Μία φανταστική ιστορία ή… μπορεί και όχι.

-Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω γιατρέ μου, δεν ξέρω καν γιατί είμαι εδώ.

-Αλήθεια, πώς το αποφάσισες να έρθεις; Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να κλείσεις ραντεβού για σήμερα;

-Δεν ξέρω. Νομίζω πως αν δεν επέμενε τόσο η Νότα δεν θα ήμουν εδώ σήμερα. Αυτή έκλεισε το ραντεβού για σήμερα. Αυτή πιστεύει ότι χρειάζομαι βοήθεια.

-Στηρίζεται κάπου και το πιστεύει αυτό ή είναι απλά η γνώμη της;

-Τι να σου πω, μάλλον έχει κάπου δίκαιο. Δεν είμαι καλά τώρα τελευταία αλλά ότι χρειάζομαι και ψυχίατρο αυτό δεν το πιστεύω. Δεν θέλω να σε προσβάλλω γιατρέ μου αλλά και ψυχίατρο! Καταλαβαίνεις.

-Τι θα σ’ έκανε να νιώσεις καλύτερα τώρα που τα λέμε κύριε Πέτρο. Υπάρχει κάτι που θα’ θελες;

-Μπα! Δε νομίζω. Δεν μ’ ευχαριστεί τίποτα εδώ και πολύ καιρό. Και δε μιλάω για τα σπουδαία, μιλάω για τα απλά.

-Δηλαδή;

-Τι δηλαδή, όλα αυτά που μ’ ευχαριστούσαν σ’ όλη μου τη ζωή τώρα μ’ αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Δεν με νοιάζει αν η επιχείρηση θα πάει καλά, δεν με νοιάζει αν οι πελάτες θα μείνουν ευχαριστημένοι, δεν με νοιάζει αν θα πουν καλά πράγματα για μένα. Δεν με νοιάζει αν η Νότα είναι κουρασμένη ή αν θα μαγειρέψει ή αν θα φάμε απ’ έξω φαγητό. Το μόνο που με στεναχωρεί και αγχώνομαι λίγο είναι που με ακούν τα παιδιά που φωνάζω. Εγώ δεν ήμουν έτσι.

-Τι εννοείς δεν ήσουν έτσι;

- Να, έτσι οξύθυμος, τη μια στιγμή να βρίζω και να καταριέμαι τους πάντες, και αδιάφορος την άλλη, χωμένος σε μια εφημερίδα που την κρατάω μόνο για να μην βλέπω γύρω μου. Πώς έγινα έτσι εγώ, η χαρά της παρέας, το στήριγμα της οικογένειας;

- Δε μου λες κύριε Πέτρο, κοιμάσαι καλά το βράδυ;

- Τώρα που το λες όχι. Είμαι όλη μέρα σ’ ένα λήθαργο αλλά όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ αργώ πολύ γιατί σκέφτομαι συνέχεια. Το πρωί δε ξυπνάω πιο κουρασμένος απ’ότι ξάπλωσα.

- Θες να μου πεις τί σε βασανίζει πριν να κοιμηθείς; Τί σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου;

- Τι να σου πω, αλλοπρόσαλλα πράγματα. Τη μια περνάει η ζωή μου σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου. Την άλλη σκέφτομαι ότι πατάω με το παπούτσι μου το λαιμό του ακατανόμαστου, αυτού του δήθεν φίλου μου, κατάλαβες, και καμιά φορά νοιώθω ότι μια σιδερένια μπάλα έχει κάτσει πάνω στο στήθος μου και δεν κουνιέται η ριμάδα. Τότε είναι που με πιάνει δύσπνοια, δεν χορταίνω την ανάσα μου και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Άλλες φορές πηγαινοέρχομαι σαν τον φυλακισμένο πέρα δώθε κι άλλες βγαίνω έξω στο μπαλκόνι μπας και ανασάνω σαν άνθρωπος, αλλά που; Κι ενώ φοβάμαι μήπως πεθάνω, τι να σου πω γιατρέ μου, μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως αυτή να ήταν η λύση, τι να πω κι εγώ;

-Η λύση σε τι κύριε Πέτρο;

-Στο να σταματήσω να σκέφτομαι. Βαρέθηκα πια. Όλα είναι μαύρα κι άραχνα. Δεν έχω ελπίδα καμία. Από πού να κρατηθώ; Που να πιστέψω; Ποιον να πιστέψω και γιατί; Ό,τι έχτισα το βλέπω να γκρεμίζεται. Κι αν δεν γκρεμίζεται τώρα αμέσως θα γκρεμιστεί στο μέλλον. Τί θα κάνουν τα παιδιά μου, πώς θα τα συντηρήσουν όλα αυτά; Αργά ή γρήγορα θα τα χάσουν. Δεν αντέχω σου λέω, και τώρα που σου μιλάω, δεν μπορώ, πνίγομαι, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα χέρια μου ιδρώνουν και ζαλίζομαι. Εγκεφαλικό θα μου έρθει…

-Δεν έρχεται έτσι το εγκεφαλικό. Κανείς δεν παθαίνει εγκεφαλικό από κρίση πανικού. Άγχος είναι αυτό που έχεις, άγχος που δεν μπορείς να ελέγξεις. Άγχος και θλίψη μαζί. Πίκρα, απόγνωση και απογοήτευση που σ’ έχουν οδηγήσει σε μιας μορφής κατάθλιψη.

-Δηλαδή είναι σοβαρό; Τρελαίνομαι;

-Δεν τρελαίνεσαι ούτε με το άγχος ούτε με την κατάθλιψη. Η τρέλα είναι άλλο πράγμα και δεν ξεκινάει σ’ αυτή την ηλικία ούτε μ’ αυτό τον τρόπο. Όμως σωστά έλεγε η Νότα ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Αρκετά τόσα χρόνια που βοηθούσες εσύ τους άλλους, ήρθε η ώρα να δεχτείς κι εσύ το ενδιαφέρον και τη βοήθεια κάποιου άλλου.

-Αυτό που λες είναι αλήθεια. Ποτέ δεν ζήτησα τη βοήθεια κανενός, πώς θα το κάνω τώρα; Και μόνο που το σκέφτομαι αρρωσταίνω. Τί, είμαι ανίκανος;

-Δεν είσαι ανίκανος, είσαι απλά α-σθενής. Έχεις χάσει το σθένος σου και γι’ αυτό υποφέρεις. Πρέπει να ξαναβρείς το ψυχικό σου σθένος, πρέπει να ξαναπιστέψεις σ’ εσένα. Αυτό που χρειάζεσαι άμεσα είναι ελπίδα. Μην απογοητεύεσαι κύριε Πέτρο. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα. Υπήρξαν και στο παρελθόν κι ενδεχομένως θα υπάρξουν και στο μέλλον. Όμως αν μελετήσεις όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία, θα διαπιστώσεις ότι το μεγαλύτερο και το λαμπρότερο φως έρχεται πάντα μετά από το πιο πυκνό σκοτάδι. Έτσι θα γίνει και για τις ψυχές μας. Όσο για τις νύχτες σου τις δύσκολες, μπορείς να πάρεις κάποιο αγχολυτικό για να κοιμάσαι πιο εύκολα. Τις μέρες κάποιο αντικαταθλιπτικό θα σε βοηθούσε ν’ αντέχεις και να αντιμετωπίζεις τα συμπτώματα με περισσότερη υπομονή. Όμως τα φάρμακα είναι μόνο ένα μέρος της θεραπείας. Η ουσία της θεραπείας έρχεται όταν αλλάζεις τρόπο που σκέφτεσαι οπότε κατ’ επέκταση τρόπο που νιώθεις άρα και τρόπο που συμπεριφέρεσαι. Οπότε κατά τη γνώμη μου, μην αργείς κύριε Πέτρο. Προσπάθησε ν’ ανακαλύψεις τι θα σου φέρει πίσω το σθένος σου, τι θα σου δώσει πίσω τη δύναμή σου.

Γιατί ως γνωστόν

Η γνώση είναι δύναμη! 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ