Lusus the Anima Mundi...Το Παιχνίδι ως Φαινόμενο...

Το παιχνίδι αυτό για το οποίο θα μιλήσω θα έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε αλλιώς "Cosmos" ή "Anima Mundi".

Ο άνθρωπος έχει ως αγαπημένο του άθλημα το "Παιχνίδι" θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε και να ερευνήσουμε το όλο θέμα πρώτα από τους εαυτούς μας, από την πρώτη μας στιγμή στην Ζωή μέχρι και τον Θάνατο.
Είναι στην Φύση του ανθρώπου όπως και κάθε άλλου είδους πλάσματος να ακολουθεί έναν 
ασυνείδητο και βασικό κανόνα όπως αυτόν της Επιβίωσης.

Θέλω τώρα να θυμηθείτε λίγο το παρελθόν, όταν ήσασταν μικροί και βλέπατε αλλιώς τον κόσμο, βέβαια το παρελθόν δεν θα σε οδηγήσει εύκολα στην αλλαγή, στο διαφορετικό και σε μια καλύτερη ζωή, αλλά ίσως και να υπάρχουν κάποιες στιγμές οι οποίες πάντα δεν μπορούν εύκολα να συζητηθούν η να περιγραφούν πάνω σε μια κοινή γλώσσα. 

Ίσως γιατί δεν ανήκαν ποτέ στο παρελθόν αλλά σε μια άλλου είδους Θέαση, μια άλλη διάσταση, μια ξεχωριστή στιγμή που το μυαλό μας ξεπηδά από το όλο "πραγματικό" κομμάτι και αφήνει την θάλασσα του Νου, να συναντήσει τους Ουρανούς...

Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω λίγο αυτό που "βλέπω" αυτήν την στιγμή καθώς γράφω και μιλάω με τον εαυτό μου:

"Σε πολύ μικρή Ηλικία δεν μπορώ να ξεχάσω το πως έβλεπα τον κάθε άνθρωπο η την κάθε στιγμή που παρατηρούσα από μακριά ένα τοπίο...
Ένα πολύ παράξενο συναίσθημα ακολουθούσε, με έκανε να νιώθω το κάτι πλαστό ή ξένο..
Οι μάσκες και τα κοστούμια τους, ήταν πάντα η ιδιαιτερότητά τους μαζί με το χαμόγελό τους..
Όλο αυτό το είχα ονομάσει στον Νου μου, "Στημένο Θέατρο" με παλιάτσους, ηθοποιούς, τροβαδούρους, ταξιδιώτες και Haham (τα τέρατα)..
Αυτό το συναίσθημα δεν πάγωσε ποτέ μέσα μου, δεν χάθηκε στο παρελθόν για το παρελθόν, αλλά το νιώθω πολλές φορές όπως και αυτήν την στιγμή, παρατηρώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού μου τον κόσμο μας. Σε όλο αυτό το Φόντο μόνο ένα Δέντρο είχε κάτι να μου πει "Νιώσε" καμία άλλη λέξη..."

Έχετε αναρωτηθεί μήπως και παίζετε ένα παιχνίδι χωρίς καν να το αντιλαμβάνεστε?

Πολύ δύσκολα θα μπορούσε ο κάθε άνθρωπος να παρομοιάσει την Ζωή του ως ένα παιχνίδι μέσα σε αυτήν την απέραντη Φύση του σύμπαντος.
Ποιος θα μπορούσε να δεχτεί πως οι συνήθειές του, η δουλειά του, όλα όσα γνωρίζει ή μαθαίνει και ότι έχει να κάνει με την επιβίωση του... είναι απλά Ένα θέατρο?
Φτάνει όμως τελικά, να το παραδεχτούμε κάποια στιγμή και να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από κολόνες και πύργους που έχτισαν άλλοι για εμάς χωρίς να γνωρίζουμε από τι υλικό φτιάχτηκαν και πως.

Πέρα απ'όλα αυτά που είτε τα αντιλαμβανόμαστε ή όχι, γυρνάμε στις στιγμές εκείνες που ήταν τόσο ξεχωριστές αλλά και τόσο πραγματικά ονειρικές κι αξέχαστες...

Ο άνθρωπος έχει συνηθίσει ή μάλλον έχει διδαχθεί να μην αντιλαμβάνεται αυτές τις στιγμές, παρόλα αυτά όμως να τις αναζητά διψασμένος σαν να βρίσκετε στην όαση ψάχνοντας λίγο νερό...
Έχετε αναρωτηθεί πότε το Γιατί?

Σκεφτείτε τώρα λίγο...
Τι αξία έχουν οι Πύραυλοι και τα διαστημόπλοια μπροστά σε αυτό που μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως?
Παλεύουμε να φτιάξουμε την τέλεια μηχανή η οποία θα διανύει  τόσο μεγάλες αποστάσεις πάνω στο Σύμπαν ενώ αυτό το έχουμε ήδη και μπορεί και το κάνει κάθε μας στιγμή..
κι όμως, έχουμε κάνει τα πάντα για να μετατραπεί αυτό σε έναν ντενεκέ εντολών.

Ένα είναι όμως το κλειδί που μπορεί να σε οδηγήσει στην απέναντι όχθη...

 Μια λέξη που ξεπηδά συνήθως κάποιες από τις ανήσυχες νύχτες μας. 

"Το Όνειρο"

Το όνειρο έχει μια αμοιβαία σχέση με το παιχνίδι..

Παίζοντας παιχνίδια το μυαλό μας αρχίζει εντελώς ασυνείδητα να λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχει συνηθίσει, ίσως γιατί αυτό κατανοεί κατευθείαν την φύση του, παρά το Εγώ μας που έχει διδαχτεί να απομακρύνετε από την Φύση του...


Ας παίξουμε ένα μικρο παιχνίδι...

"ΤΕΣΤ α'

Άφησε για λίγο την συνείδησή σου και τις αντιλήψεις σου μακριά.

Χαλάρωσε,

μην σκέφτεσαι τίποτα,

δες μόνο τον εαυτό σου

μέσα σε ένα άδειο εντελώς δωμάτιο, λευκό,

δεν υπάρχουν πόρτες ούτε παράθυρα,

προφανώς.. καμία διέξοδος.

Δεν ξέρεις ποιος/α είσαι,

ούτε που βρίσκεσαι,

δεν θυμάσαι τίποτα,

δεν υπάρχει κανείς,

ούτε υπήρξε,

είσαι μόνος/η.

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό σου..

να βρεις μια διέξοδο

και αφού δεν υπάρχει.. 

τι κάνεις?

Θα επιθυμούσες μια... 

μέσω αυτής της επιθυμίας ο τοίχος γίνετε πόρτα, 

βρίσκετε μπροστά σου

 και εσύ χωρίς καν να αντιληφθείς το κατόρθωμά σου μέσα από τον ενθουσιασμό και την δίψα σου για ελευθερία....

Περνάς την πύλη με κλειστά τα μάτια... 

Τώρα που πηγαίνεις δεν έχω ιδέα, ο νους μας συνήθως πάει παντού... 

"ΤΕΣΤ β'
Τώρα θέλω ξανά να Φανταστείς λίγο ότι βρίσκεσαι στο ίδιο δωμάτιο... 

...με την διαφορά ότι είσαι εσύ...

Ο ίδιος, ξέρεις ποιος/α είσαι,

τι δουλειά κάνεις,

έχεις γνωστούς, γονείς και φίλους,

ένα σωρό πράγματα μέσα στο δωμάτιο γεμάτο αναμνήσεις,
Έπαθλα.. 

πόρτες και παράθυρα γύρο σου,
Αέρα που αναπνέεις 

και ένα συνηθισμένο τοπίο της γειτονιάς..

Τώρα!...
Έχεις την ίδια δίψα όπως στην πρώην περίπτωση? 

 "i don't think so"

Το Φαινόμενο
                     ως Παιχνίδι...

Η ζωή μας αλλάζει εντελώς από την μια στιγμή στην άλλη, αυτό το φαινόμενο λειτουργεί κάθε μας στιγμή στην ζωή, χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι ειδικά μέσα στο Μυαλό μας...
Το Μυαλό λειτουργεί με ένα είδους κώδικα, έναν αλγόριθμο που παίζει με ανισώσεις και εξισώσεις όπως ένας επεξεργαστής ενός Η/Υ...
Το Εγώ μας, δεν είναι και τόσο έξυπνο όπως ο επεξεργαστής του, διότι o core χειρίζεται τα εγώ του χωρίς να έχει ταυτιστεί με αυτά ..

Άλλο να χρησιμοποιείς τον Νου και άλλο το Μυαλό σου...

Χρειάζεται πάντα να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, όπως έγινε στο πρώτο τεστ.


Αλλά τι γίνετε τώρα...
Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους να το ισχυρίζονται αυτό, κάνοντας την ζωή τους αγχώδες και δραματικά προβληματική..
"Τρέχουν και δεν φτάνουν" όπως λέμε...

Αυτή η διαδικασία δεν λειτουργεί έτσι όμως, αλλά μόνο σε "στιγμές" και αυτές μπορούν να δημιουργηθούν ακόμα και στον Ύπνο μας, δηλαδή και σε κατάσταση ακινησίας...

Άλλο να κινείτε ο Νους και άλλο το σώμα μας...

Το σώμα είναι Υλικό, μαζί με το μυαλό, ο Νους ούτε καν..

Αλλά το μυαλό μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για να ξεκλειδώνει πόρτες και να διανύει δρόμους που οδηγούν στον Νου...

Ο Νους δεν μαθαίνει, γνωρίζει...

Ότι νομίζουμε πως μαθαίνει απλά το απορροφάει σε όλη του την επιφάνεια που είναι το υποσυνείδητο, μέχρι να αχρηστέψει και ύστερα να το πετάξει στον κάδο ανακύκλωσης την στιγμή που δέχεται μια νέα πληροφορία πάνω στην πρώτη...
Οι πληροφορίες δεν χάνονται για πάντα όμως... έρχονται πάλι στην επιφάνεια μέσω κάποιου ερεθίσματος ή κάποιας αντίδρασης...
Αν κάποιες από τις πληροφορίες αυτές όμως, δεν είναι απλές πληροφορίες, αλλά, είναι από "εκείνες τις στιγμές", σε αυτές θα πρέπει να δώσουμε το ενδιαφέρον μας...

Όταν δεν υπάρχει κανείς χειριστής πάνω από τον Νου μας, είναι αφοσιωμένος στο ασυνείδητο...
Η δύναμη βρίσκετε στο να δαμάσεις όμως αυτό το ασυνείδητο και να πάψεις πια να είσαι απλά ένα δεδομένο...

Ο Νους δεν έχει καμία σχέση με την Πληροφορία, είναι αυτό που φτιάχνει την πληροφορία.

Παρόλα αυτά ο άνθρωπος συνηθίζει να λειτουργεί σαν πληροφορία παρά σαν Νους και δημιουργός.

Η Ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι κατά προσέγγιση 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, όπως και αυτή του Νου...

Η ταχύτητα του μυαλού μας όμως καθορίζετε από εμάς του ίδιους για το πόσο πιο εύστροφη θα είναι...

Η στιγμή είναι  πάντα τόσο ιδιαίτερα ξεχωριστή για μας, το μυαλό μας όταν περνάει από το στάδιο αυτό, δεν έχει καμία επαφή με το περιβάλλον γύρο του, παύει να λειτουργεί, εκείνη την στιγμή μιλάει και βλέπει μόνο ο Νους μας με άλλα μάτια και άλλες αισθήσεις.

Δεν προλαβαίνεις καν να ζήσεις, και έχεις ξανά πεθάνει... 

ίσως γιαυτό να είναι και τόσο ξεχωριστή αυτή η στιγμή...

Ζούμε και πεθαίνουμε από στιγμή σε στιγμή λοιπόν, άσχετα με τον φυσικό μας θάνατο που θα μπορούσε να λειτουργεί και αυτός το ίδιο...

Τι είναι αυτές οι "Στιγμές"?
Έχουν να κάνουν με την αιωνιότητα μήπως?

Μέσα σε αυτές τις στιγμές που αναζητάς βρίσκεσαι και "Εσύ"

Ας γυρίσουμε τώρα στα Όνειρα...
Πολλοί πιστεύουν πως τα όνειρα δεν είναι πραγματικά, πως είναι τμήματα του υποσυνείδητου, δηλαδή πως δεν θα προβάλλονταν καν, αν δεν είχαμε κάποιες εικόνες νωρίτερα η στο παρελθόν..
Όμως το μωρό είναι αποδεδειγμένο πως μέσα στην κοιλιά της μητέρας του, μια χαρά βλέπει όνειρα.. επίσης εμείς πολλές φορές βλέπουμε κάτι τόσο αλλόκοτα όνειρα που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητά μας και ούτε με το παρελθόν μας.
Αυτό γιατί τα όνειρα δεν πηγάζουν καθεαυτού από το υποσυνείδητο αλλά από το Ασυνείδητο..

Στο ασυνείδητο βρίσκετε οτιδήποτε θα ήθελες να γίνει συνειδητό...

Πως γίνετε να πιστεύουμε πως τα όνειρα δεν είναι πραγματικά, μια χαρά επηρεάζουν την "πραγματικότητά μας", την ζωή μας και πολλές φορές υλοποιούνται "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" στον κόσμο μας...

Τότε τι είναι πραγματικότητα?

Ότι μπορεί να πλαστεί με τα χέρια ή με τον Νου μας...


Το Παιχνίδι

Αφού έφτασα ως εδώ θα σας διηγηθώ την πραγματική ιστορία του Lusus...

"Κάποτε που ο ουρανός ήταν πάντα σκοτεινός κι άστρα δεν υπήρχαν...
Κάποιος κάτι με ξύπνησε όσο βαριά κοιμόμουν...
Θυμάμαι εκείνον τον Ήχο τον τόσο μελωδικό και εκνευριστικό που είχε ζαλίσει το αυτί μου...
Ακόμα κι αν δεν θυμόμουν καν ποιος είμαι και που πάω, περπάτησα σ' εκείνους τους δρόμους τους σκοτεινούς που ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί...
Ένιωθα πως δεν ήμουν μόνος μέσα σε αυτό το Χάος, ήξερα πως υπάρχει κάτι εκεί βαθιά, το είχα διαισθανθεί...
Συνέχιζα και προχωρούσα μέχρι που αντιλήφθηκα πως όντως ήταν κάποιοι εκεί πέρα...
Φτάνοντας κοντά ρωτήσαμε ο ένας τον άλλων πως βρεθήκαμε εδώ, τι είναι εδώ και τι κάνουμε...
Κανείς δεν είχε κάποια απάντηση σε κάτι τέτοιο, γιατί δεν ήμασταν πουθενά αφού ήμασταν ο κανένας...
Κάποια στιγμή ανακαλύψαμε την σκέψη και αυτή έγινε ένα μικρο παιχνίδι μας για ένα διάστημα...
Κλείναμε τα μάτια από το σκοτάδι και φτιάχναμε αυτό που λέγετε Φως...
Έτσι μαζευτήκαμε όλοι μας και αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτό που λέγετε Φαντασία, το Lusus...
Ένας έμενε πίσω να μας προσέχει, κάναμε έναν μεγάλο κύκλο και φανταζόμασταν το Φως...
Έτσι δίναμε μορφές και Χρώματα στο Lusus μας...
Τις μορφές τις ονομάσαμε πιόνια και ο καθένας μας είχε ένα από αυτό που τον αντιπροσώπευε...
Φτιάξαμε έναν κόσμο στον οποίο πηγαίναμε και παίζαμε μεταξύ μας...
Ήταν τόσο διασκεδαστικό και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε αυτά που ονομάζονται βουνά και θάλασσες, δρόμους και ποτάμια...
Μια μέρα οτι είχαμε φτιάξει μέσα στο Lusus μας ήταν κατεστραμμένο...
Ψάξαμε να βρούμε την αιτία, μέχρι που αντιληφθήκαμε πως είχαν εμφανιστεί και άλλα πιόνια μέσα χωρίς να τα έχουμε δημιουργήσει εμείς...
Μετά από καιρό αφού φτιάχναμε συνεχώς οτι καταστρεφόταν και αφού είχαμε κουραστεί αρκετά, αποφασίσαμε να μπούμε όλοι μέσα και να παλέψουμε αυτήν την αταξία στα σοβαρά...
Ποτέ δεν ξέραμε τι ήταν αυτό το "σοβαρά", μέχρι που δεν χρειάστηκε άλλο πια...
Πολεμήσαμε πολλά Χρόνια χωρίς να ξυπνήσουμε από αυτό το Χάος που επικρατούσε, μέχρι που έφτασε η στιγμή που μπορέσαμε να πάρουμε μια ανάσα...
Καθόμασταν κοντά σε μια θάλασσα αφού συνειδητοποιήσαμε πως δεν χρειαζόταν να δίνουμε εντολές στα πιόνια μας, αποκτήσαμε τον πλήρη έλεγχο πάνω τους, είχαμε γίνει ένα...
Αυτό μας βοήθησε αρκετά... τουλάχιστον στην αρχή γιατί μας είχε συμβεί κάτι...

Ήμασταν οι παίχτες που έφτιαξαν τα πιόνια τους και αυτά ήταν τα ισχυρά μας όπλα.

"Ο κάθε μαχητής τι παθαίνει όταν έχει πολεμήσει αρκετά και σκληρά στην ζωή του, περνώντας ανάμεσα σε νίκες και ήττες?

Έρχεται η στιγμή που γίνετε αυτός το σπαθί και το σπαθί του εκείνος"

Έτσι μείναμε εδώ για πάντα, παρόλα αυτά κυνηγούσαμε τους καταστροφείς που συνέχιζαν το έργο τους...
Το παιχνίδι μας δεν το ολοκληρώσαμε ποτέ, συνέχισε να υπάρχει με βάση των κανόνων του,  αλλά ποτέ δεν είχαμε καταλάβει γιατί και πως εμφανίστηκαν άλλα πιόνια τα οποία δεν τα είχαμε φτιάξει εμείς...
Ήμασταν όλοι εκεί μέσα, οι παίχτες κοιμόντουσαν στο πουθενά και δεν μπορούσε να μας ξυπνήσει κανείς...
Όταν το πιόνι μου είχε φθαρεί αρκετά άρχισα να νιώθω αυτό που ένιωθα παλιά σαν κάτι να φτερουγίζει μέσα μου...
Είχε έρθει η ώρα που θα αποχωρούσα αυτό το μέρος όπως το έκαναν και άλλοι...
Πιστεύαμε πως έτσι θα ξυπνάγαμε και θα επιστρέφαμε πάλι πίσω....
Αλλά τελικά δεν έγινε έτσι...
Οι παίχτες είχαν ήδη σχεδιάσει άλλο όνειρο ασυνείδητα ίσως, ο καθένας το δικό του...
ποτέ δεν τους ξανάδα...
Αυτό μόνο που κατάλαβα πριν πεθάνω ήταν το μαχαίρι που καρφώθηκε, αφότου είδα έναν από αυτούς τους κυνηγούς μπροστά μου...
Ήμουν Εγώ ο ίδιος, ήμουν ο δημιουργός αλλά και ο γκρεμιστής... μου ξεστόμισα την τελευταία λέξη καθώς αποχωρούσα ... " Τώρα, εσύ Θάνατος, Εγώ ζωή"

"Και ως εδώ τελειώνει η "πραγματικότητα" του Lusus και ξεκινάει η δική μας..

Τι? αναρωτιέστε αν είναι πραγματική ή δημιούργημα της φαντασίας μου?

Ναι! νομίζω πως έχω αρκετή από αυτή"...

Ashes from Anima Mundi

Τελικά φτιάξανε ένα παιχνίδι με δικούς τους κανόνες αλλά δεν γνώριζαν αυτούς της Φύσης. Ότι δημιουργείτε μέσα στον Νου μας αποκτά χώρο και χρόνο, αρχή και τέλος, και οι δυο αυτές αντιθέσεις παν παρέα..

Με το που δημιουργείται η αρχή, ταυτόχρονα δημιουργείται και το τέλος της, 

το ίδιο με τον χωροχρόνο,

 το ίδιο με το φως και το σκοτάδι και τον κάθε Ήλιο και Φεγγάρια του...

Έχουμε ήδη αντιληφθεί πως όλα είναι κυκλικά παντού, αλλά ο κύκλος έχει μεγάλη διαφορά μπροστά σε μια Σφαίρα. Ο κύκλος είναι γραμμικός, η σφαίρα πολυδιάστατη και πολύ ταχύτατη...
Αν η Συνείδησή μας συνεχίσει και παραμένει γραμμική, το Παιχνίδι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ μέσα στο μυαλό μας, άρα ούτε και γύρο μας...
Μετά την Σφαίρα ας σκεφτούμε το επόμενο επίπεδο της Σπείρας...

Ένα από τα μειονεκτήματά μας?
Είμαστε σαν τον Ηθοποιό που στο έργο που διαδραματίζεται, πολλές φορές συγκινείται τόσο, που κάνει το τραγικό λάθος να ταυτιστεί με το πρόσωπο του ρόλου του, ενώ δεν είναι ο ίδιος.

Η μίμηση είναι παράγωγο του Φόβου... και η Τραγωδία είναι σκιές του παρελθόντος.
Το Παρελθόν μαζί με τον Φόβο φτιάχνουν το πιο τέλειο Ρομπότ.
Αυτοπρογραμματίζουμε τον Εαυτό μας δημιουργόντας το πολλαπλό Εγώ.

Το Εγώ έχει πολλά κεφάλια και το κάθε του κεφάλι θέλει κόψιμο από την ρίζα και ύστερα καυτηριασμό για να μην ξαναφυτρώσει...
Μην σκέφτεσαι τον πόνο που θα προκαλέσει .. Μην ξεχνάς τον Ηρακλή και τους 12 μυστήριους άθλους του.. ύστερα σκέψου πως θα μπορούσε ο κόσμος μας να είναι καλύτερος ξεκινώντας τώρα, αυτήν την στιγμή από εσένα...

Ας θυμηθούμε τα ΤΕΣΤ... 

το ένα φάνηκε φανταστικό, το άλλο πραγματικό, αλλά και τα δυό τους ήταν Πραγματικότητα.

Μέσω της επιθυμίας και της θέλησής σου φτιάχνεις την πραγματικότητά σου, έτσι η Φαντασία σου και όλων των πλασμάτων του Σύμπαντος συγκροτούν έναν μεγάλο χάρτη, μια Συλλογική πραγματικότητα...

Αυτήν ζούμε και τώρα

την Anima Mundi

Αν βρίσκετε ο παίχτης κάπου εκεί έξω, θα είναι πιο κοντά απ' όσο φαντάζεσαι...

Είμαστε πιόνια των παιχτών μας, ενός μεγάλου παιχνιδιού, μπορούμε να βρούμε τον παίχτη μέσα μας και να τον ξυπνήσουμε από τον Λήθαργο.

Είναι όμορφο να Παίζεις ένα παιχνίδι αρκεί να ξέρεις πως είσαι Παίχτης και όχι το πιόνι...

Εσύ καθορίζεις την Τύχη σου, τους στόχους σου... Kάνε τα όνειρά σου πραγματικά, γιατί η Ζωή ζει από όνειρο σε όνειρο, έτσι και εσύ ζεις παράλληλα, σαν ταξιδιώτης του διαστήματος από κόσμους σε κόσμους...

Δεν Υπάρχει μόνο ένα παιχνίδι, αλλά πολλά, χιλιάδες παιχνίδια, άπειρα, το καθένα συνδέεται τόσο μαγικά με το άλλο που δημιουργούν και συγκροτούν έναν πολυδιάστατο λαβύρινθο, σαν Παζλ που δεν έχει ούτε αρχή, αλλά.. ούτε και Τέλος... 

*** * ***

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ