Η σιωπή μιας τραγωδίας

Είναι κάτι ιστορίες που σε κάνουν να λυπάσαι όταν τις παρακολουθείς, σε κάνουν να λυπάσαι όταν τις βλέπεις να διαιωνίζονται στο μέλλον και σε κάνουν να λυπάσαι για τους ανθρώπους που αναλώθηκαν σε αυτές αλλά και για την ανάλωση του εαυτού σου σε μια τραγική ιστορία. Κάτι σχέσεις (όχι μόνο ερωτικές) βαλτωμένες στο χρόνο και στο ψέμα. Σχέσεις που δημιουργούνται υποτίθεται από συναισθήματα και βιάζονται καθημερινά από ψέματα και συμφέροντα και τελικά καταλήγουν στην συνθηκολόγηση της ανάγκης αποκρύπτοντας την αλήθεια.

Η εισαγωγή του άρθρου και ο τίτλος του έχει να κάνει με μια μικρή ιστορία 10 περίπου χρόνων. Μια ιστορία που δεν την έζησα σε όλο το μέγεθός της, που δεν αφορά εμένα άμεσα, αλλά που με έκανε να πληγωθώ βαθιά μέσα σε λίγους μόλις μήνες αφού επιβεβαίωσε μια αρμαθιά από φόβους μου.

Σίγουρα όλοι έχετε βρεθεί κάποια στιγμή να μαθαίνετε από εκεί που δεν περιμένατε πράγματα που ποτέ δεν περιμένατε να έχουν συμβεί ή να έχουν ειπωθεί από ανθρώπους που θεωρούσατε φίλους. Για μένα αυτή η «στιγμή» άρχισε σταδιακά από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τις αρχές Ιανουαρίου. 

Η αλήθεια είναι πως κάπου στα μέσα Νοεμβρίου άρχισα να ψάχνω και να βρίσκω κομμάτια αλήθειας διάσπαρτα αριστερά και δεξιά. Και κάπως έτσι έμαθα όλη την αλήθεια τον Ιανουάριο. Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ στην ζωή μου να μου προκαλέσει τόσο πόνο η αλήθεια. Είναι τελικά αληθινό πως η αλήθεια είναι πικρή όταν έχουν προηγηθεί πολλά ψέματα. Και το χειρότερο όλων η αλήθεια ήρθε από έναν ξένο… έναν σχεδόν άγνωστο προς εμένα.

Αυτή η καθημερινή ιστορία σχέσεων ερωτικών, φιλικών, κτλ που στηρίζονται σε συνεχόμενα και καλά μελετημένα ψέματα που πάντα φταίνε οι άλλοι αλλά όχι εμείς. Ανθρώπινες σχέσεις που συνεχίζουν να υπάρχουν απλά και μόνο από συνήθεια και συμφέρον. Άλλες φορές κρατάνε λίγο και άλλες ζωές ολόκληρες. 

Ανθρώπινες σχέσεις άρρωστες που δομούν μια άρρωστη κοινωνία. Και εκεί ήρθε η σύγκρουση με τους φόβους μου. Όλοι μου σχεδόν οι φόβοι επιβεβαιώνονταν από αυτήν την ιστορία. Ψέμματα, υποκρισία, συμφέρον πασπαλισμένα πάνω από ιερές έννοιες όπως αγάπη, οικογένεια, «ο άνθρωπός μου», κτλ, κτλ, κτλ. Και αν ένα μεγάλο ποσοστό σχέσεων δίπλα μου είναι έτσι, εγώ που πάω και τι κάνω; Και αν οι δικές μου σχέσεις είναι έτσι; Προβληματισμός, άγχος, ματαιότητα, θλίψη και άλλα πολλά με κατέκλυσαν. Σήμερα όμως κατάλαβα κάτι… Όλα είναι θέμα επιλογής.

Και είναι σίγουρο πως η λιγότερο βολική επιλογή είναι να κάνεις ανοιχτά αυτό που νιώθεις και να λες την αλήθεια. Όλοι λέμε πως θέλουμε αληθινά λόγια, πράξεις, συναισθήματα αλλά λίγοι είναι αυτοί που το κάνουν. Σήμερα αναγνωρίζω πως στο παρελθόν μου είπα ψέμματα, χλεύασα συναισθήματα, υπήρξα άδικη… Ήταν παρελθόν και χαίρομαι που εδώ και κάποια χρόνια κατάλαβα το λάθος μου και επέλεξα άλλο δρόμο.

 Είναι επιλογή μου να μην ζω έτσι πια. Είναι επιλογή μου να παραδέχομαι και να πληρώνω τα λάθη μου. Είναι επιλογή μου να μην έχω εχθρούς. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν άτομα που με εχθρεύονται. Δεν γεννήθηκα για να μισώ και για να κρατάω κακία… Αγαπώ το δίκαιο μιας και έχω περάσει από τα μονοπάτια και του ψεύτη και του άδικου ανθρώπου.

Ευχαριστώ όλους όσους υπήρξαν μέσα στην παραπάνω ιστορία για τα καλά που μου πρόσφεραν. Τους ευχαριστώ και για τα «κακά» αφού με βοήθησαν να μάθω τι δεν θέλω να υπάρχει στην ζωή μου. Απέραντη ευγνωμοσύνη.

Το Κλειδί της Σκέψης

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ