρωνε ούτε χορτάρι.
Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Β΄ ηναγκάσθη να υπογράψει συνθήκην με τον Αττίλαν, παραχωρώντας του περιοχές νοτίως του Δουνάβεως και δίδοντας του ένα πολύ μεγάλον ποσόν χρημάτων και έναν ετήσιον χρηματικόν φόρον.
Ενθαρρυμένος από την επιτυχίαν του αυτήν ο Αττίλας επέδραμε με δύναμιν 700.000 Ούννων και συμμάχων του προς τα βορειοδυτικά και περνώντας από τα Ρωσικά εδάφη, κατέλαβε την Γερμανίαν και στην επιστροφήν του έφθασε μέχρι την Γαλατίαν.
Από εκεί συνέχισε τις φοβερές του επιδρομές, λεηλατώντας περιοχές των βορείων Βαλκανίων της Ιταλίας και της Γαλατίας.
Το έτος 445, μετά την δολοφονίαν του αδελφού του, ο Αττίλας έμεινε μόνος αρχηγός των Ούννων και ενέμετο μία τεράστιαν περιοχήν από τον Εύξεινον Πόντον, μέχρι τον ποταμόν Ρήνον, με κέντρον της επικράτειάς του τις Ουγγρικές πεδιάδες .
Τελικά το έτος 451, ο στρατηγός των Ρωμαίων Αέτιος αντιμετώπισε τον Αττίλαν και τα στήφη των Ούννων του στα Καταλανικά Πεδία, στην λεγόμενην «μάχην των Εθνών». Οι Ούννοι ηττήθησαν στην μάχην αυτήν και υπέστησαν φοβερές απώλειες. Ο Αττίλας όμως, αν και η δύναμίς του είχε φανερά ελαττωθεί, δεν εδίστασε να επιτεθεί πάλι στην Ιταλίαν και να φθάσει μέχρι τα τείχη του Μιλάνου. Ο θάνατός του όμως το 452 εσήμανε το τέλος της κυριαρχίας των Ούννων, οι οποίοι σταδιακά διελύθησαν και δεν ξαναεμφανίσθησαν ως συγκροτημένη δύναμις.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)

alfeiospotamos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ