Με το που πρωτοάκουσα την λέξη συνοδοιπόρος κάτι δεν μου καθόταν καλά, πείτε το ένστικτο, διαίσθηση, διαύγεια, αλλά αυτή η λέξη μου μετέδιδε μια γλοιώδης αίσθηση συγκαταβατικότητας.
Τώρα πλέον είμαι εντελώς σίγουρος ότι αυτή η αίσθηση που είχα ήταν αληθής.
Οι άνθρωποι βλέπετε θέλουν μονίμως να ταυτίζονται με κάτι και έτσι να φέρνουν την πραγματικότητα στα δικά τους μέτρα ή τέλος πάντων να ικανοποιούνται με την υιοθέτηση της «αλήθειας» που τους εξυπηρετεί, για να μπορούν να βιώνουν ομαλότερα αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Έτσι χτίζουν ολόκληρα συστήματα πεποιθήσεων, δόγματα, και εφευρίσκουν λέξεις ως μια διαφυγή από την μίζερη πραγματικότητα , που θα τους βάλει υποτίθεται σε μια καλύτερη πραγματικότητα. Αλλά αυτό είναι απλώς μια άλλη εκδοχή, του ίδιου διαιρετικού τρόπου σκέψης.
Μιλάμε λοιπόν για μία πνευματική ρομαντικοποίηση, κατά την οποία φέρνουν το πνεύμα στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα. Έτσι η λέξη συνοδοιπόρος γίνεται η «μεγάλη αλήθεια».
Τι είναι ο άνθρωπος; Συνοδοιπόρος. Αν δεν είσαι συνοδοιπόρος δεν είσαι άνθρωπος. Και έτσι μαθαίνεις να είσαι συνοδοιπόρος.
Δηλαδή να είσαι καλουπωμένος με τις ίδιες αντιλήψεις και στην ίδια κατεύθυνση με ποιους; μα φυσικά με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους.
Kαι έτσι όλο το οικοδόμημα της επικοινωνίας που χτίζουν περιέχεται μέσα στην αντίληψη περί συνοδοιπόρου. Μπορείς πλέον να συμφωνείς ή να διαφωνείς (δεν έχει σημασία), όχι επειδή είσαι ο εαυτός σου αλλά επειδή είσαι κατοχυρωμένος μέσα στο πλαίσιο του συνοδοιπόρου.
Οποιοσδήποτε έξω από αυτό το πλαίσιο είναι απλώς τι; απλώς ένας εν δυνάμει συνοδοιπόρος. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει ένας ρατσιστής για παράδειγμα από ένανσυνοδοιπόρο. Και οι δύο επιφανειακά μπορεί να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά είναι αδύναμοι άνθρωποι με ένα σωρό ψευδαισθήσεις.
Έπειτα ακολουθούν οι γνωστές γενικεύσεις, αποκλείσεις και προσκολλήσεις.
Δεν υπάρχουν συνοδοιπόροι.
Τώρα πλέον είμαι εντελώς σίγουρος ότι αυτή η αίσθηση που είχα ήταν αληθής.
Οι άνθρωποι βλέπετε θέλουν μονίμως να ταυτίζονται με κάτι και έτσι να φέρνουν την πραγματικότητα στα δικά τους μέτρα ή τέλος πάντων να ικανοποιούνται με την υιοθέτηση της «αλήθειας» που τους εξυπηρετεί, για να μπορούν να βιώνουν ομαλότερα αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Έτσι χτίζουν ολόκληρα συστήματα πεποιθήσεων, δόγματα, και εφευρίσκουν λέξεις ως μια διαφυγή από την μίζερη πραγματικότητα , που θα τους βάλει υποτίθεται σε μια καλύτερη πραγματικότητα. Αλλά αυτό είναι απλώς μια άλλη εκδοχή, του ίδιου διαιρετικού τρόπου σκέψης.
Μιλάμε λοιπόν για μία πνευματική ρομαντικοποίηση, κατά την οποία φέρνουν το πνεύμα στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα. Έτσι η λέξη συνοδοιπόρος γίνεται η «μεγάλη αλήθεια».
Τι είναι ο άνθρωπος; Συνοδοιπόρος. Αν δεν είσαι συνοδοιπόρος δεν είσαι άνθρωπος. Και έτσι μαθαίνεις να είσαι συνοδοιπόρος.
Δηλαδή να είσαι καλουπωμένος με τις ίδιες αντιλήψεις και στην ίδια κατεύθυνση με ποιους; μα φυσικά με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους.
Kαι έτσι όλο το οικοδόμημα της επικοινωνίας που χτίζουν περιέχεται μέσα στην αντίληψη περί συνοδοιπόρου. Μπορείς πλέον να συμφωνείς ή να διαφωνείς (δεν έχει σημασία), όχι επειδή είσαι ο εαυτός σου αλλά επειδή είσαι κατοχυρωμένος μέσα στο πλαίσιο του συνοδοιπόρου.
Οποιοσδήποτε έξω από αυτό το πλαίσιο είναι απλώς τι; απλώς ένας εν δυνάμει συνοδοιπόρος. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει ένας ρατσιστής για παράδειγμα από ένανσυνοδοιπόρο. Και οι δύο επιφανειακά μπορεί να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά είναι αδύναμοι άνθρωποι με ένα σωρό ψευδαισθήσεις.
Έπειτα ακολουθούν οι γνωστές γενικεύσεις, αποκλείσεις και προσκολλήσεις.
Δεν υπάρχουν συνοδοιπόροι.
Ο «συνοδοιπόρος» αντιπροσωπεύει την διαστρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας που έχει να κάνει με την ομοιογένεια και την σύλληψη της ως κάτι έξω από τον άνθρωπο, ως κάτι στατικό για τον άνθρωπο.
Είναι η ίδια τακτική μιας ατέρμονης αναζήτησης ασφάλειας που τελικά επαναδημιουργεί πόνο και σύγκρουση, ακριβώς επειδή αρνείται την δυστυχία. Και όσο αρνείσαι την δυστυχία τόσο περισσότερο την καταπιέζεις, τόσο περισσότερο περιθωριοποιείσαι από την κίνηση της ζωής και τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη την κοινή αποδοχή και την συνήθεια.
Αντίθετα πραγματική διαφορετικότητα είναι η κατανόηση των μεταμορφώσεων της ζωής - στην πολλαπλές εκφάνσεις της μίας ενότητας. Και όχι στις πολλές ενότητες της μίας πολλαπλότητας.
Αυτή η στρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας αναγκαστικά ταυτίζεται με την αυτογνωσία. Είναι αναπόφευκτο. Το λάθος που κάνουν τότε είναι που προσπαθούν να τοποθετήσουν την γνώση σε κάποιο κοινόκτητο συλλογικό βάθρο. Έτσι όχι μόνο η γνώση στην καθημερινή ζωή γίνεται ευτελής και χειραγωγήσιμη αλλά δεν υπάρχει και η δυνατότητα αυτούσιας γνώσης σε αυτά τα άτομα.
Ίσως και ασυνείδητα πολλές φορές ζουν μια νευρωτική κατάσταση κατά την οποία δεν μπορούν ούτε καν να κατανοήσουν την έμμεση γνώση που φανερώνει η βραδεία μεταβατική κίνηση της ζωής, και έτσι ατυχέστατα νικά ή παράδοση. Βρίσκουν και μια ωραία θεωρία που λέγεται «συλλογικό ασυνείδητο» και έτσι ωραιότατα καλλωπίζουν τις γνώσεις τους.
Έτσι, ξεπηδάει και αυτή η τρελαμένη θεωρία περί του τώρα - πλήρης λήθαργος. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο τώρα.Πώς όμως βρισκόσουν στο τώρα όταν η μνήμη σου κάνει την επανεμφάνιση της και κρίνει το τότε; Να πως συνδέεται η παράδοση, το παρελθόν δηλαδή με την εξέλιξη της παράδοσης.
Αλλά αυτοί βλέπουν μόνο την εξέλιξη της παράδοσης χωρίς να βλέπουν έστω έμμεσα το άμεσο. Δεν βλέπουν ότι όλα καταρρίπτονται μπροστά στην κίνηση της ζωής. Που σημαίνει τι; Όχι αποδοχή, όχι απόρριψη, όχι καταστροφή. Αλλά να ζεις την κάθε στιγμή και να αναιρείς την κάθε στιγμή. Μπορείς να ζεις με όλες σου τις μνήμες, με όλες σου τις αισθήσεις και ταυτόχρονα να τα αναιρείς όλα αυτά;
Θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι και το τροποποιείς ωραιοποιώντας το. Προσπαθείς κάτι να αλλάξεις δυνητικά, να επηρεάσεις, τελικά «αλλάζεις» μόνο την σκέψη σου. Γιατί; γιατί είσαι απόλυτος/η μέσα στην «ανοιχτότητα» σου, γιατί δεν ανταποκρίνεσαι ή καλύτερα δεν έχεις διάθεση να ανταποκριθείς πέρα από τα περιορισμένα όρια σου. Και αφού αλλάζεις την σκέψη σου, νομίζεις ότι η δικιά σου είναι καλύτερη των άλλων. Προσπαθείς να ελευθερωθείς εξωτερικά, νομίζοντας ότι ελευθερώνεσαι εσωτερικά. Και έτσι κάνεις μότο το: εσωτερική απελευθέρωση.. παιχνιδάκια.
Αλλά κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα Φωνής, της δικιάς του Φωνής, που δεν φοβάται τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθεί. Και όχι απλά να Ενσυναισθάνεται (μέσα από συγκρίσεις και συνειρμικές σκέψεις) που είναι το σημαντικό δευτερεύον. Αυτό ακριβώς, η ύπαρξη Φωνής που είναι Παρουσία, δεν φαίνεται να είναι αρκετό, αλλά είναι το ανώτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, βιώνοντας έτσι την φύση και όχι περιμένοντας να φανερωθεί η φύση μέσω της εξέλιξης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Είναι δικαίωμα σας συνοδοιπόροι ή όπως αλλιώς θέλετε να σας προσφωνούν να πιστεύετε ότι θέλετε και να ενεργείτε σύμφωνα με αυτά τα πιστεύω. Αλλά εμένα μην μεσυσχετίζετε με εσάς. Είμαι ήδη σε Σχέση...
Αντώνης Χαρατσής
Είναι η ίδια τακτική μιας ατέρμονης αναζήτησης ασφάλειας που τελικά επαναδημιουργεί πόνο και σύγκρουση, ακριβώς επειδή αρνείται την δυστυχία. Και όσο αρνείσαι την δυστυχία τόσο περισσότερο την καταπιέζεις, τόσο περισσότερο περιθωριοποιείσαι από την κίνηση της ζωής και τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη την κοινή αποδοχή και την συνήθεια.
Αντίθετα πραγματική διαφορετικότητα είναι η κατανόηση των μεταμορφώσεων της ζωής - στην πολλαπλές εκφάνσεις της μίας ενότητας. Και όχι στις πολλές ενότητες της μίας πολλαπλότητας.
Αυτή η στρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας αναγκαστικά ταυτίζεται με την αυτογνωσία. Είναι αναπόφευκτο. Το λάθος που κάνουν τότε είναι που προσπαθούν να τοποθετήσουν την γνώση σε κάποιο κοινόκτητο συλλογικό βάθρο. Έτσι όχι μόνο η γνώση στην καθημερινή ζωή γίνεται ευτελής και χειραγωγήσιμη αλλά δεν υπάρχει και η δυνατότητα αυτούσιας γνώσης σε αυτά τα άτομα.
Ίσως και ασυνείδητα πολλές φορές ζουν μια νευρωτική κατάσταση κατά την οποία δεν μπορούν ούτε καν να κατανοήσουν την έμμεση γνώση που φανερώνει η βραδεία μεταβατική κίνηση της ζωής, και έτσι ατυχέστατα νικά ή παράδοση. Βρίσκουν και μια ωραία θεωρία που λέγεται «συλλογικό ασυνείδητο» και έτσι ωραιότατα καλλωπίζουν τις γνώσεις τους.
Έτσι, ξεπηδάει και αυτή η τρελαμένη θεωρία περί του τώρα - πλήρης λήθαργος. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο τώρα.Πώς όμως βρισκόσουν στο τώρα όταν η μνήμη σου κάνει την επανεμφάνιση της και κρίνει το τότε; Να πως συνδέεται η παράδοση, το παρελθόν δηλαδή με την εξέλιξη της παράδοσης.
Αλλά αυτοί βλέπουν μόνο την εξέλιξη της παράδοσης χωρίς να βλέπουν έστω έμμεσα το άμεσο. Δεν βλέπουν ότι όλα καταρρίπτονται μπροστά στην κίνηση της ζωής. Που σημαίνει τι; Όχι αποδοχή, όχι απόρριψη, όχι καταστροφή. Αλλά να ζεις την κάθε στιγμή και να αναιρείς την κάθε στιγμή. Μπορείς να ζεις με όλες σου τις μνήμες, με όλες σου τις αισθήσεις και ταυτόχρονα να τα αναιρείς όλα αυτά;
Θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι και το τροποποιείς ωραιοποιώντας το. Προσπαθείς κάτι να αλλάξεις δυνητικά, να επηρεάσεις, τελικά «αλλάζεις» μόνο την σκέψη σου. Γιατί; γιατί είσαι απόλυτος/η μέσα στην «ανοιχτότητα» σου, γιατί δεν ανταποκρίνεσαι ή καλύτερα δεν έχεις διάθεση να ανταποκριθείς πέρα από τα περιορισμένα όρια σου. Και αφού αλλάζεις την σκέψη σου, νομίζεις ότι η δικιά σου είναι καλύτερη των άλλων. Προσπαθείς να ελευθερωθείς εξωτερικά, νομίζοντας ότι ελευθερώνεσαι εσωτερικά. Και έτσι κάνεις μότο το: εσωτερική απελευθέρωση.. παιχνιδάκια.
Αλλά κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα Φωνής, της δικιάς του Φωνής, που δεν φοβάται τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθεί. Και όχι απλά να Ενσυναισθάνεται (μέσα από συγκρίσεις και συνειρμικές σκέψεις) που είναι το σημαντικό δευτερεύον. Αυτό ακριβώς, η ύπαρξη Φωνής που είναι Παρουσία, δεν φαίνεται να είναι αρκετό, αλλά είναι το ανώτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, βιώνοντας έτσι την φύση και όχι περιμένοντας να φανερωθεί η φύση μέσω της εξέλιξης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Είναι δικαίωμα σας συνοδοιπόροι ή όπως αλλιώς θέλετε να σας προσφωνούν να πιστεύετε ότι θέλετε και να ενεργείτε σύμφωνα με αυτά τα πιστεύω. Αλλά εμένα μην μεσυσχετίζετε με εσάς. Είμαι ήδη σε Σχέση...
Αντώνης Χαρατσής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.