Ένα βασικό ερώτημα που απασχόλησε όλους τους συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας όλων των εποχών, ήταν το αν μπορούσε κάποιος να γυρίσει πίσω στον χρόνο και να συναντήσει τον εαυτό του. Αυτό βέβαια, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει τόσο η έννοια του χρόνου, όσο και αυτή του εαυτού.Και για να μην μπούμε στις έννοιες της Κβαντικής Φυσικής, μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε κάποια άλλη χρονική στιγμή και σε κάποιον άλλον άνθρωπο;
Καλά καλά, το βλέπω το μάτι σας που γυαλίζει επιθετικά. Σας αφήνω να καταλάβετε το τί εννοώ στο επόμενο διήγημα. Και ίσως κάπου σε αυτό να υπάρχει και ένα μικρό κρυμμένο κλειδάκι σαν αυτό που λέγαμε στην αρχή του βιβλίου αυτού…
***** ***** *****
Ήταν δύσκολο, όμως τα κατάφερε!
Από μικρός διαισθανόταν ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορεί, τόση κακία, τόση μιζέρια γύρω του, κάτι δεν κολλούσε.
Το πρώτο σοκ το ένιωσε ένα πρωί, ενώ περπατούσε στους δρόμους της μεγαλουπόλεως. Κοιτούσε ολόγυρα τους συνανθρώπους του και κάτι δεν του άρεσε στα μάτια τους. Όλοι κοιτούσαν μπροστά τους σαν υπνωτισμένοι, τα μάτια τους ήταν κατάμαυρα, ενώ κανείς μα κανείς δεν χαμογελούσε. Στον αέρα πλανιόταν ένα κύμα δυστυχίας και απογοητεύσεως, πράγμα εύκολο να το διαισθανθεί με την παιδική του φαντασία να καλπάζει στους αιθέρες.
Συνέχισε να προχωρεί, τρομαγμένος ως τα βάθη της ψυχής του με την μοναξιά που ένιωθε ανάμεσα σε τόσους και τόσους συνανθρώπους του, όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος άντρας με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του και μία λάμψη να τον περιβάλλει. Φορούσε ένα ζευγάρι γυαλιά διανοούμενου και αφού βρέθηκε μπροστά του, του μίλησε με χαρωπή, ευγενική φωνή:
«Λοιπόν, πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ευτυχισμένος;»
Από μικρός διαισθανόταν ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορεί, τόση κακία, τόση μιζέρια γύρω του, κάτι δεν κολλούσε.
Το πρώτο σοκ το ένιωσε ένα πρωί, ενώ περπατούσε στους δρόμους της μεγαλουπόλεως. Κοιτούσε ολόγυρα τους συνανθρώπους του και κάτι δεν του άρεσε στα μάτια τους. Όλοι κοιτούσαν μπροστά τους σαν υπνωτισμένοι, τα μάτια τους ήταν κατάμαυρα, ενώ κανείς μα κανείς δεν χαμογελούσε. Στον αέρα πλανιόταν ένα κύμα δυστυχίας και απογοητεύσεως, πράγμα εύκολο να το διαισθανθεί με την παιδική του φαντασία να καλπάζει στους αιθέρες.
Συνέχισε να προχωρεί, τρομαγμένος ως τα βάθη της ψυχής του με την μοναξιά που ένιωθε ανάμεσα σε τόσους και τόσους συνανθρώπους του, όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος άντρας με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του και μία λάμψη να τον περιβάλλει. Φορούσε ένα ζευγάρι γυαλιά διανοούμενου και αφού βρέθηκε μπροστά του, του μίλησε με χαρωπή, ευγενική φωνή:
«Λοιπόν, πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ευτυχισμένος;»
Δεν πρόλαβε να απαντήσει και ο άγνωστος είχε ήδη εξαφανιστεί μέσα σε μία έκρηξη φωτός. Η ερώτηση λειτούργησε σαν καταλύτης μέσα του, καταλύτης που έθεσε σε λειτουργία μηχανισμούς που δεν μπορούσε να ελέγξει πλέον. Η μαυρίλα μέσα του μετατράπηκε σε φως λαμπερό, ενώ διάφορα χρώματα στροβιλίζονταν ολόγυρά του. Αισθανόταν σαν να πετούσε, ενώ κύματα ηλεκτρισμού διαπερνούσαν ολόκληρο το κορμί του.
Τότε πήρε την μεγάλη απόφαση. Θα έκανε τον κόσμο ολόκληρο ευτυχισμένο! Ναι, αυτό ήταν, θα έφερνε πίσω το κλεμμένο χαμόγελο στα χείλη όλων. Ήδη φανταζόταν τον εαυτό του ήρωα να παλεύει ενάντια σε κάθε κακό, ενώ γύρω του οι απλοί άνθρωποι κοιτούσαν τον σωτήρα τους με δέος. Πω πω, τί όμορφα που ένιωθε με το σπαθί στο χέρι, να έχει κατατροπώσει το Κακό, ενώ τα κορίτσια γύρω του ανταγωνίζονταν ποια θα τον φιλούσε πρώτη.
Όταν προσγειώθηκε ανώμαλα στην πεζή πραγματικότητα από τους ευαγείς αιθέρες όπου πλανιόταν, απελπισία τον κατέλαβε. Καλά τα λόγια και οι φαντασιώσεις, αλλά πώς μπορείς να φέρεις το Φως στις καρδιές των ανθρώπων; Να πάρει, και είναι δισεκατομμύρια από δαύτες κιόλας.
Τότε πήρε την μεγάλη απόφαση. Θα έκανε τον κόσμο ολόκληρο ευτυχισμένο! Ναι, αυτό ήταν, θα έφερνε πίσω το κλεμμένο χαμόγελο στα χείλη όλων. Ήδη φανταζόταν τον εαυτό του ήρωα να παλεύει ενάντια σε κάθε κακό, ενώ γύρω του οι απλοί άνθρωποι κοιτούσαν τον σωτήρα τους με δέος. Πω πω, τί όμορφα που ένιωθε με το σπαθί στο χέρι, να έχει κατατροπώσει το Κακό, ενώ τα κορίτσια γύρω του ανταγωνίζονταν ποια θα τον φιλούσε πρώτη.
Όταν προσγειώθηκε ανώμαλα στην πεζή πραγματικότητα από τους ευαγείς αιθέρες όπου πλανιόταν, απελπισία τον κατέλαβε. Καλά τα λόγια και οι φαντασιώσεις, αλλά πώς μπορείς να φέρεις το Φως στις καρδιές των ανθρώπων; Να πάρει, και είναι δισεκατομμύρια από δαύτες κιόλας.
Έφτιαξε ένα πρόγραμμα, το οποίο περιλάμβανε το διάβασμα ολόκληρων φορτίων από βιβλία, συζητήσεις με δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα για να τους γνωρίσει καλύτερα, σε σημείο που ο ίδιος έπαψε να έχει προσωπική ζωή, πολλές φορές μην αναγνωρίζοντας καν τον εαυτό του και το όνομά του το ίδιο. Δεν τον πείραζε όμως, γιατί ο ίδιος είχε ανακαλύψει την ευτυχία. Βρισκόταν στο να προσπαθείς να κάνεις ευτυχισμένους τους άλλους, διαβάζοντας, γνωρίζοντας ανθρώπους, ταξιδεύοντας και βλέποντας καινούρια πράγματα. Βέβαια, τότε δεν καταλάβαινε ότι με την συγκεκριμένη μέθοδο το μόνο πράγμα που βελτίωνε ήταν ο εαυτός του και δεν άλλαζε τον κόσμο αλλά τον τρόπο που ο ίδιος έβλεπε τον κόσμο, αλλά δεν πειράζει. Πάντα ο Σκοπός υπερβαίνει τα Μέσα για την επίτευξή του.
Το πρώτο πράγμα που έμαθε ήταν ότι η ευτυχία ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και όχι μόνο αυτό, ακόμα και για τον ίδιο άνθρωπο, ποικίλλει από στιγμή σε στιγμή. Άντε να βρεις άκρη! Εκεί, όμως αυτός συνέχιζε. Και όσο συνέχιζε έβρισκε καινούρια πράγματα που δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν, μάθαινε νέα μέρη και πήγαινε εκεί με την φαντασία του. Ύστερα τα διηγείτο στους φίλους του και αυτοί γελούσαν μαζί του. Μερικοί από αυτούς, όσοι είχαν μία μικρή φλογίτσα μέσα τους, παρασύρθηκαν και αυτοί στους κόσμους του και διάβαζαν, γνώριζαν ανθρώπους και πάνω απ’ όλα, σκεπτόντουσαν για λογαριασμό τους. Με την σειρά τους και αυτοί μιλούσαν σε φίλους τους, που γελούσαν μαζί τους, μερικοί, όμως, είχαν την ίδια φλογίτσα και …
Τα χρόνια πέρασαν και ο φίλος μας μεγάλωσε. Χα! Μία κουβέντα είναι αυτή και μάλιστα πολύ βαριά και ασήκωτη. Πώς να μεγαλώσει κάτι που δεν υφίσταται; Ναι, μην απορείτε, το αποτέλεσμα όλων αυτών των μελετών που είχε κάνει ήταν αυτό:
… Τίποτα δεν υπάρχει στα αλήθεια, τα πάντα είναι Ενέργεια που δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουμε. Μία μικρή αλλαγή στην συχνότητα αυτής της ενέργειας και όλα αλλάζουν, εσύ και εγώ παύουμε να υπάρχουμε και προκύπτουν δύο νέες καταστάσεις, είτε άνθρωποι, είτε ζώα, ή ακόμα και φυτά. Αυτή η Ενέργεια και οι κυμάνσεις της είναι αυτή που δημιουργεί όλα αυτά που αισθανόμαστε γύρω μας. Μία αλλαγή σε αυτήν, αλλάζει την Πραγματικότητα ολόκληρη. Και φυσικά το «ολόκληρη» είναι κατά παράβαση εδώ, γιατί τίποτα δεν είναι μετρήσιμο. Άλλωστε…
Καλά μην περιμένετε να συνοψίσουμε όλες τις τρελές θεωρίες του φίλου μας σε δύο σειρές, δεν έχει άλλωστε και καμία σημασία. Το μόνο που ίσως έχει σημασία είναι ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο ο φίλος μας κατέκτησε την ύψιστη ευτυχία, την Ευδαιμονία που έλεγαν πιο παλιά, πριν οι λέξεις χάσουν το νόημά τους. Οποιοσδήποτε άλλος που θα μάθαινε αυτά τα νέα, ίσως να τρελαινόταν ή ακόμα χειρότερα, να έκανε κακό στον εαυτό του από την απελπισία. Αυτός όμως ήταν αλλιώς. Αυτή η γνώση τον λύτρωσε, τον έκανε να δει την ζωή σαν ένα παιχνίδι.
«Αφού δεν υπάρχω» σκεφτόταν, «δεν υπάρχει δυστυχία, άρα δεν μπορεί να με λυπήσει τίποτα. Αν πάλι κάτι μου προξενεί χαρά, το κρατάω και ξεχνάω το ότι δεν υπάρχω και απλώς το ζω». Έτσι λοιπόν, ως άλλος Προκρούστης έκοβε και έραβε τα πάντα στα μέτρα του. Το ωραίο, όμως, είναι ότι αυτή του η ιδεολογία πέρασε και στους φίλους του, και στους φίλους των φίλων του, που είχαν και αυτοί φίλους και …
«Αφού δεν υπάρχω» σκεφτόταν, «δεν υπάρχει δυστυχία, άρα δεν μπορεί να με λυπήσει τίποτα. Αν πάλι κάτι μου προξενεί χαρά, το κρατάω και ξεχνάω το ότι δεν υπάρχω και απλώς το ζω». Έτσι λοιπόν, ως άλλος Προκρούστης έκοβε και έραβε τα πάντα στα μέτρα του. Το ωραίο, όμως, είναι ότι αυτή του η ιδεολογία πέρασε και στους φίλους του, και στους φίλους των φίλων του, που είχαν και αυτοί φίλους και …
Η μετάλλαξη της Ανθρωπότητος ήρθε αργά αλλά σταδιακά όλοι είχαν γίνει ευτυχισμένοι. Τώρα πια περπατούσες στον δρόμο και έβλεπες γελαστούς ανθρώπους να καλημερίζουν ο ένας τον άλλον, να κοιτάζουν τριγύρω με τα μάτια τους ολοζώντανα, χαρωπά και αεικίνητα, ενώ ένιωθες στον αέρα να δονείται η ευτυχία των ανθρώπων. Ναι, τελικά τα κατάφερε, αν και ποτέ δεν έμαθε ότι αυτός ήταν ο υπαίτιος της Μεγάλης Αλλαγής….
… Ξύπνησε απότομα από το χτύπημα του ξυπνητηριού. Να πάρει, πάλι τον πήρε ο ύπνος διαβάζοντας.
Σηκώθηκε από τον καναπέ τρίβοντας τα μάτια του. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, ενώ το βλέμμα του έπεσε στους γκρίζους του κροτάφους. «Για πότε πέρασαν τόσα χρόνια;» αναρωτήθηκε, «αν και μου αρέσω περισσότερο με το γκριζάρισμα στα μαλλιά να δείχνει τις γνώσεις μου», ψιθύρισε χαμογελαστός όπως πάντα. Το όνειρο που είχε δει με όλους αυτούς τους γελαστούς ανθρώπους του προξενούσε ένα συναίσθημα αγαλλίασης μέσα του. Θυμόταν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, την συνάντησή του με εκείνο τον περίεργο άνθρωπο, τον υπαίτιο για το Μεγάλο Ταξίδι το οποίο είχε ξεκινήσει πριν σαράντα και κάτι χρόνια.
Βγήκε έξω από το σπίτι του για να κάνει μία βόλτα. Περπατούσε στους δρόμους την πόλης, παρατηρώντας τους διαβάτες τριγύρω του να τρέχουν αγχωμένοι και αγέλαστοι στις δουλειές τους. Την προσοχή του τράβηξε ένας πιτσιρικάς έξω από ένα μαγαζί, ο οποίος κοιτούσε και αυτός το πλήθος ολόγυρα. Τα μάτια τους έσμιξαν, τον πλησίασε και ρώτησε αυθόρμητα:
«Λοιπόν, πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ευτυχισμένος;»
Σηκώθηκε από τον καναπέ τρίβοντας τα μάτια του. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, ενώ το βλέμμα του έπεσε στους γκρίζους του κροτάφους. «Για πότε πέρασαν τόσα χρόνια;» αναρωτήθηκε, «αν και μου αρέσω περισσότερο με το γκριζάρισμα στα μαλλιά να δείχνει τις γνώσεις μου», ψιθύρισε χαμογελαστός όπως πάντα. Το όνειρο που είχε δει με όλους αυτούς τους γελαστούς ανθρώπους του προξενούσε ένα συναίσθημα αγαλλίασης μέσα του. Θυμόταν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, την συνάντησή του με εκείνο τον περίεργο άνθρωπο, τον υπαίτιο για το Μεγάλο Ταξίδι το οποίο είχε ξεκινήσει πριν σαράντα και κάτι χρόνια.
Βγήκε έξω από το σπίτι του για να κάνει μία βόλτα. Περπατούσε στους δρόμους την πόλης, παρατηρώντας τους διαβάτες τριγύρω του να τρέχουν αγχωμένοι και αγέλαστοι στις δουλειές τους. Την προσοχή του τράβηξε ένας πιτσιρικάς έξω από ένα μαγαζί, ο οποίος κοιτούσε και αυτός το πλήθος ολόγυρα. Τα μάτια τους έσμιξαν, τον πλησίασε και ρώτησε αυθόρμητα:
«Λοιπόν, πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ευτυχισμένος;»
Ο πιτσιρικάς δεν πρόλαβε να απαντήσει, γιατί ο περίεργος γκριζομάλλης άνδρας εξαφανίστηκε σε μία έκρηξη φωτός. Το μόνο που πρόλαβε να σκεφτεί, ήταν το ότι μία Μεγάλη Ιδέα φύτρωσε μέσα του:
Θα έκανε τον κόσμο ολόκληρο ευτυχισμένο!
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.