Οι κατακτητές

Οι ομοιότητες με το 1940 είναι δυστυχώς πάρα πολλές – oι ίδιοι εισβολείς, ο ίδιος 

ελληνικός λαός, αν και πολύ λιγότερο θαρραλέος, παρόμοιες διχόνοιες, καθώς επίσης 

μία ανάλογα δειλή, κατοχική κατά κάποιον τρόπο κυβέρνηση

.

«Υπό δρακόντεια μέτρα» οι παρελάσεις σήμερα, εν καιρώ ειρήνης! Οι φόβοι που οδηγούν στη λήψη τέτοιων αποφάσεων, πηγάζουν από το λαό – από εκείνους τους Έλληνες δηλαδή που «σύρονται στο ικρίωμα», άβουλα θύματα των εγχωρίων και ξένων «θητών» τους. Θύματα ειδικά της πολιτικής εξουσίας η οποία, σε πλήρη αντίθεση δυστυχώς με τους προγόνους της, έχει υποταχθεί απόλυτα στους ξένους κατακτητές – χωρίς να ντρέπεται καθόλου για το κατάντημα της.

Οι ομοιότητες με το 1940 είναι δυστυχώς πάρα πολλές, εντυπωσιακές. Οι ίδιοι κατακτητές, ο ίδιος λαός, αν και πολύ λιγότερο θαρραλέος, παρόμοιες διχόνοιες, εσωτερικές ίντριγκες, καθώς επίσης μία ανάλογα «δειλή», «κατοχική» κατά κάποιον τρόπο κυβέρνηση – με τη «γενοκτονία», με την απόλυτη εξαθλίωση των «μαζών» δηλαδή, προ των πυλών.

Αφού χάθηκε ξανά ο πόλεμος, αυτή τη φορά χωρίς να δοθεί καμία μάχη λόγω των σύγχρονων, οικονομικών όπλων μαζικής καταστροφής που χρησιμοποιήθηκαν, δυστυχώς με τη συμμετοχή μίας ενδοτικής ηγεσίας, οι κατακτητές εισέβαλλαν στην Ελλάδα – ενώ οι Έλληνες «αναλώνονται», όπως και τότε, στις μεταξύ τους έριδες και στις εσωτερικές, πολιτικές εχθρότητες.

Αυτή τη φορά βέβαια δεν είναι οι Βρετανοί αυτοί που μας θυσιάζουν στο βωμό των δικών τους συμφερόντων, αλλά οι Αμερικανοί – το ΔΝΤ ειδικότερα το οποίο, με ή χωρίς τη θέληση του, εξυπηρετεί πια τα σχέδια της ηγετικής δύναμης της Ευρώπης: της πρωσικής κυβέρνησης της Γερμανίας.

Ενδεχομένως λοιπόν, όπως και τότε, η Ελλάδα θα «εγκαταλειφθεί» στη λεηλασία, στην πείνα, στη φτώχεια, στην εγκληματικότητα και στην εξαθλίωση, έτσι ώστε να υποχρεωθεί να δημιουργήσει «ομάδες αντίστασης» – οι οποίες,όταν πια οι Έλληνες δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα άλλο, θα πολεμήσουν τους κατακτητές, καθώς επίσης την κυβέρνηση που έχουν επιβάλλει.

Περαιτέρω ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν σχετικά με το γεγονός ότι, η Ευρώπη μετατρέπεται σταδιακά σε μία αυτοκρατορία, υπό την απολυταρχική ηγεσία της πρωσικής Γερμανίας – η οποία έχει τοποθετήσει δικούς της ανθρώπους, σε όλες τις «θέσεις κλειδιά».

Ειδικότερα, αν και τυπικά διοικεί την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα ο κ.M.Draghi, αυτός που στην πραγματικότητα αποφασίζει είναι o Γερμανός κ.J.Asmussen – ενώ προετοιμάζεται η υποταγή όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών στον έλεγχο της ΕΚΤ, γεγονός που, σε κάποιο βαθμό, θυμίζει την εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τη ναζιστική Γερμανία.

Διευθυντής του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, το οποίο σχεδιάζεται να μετατραπεί σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, παράλληλα με την εκδίωξη των Αμερικανών από την Ευρωζώνη (στα πλαίσια αυτά εντάσσονται και οι ξαφνικές διαμαρτυρίες, σχετικά με τις παρακολουθήσεις των Ευρωπαίων από την NSA), είναι ο επίσης Γερμανός K.Regling – ο οποίος θέλει να υποχρεώσει τη Ελλάδα να πάρει ένα τρίτο «πακέτο στήριξης», για να εξασφαλίσει αφενός μεν τη διαχρονική ομηρία της, αφετέρου την μη εξόφληση των πολεμικών χρεών της Γερμανίας.

Έχοντας τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο των ισπανικών τραπεζών, μέσω της απ’ ευθείας ενίσχυσης τους από το ESM, δεν πρόκειται φυσικά να επιτρέψει στην Ιρλανδία την απελευθέρωση της από την Τρόικα – ούτε στην Πορτογαλία, ή στους επόμενους υποψήφιους (Ιταλία, Γαλλία κοκ.).

Ο «τρίτος πυλώνας», ο διοικητής της ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων (ΕΙΒ), υπεύθυνης για τη χρηματοδότηση της εσωτερικής ανάπτυξης της Ευρώπης, είναι επίσης Γερμανός – ο κ.W.Hoyer, πρώην αναπληρωτής πρόεδρος των φιλελευθέρων στη χώρα του. Η συγκεκριμένη τράπεζα έχει υποκαταστήματα σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, ελέγχοντας ένα μεγάλο μέρος των κεφαλαίων που επενδύονται εκεί.

Οι παραλληλισμοί τώρα της ΕΚΤ με τη Fed, του ESM με το ΔΝΤ, καθώς επίσης της ΕΙΒ με την Παγκόσμια τράπεζα, της οργανωτικής δομής δηλαδή της αμερικανικής αυτοκρατορίας με την Ευρώπη, είναι εύλογοι – ενώ «προδίδουν» τα μελλοντικά σχέδια της Γερμανίας.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND) στην όλη διαδικασία οι οποίες, σε συνδυασμό με το γερμανικό ΣΔΟΕ, καταλαμβάνουν τα υπουργεία οικονομικών και τις εφορίες των κατεχομένων χωρών – με στόχο την υπεξαίρεση τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών τους. Η επίσης υπό γερμανική ηγεσία «Task Force» (Reichenbach) διαδραματίζει ένα ανάλογα σημαντικό ρόλο – αφού ελέγχει και επιβλέπει όλες τις διεργασίες στα υπουργεία των χωρών που δραστηριοποιείται.

Η διοίκηση της Κομισιόν βέβαια δεν έχει ακόμη καταληφθεί από τη Γερμανία – αν και κανένας δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, ο κ.Barosso και το πολυτελέστατο παλάτι του δεν κάνουν απολύτως τίποτα, χωρίς την προηγούμενη συμφωνία της καγκελαρίου. Οι υπέρογκες αμοιβές όμως των ευρωβουλευτών, καθώς επίσης της «στρατιάς» των 50.000 ευρωυπαλλήλων, εξασφαλίζουν σίγουρα την υποταγή τους στο βασικό χρηματοδότη – ο οποίος δεν είναι άλλος από τη Γερμανία.

Το ίδιο ισχύει σε κάποιο βαθμό και για τους Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι μάλλον συμβιβάζονται λόγω των ελάχιστα φορολογούμενων αμοιβών και των προνομίων τους - συνολικού ύψους περίπου 20.329 € μηνιαία, με πολύμηνες διακοπές και άλλες διευκολύνσεις  (σχήμα που ακολουθεί).

.

Αποδοχές βουλευτών στην Ελλάδα (*Στο διάγραμμα: Βουλευτική αποζημίωση = βασικός μισθός)

Σε κάθε περίπτωση, είναι σχεδόν σίγουρο πως η Γερμανία θα συνεχίσει να διοικεί άμεσα ή έμμεσα την Κομισιόν – αφού ο επόμενος πρόεδρος θα επιλεχθεί, μη δημοκρατικά φυσικά, από την καγκελάριο, σε συνεργασία με ορισμένους «φίλους» της. Άλλωστε, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, η κυρία Merkel είπε ολοκάθαρα ότι, ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν δεν θα είναι σε καμία περίπτωση εκείνος, το πολιτικό κόμμα του οποίου θα έχει την πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο, τονίζοντας τα εξής:

“Δεν διακρίνω κανέναν αυτοματισμό μεταξύ των κορυφαίων υποψηφίων και των δικαιωμάτων τους για κάποιες θέσεις. Η συνθήκη της Ε.Ε. αναφέρει βέβαια ότι, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη, κατά τον διορισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι σχέσεις πλειοψηφίας. Ο πρόεδρος όμως θα εκλεγεί από το Ευρωκοινοβούλιο, αφού προηγουμένως προταθεί από τους πολιτικούς ηγέτες των κρατών της ΕΕ.”

Προφανώς εννοεί ότι, η ίδια θα επιλέξει και θα διορίσει το νέο πρόεδρο – φυσικά χωρίς να ρωτήσει τους λαούς της Ευρώπης και σε καμία περίπτωση δημοκρατικά. Στα πλαίσια αυτά, σε συνδυασμό με το μαύρο πέπλο του φασισμού «υπό την αιγίδα» μίας καγκελαρίου, η οποία φαίνεται πως εγκυμονεί έναν νέο Hitler, αρκετοί Ευρωπαίοι Πολίτες έχουν θέσει ως στόχο την ενεργητική αποχή τους από τις Ευρωεκλογές – αφού δεν πρόκειται για μία δημοκρατική διαδικασία, αλλά για τη «λαϊκή έγκριση» των απολυταρχικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται

Με την έννοια «ενεργητική αποχή» εννοούν βέβαια όχι μόνο την μη συμμετοχή στην ψηφοφορία αλλά, επίσης, την οργάνωση πανευρωπαϊκών διαδηλώσεων διαμαρτυρίας. Ο στόχος είναι να συμμετέχουν όσο το δυνατόν λιγότεροι πολίτες στην επιλογή αυτών που θα εγκατασταθούν με πλουσιοπάροχες αμοιβές στο παλάτι των Βρυξελλών – μέσω του οποίου διοικεί όλο και πιο απολυταρχικά η Γερμανία την Ευρώπη.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, είναι θλιβερό να βλέπει κανείς πως, όπως και το 1940, έτσι και σήμερα, οι Έλληνες θα υποχρεωθούν να ξεπουλήσουν τα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους «για ένα πιάτο φαγητό» – υπό το καθεστώς των κατασχέσεων, σαν αποτέλεσμα της εγκληματικής πολιτικής λιτότητας που τους έχει επιβληθεί, σε συνδυασμό με τους συνεχώς αυξανόμενους «κεφαλικούς φόρους».

Η λεηλασία τώρα των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της κεντρικής (ΤτΕ) και των αποθεμάτων χρυσού, η οποία είχε δρομολογηθεί και το 1940, πιθανότατα δεν θα αργήσει ακόμη πολύ – με αποτέλεσμα τα κατασχεμένα από αυτές ακίνητα και λοιπά «λάφυρα» των Ελλήνων, να οδηγηθούν στα ταμεία των δυνάμεων κατοχής.Ενδεχομένως δε να ακολουθήσει ο «διαμελισμός» της χώρας μας, όπως και τότε – όπου δόθηκαν ελληνικά εδάφη στους συμμάχους του ναζιστικού καθεστώτος.

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, ο πρόσφατος διωγμός της ακροδεξιάς εντάσσεται στα ευρύτερα σχέδια των κατακτητών – χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν βλέπουμε τους κινδύνους από την εξάπλωση ενός τέτοιου φαινομένου.

Ο στόχος όμως δεν είναι η ακροδεξιά, ως μία επικίνδυνη πολιτική ιδεολογία, αλλά αφενός μεν η εξουδετέρωση του μοναδικού «αξιόμαχου πυρήνα» της κοινωνίας (ο οποίος φοβίζει, τρομάζει καλύτερα την ενδοτική ή/και διεφθαρμένη πολιτική, καθώς επίσης ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ) αφετέρου η επέκταση των «ποινικών διώξεων» εναντίον άλλων κομμάτων – επίσης, εναντίον όλων όσων τολμήσουν να αντισταθούν στη νέα τάξη πραγμάτων, η οποία προγραμματίζεται να επιβληθεί

Οι κατακτητές γνωρίζουν άλλωστε από την περίοδο της κατοχής πως η «Αχίλλειος πτέρνα των Ελλήνων» είναι αφενός μεν οι ενδοτικές κυβερνήσεις, αφετέρου η διχόνοια – η οποία εξελίσσεται συνήθως σε εμφυλίους πολέμους, παραλύοντας τις υγιείς δυνάμεις αντίστασης της χώρας, εναντίον των ξένων εισβολέων.

Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη ότι δεν πρέπει να χαθεί πολύτιμος χρόνος, ενώ φυσικά είναι ανόητο να αναλωνόμαστε σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Στα πλαίσια αυτά, απαιτείται η συμμετοχή όλων, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, με αντικείμενο τη δημιουργία μίας κυβέρνησης συνεργασίας – κάτω από την οποία να μπορούν να δραστηριοποιηθούν όλοι οι Έλληνες, με στόχο την άμεση εκδίωξη των εισβολέων.

Φυσικά απαιτείται η εξασφάλιση συμμάχων στην Ευρώπη, η οποία θα ήταν καλύτερο να παραμείνει ενωμένη, απέναντι στους τεράστιους οικονομικούς και γεωπολιτικούς κινδύνους της παγκοσμιοποίησης – «αποβάλλοντας» εν ανάγκη τη Γερμανία, αντί να διαλυθεί από αυτήν.

.

Υστερόγραφο: Οφείλει να σημειωθεί πως οι Γερμανοί τιμωρούσαν ανέκαθεν παραδειγματικά, με τη μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα, τους ενδοτικούς ηγέτες των χωρών που κατακτούσαν, αφού προηγουμένως έπαιρναν από αυτούς όλα όσα μπορούσαν να τους δώσουν – επειδή αντιπαθούν, όσο ίσως κανένας άλλος λαός, τη δειλία και την προδοσία.

Επίσης πως αποτελεί βασικό στοιχείο του χαρακτήρα των Γερμανών (λύκοι της στέπας) το να αποθρασύνονται, όταν οι άλλοι λαοί, καθώς επίσης οι ηγέτες τους, υποτάσσονται αναντίρρητα στις εντολές τους. Αντίθετα, «υποχωρούν άτακτα» όταν τυχόν διαπιστώνουν ότι, οι αντίπαλοί τους αντιστέκονται σθεναρά και δεν υποκύπτουν σε αυτά που προσπαθούν να τους επιβάλλουν.

Δυστυχώς όμως, δεν αντιδρούν ανάλογα ούτε οι Έλληνες, ούτε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι – γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, η ειρήνη στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου δεδομένη. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που τελικά θα επωμισθούν το μεγαλύτερο κόστος των «εξουσιομανών» επιλογών της κυβέρνησης τους, θα είναι ξανά οι Γερμανοί πολίτες.

 Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία

analyst

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ