Συγχώρεση: Μια μικρή λέξη, μια μεγάλη πράξη, μια ολόκληρη διαφορετική ζωή

Γράφει η Ζερβού Χρυσούλα

Πιστεύω όλοι θα έχουμε προσέξει, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ότι τον τελευταίο καιρό «εμφανίζονται» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημέρωσης, ιστορίες και βίντεο για την συγχώρεση. Τα περισσότερα από αυτά είναι συγκινητικά, άλλα είναι διδακτικά και άλλα είναι σαν όμορφα παραμύθια. Είναι όμως ο στόχος μόνο να ακούσουμε μια όμορφη ιστορία ή να συγκινηθούμε με ένα βιντεάκι;

Τι είναι αυτό που τελικά μας δίνει η συγχώρεση και γιατί είναι σημαντική;

Και ποιος είπε ότι είναι σημαντική; Εγώ είμαι καλά έτσι όπως είμαι. Ξέρω ότι κάποιοι με έχουν πληγώσει και δεν έχω καμιά όρεξη, ούτε θέλω, ούτε αξίζει να τους συγχωρήσω. Και γιατί; Για να με ξαναπληγώσουν;
Αν αναγνωρίζουμε τα παραπάνω, σημαίνει ότι σίγουρα κάποιοι, κάποτε μας πλήγωσαν. Μπορεί να το ήθελαν, μπορεί όχι, ίσως το έκαναν εσκεμμένα, ίσως όμως και να μην το κατάλαβαν.

Αν πάλι αναγνωρίζουμε αυτές τις περιπτώσεις, τότε ίσως έχουμε βρεθεί σε τέτοιες και σημαίνει ότι ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκαν. Έκλεισε η πόρτα, σταμάτησε η επικοινωνία, πληγώθηκε η καρδιά και έμεινε τι; Τίποτα θα πουν κάποιοι. Όμως όχι. Βαθιά ξέρουμε ότι έμειναν ο θυμός, η πικρία, η στεναχώρια, το παράπονο και κυρίως η απορία του γιατί. Γιατί το έκανε αυτό, γιατί μου φέρθηκε έτσι, γιατί δεν με υποστήριξε, γιατί δεν ήταν εκεί…
Έτσι εμείς βρισκόμαστε απέναντι από αυτό το γιατί. Όχι απέναντι από πρόσωπα. Απέναντι από το γιατί. Αυτό το γιατί είναι που πιάνει όλο το χώρο στην καρδιά μας και μας εμποδίζει να πάμε παρακάτω.

Εδώ είναι που έρχεται η συγχώρεση. Εδώ που μιλάμε για τον χώρο. Από εννοιολογικής άποψης η λέξη είναι σύνθετη και σημαίνει ότι δίνω χώρο. Έχω ένα χώρο και προσθέτω και άλλον. Τον διευρύνω, τον μεγαλώνω. Συναισθηματικό χώρο. Επιλέγω να χωράω στην καρδιά μου όλα τα συναισθήματα. Και όταν τα χωράω όλα είμαι πλήρης. Και σε ισορροπία. Και δεν φοβάμαι την θλίψη μου, αλλά ούτε και τη χαρά μου. Και δεν περιμένω από τους άλλους τίποτα παραπάνω από αυτό που έχουν να δώσουν και κυρίως δεν περιμένω αυτό που δεν έχουν. Και έτσι έχω ελευθερία. Απελευθερώνομαι από το γιατί και προχωράω (πάλι ο χώρος). Δεν στέκομαι απέναντι από κανέναν…

Δεν είναι απλό. Είναι σύνθετη διαδικασία, ούτε γίνεται χωρίς διεργασία συναισθηματική. Γίνεται όμως από επιλογή. Και η επιλογή αυτή είναι μόνο εσωτερική. Δεν χρειάζεται να βάλουμε κανέναν ξανά στη ζωή μας, δεν χρειάζεται να επικοινωνήσουμε ξανά, ούτε σημαίνει ότι θα είμαστε και πάλι φίλοι. Ένα σοφό ρητό λέει ότι η συγχώρεση δεν αλλάζει το παρελθόν, αλλάζει όμως το μέλλον. Η καρδιά μας θα είναι ανάλαφρη και γεμάτη χώρο για χαρά, ευγνωμοσύνη και φως. Γιατί όσο πιο μεγάλος είναι ο χώρος μέσα μας, τόσο περισσότερο φως θα μπαίνει.

Έτσι, όποια στιγμή νιώσουμε έτοιμοι, εστιάζουμε την προσοχή στην καρδιά μας, φέρνουμε στο μυαλό αυτό που μας έχει πληγώσει, του λέμε ευχαριστώ για ό,τι μας έδωσε, ακόμα και για τον πόνο που τελικά αντέξαμε, το συγχωρούμε και το αποχαιρετούμε.

Και καλωσορίζουμε το φως.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ