Κι όμως, δεν ήταν απρόσμενο...

Της Κατερίνας Πάντα

O σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος μεθυσμένος ίσως από την αίγλη της συνεχούς εξουσίας.

Ξέχασε ότι η δημοφιλία του οφείλεται κατά κύριο λόγο, στο γεγονός ότι κατόρθωσε να απαλλάξει τον λαό του από το βαθύ και σκοτεινό στρατοκρατούμενο κράτος του παρελθόντος.

Τώρα ίσως λόγω προσωπικών πεποιθήσεων αλλά και πολιτικών επιδιώξεων, αφού θέλει να παίξει καταλυτικό ρόλο στην Μ Ανατολή, προσπαθεί να το μετατρέψει σιγά αλλά σταθερά σε ένα άλλο βαθύτερο ισλαμικό με ηγεμονικές καταβολές.

Μέγα ατόπημα, αφού στο ενδιάμεσο μεγάλη μερίδα του πληθυσμού των αστικών κυρίως κέντρων πρόλαβε να μορφωθεί, να γνωρίσει έστω την άναρχη ανάπτυξη, όπως και κάποια ψήγματα δημοκρατίας και ελευθερίας.

Ένα Τουρκικού τύπου άνοιγμα προς τον δυτικό τρόπο ζωής, που το αγκάλιασε αμέσως.

Όλα αυτά ήταν αρκετά να  κάνουν ιδίως τους νεότερους, να μην θέλουν να γυρίσουν πίσω, αφού ο ισλαμισμός ποτέ δεν κατάφερε λόγω δομών να συμβαδίσει με τον δυτικό τρόπο ζωής έστω και στην πιό light Τουρκική εκδοχή του.

Ένας κακός και βίαιος χειρισμός του πρωθυπουργού που αφορούσε μια μικρή ειρηνική διαδήλωση για άλλο θέμα, την μετέτρεψε στην κυριολεξία σε μια σπίθα εξέγερσης,  γιατί "ξέχασε" κάτι άλλο πολύ  σημαντικό επίσης:

Ότι η χώρα αυτή δεν διαθέτει αμιγή πληθυσμό, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που τους χωρίζουν θρησκευτικοί και μη, ενώ όσο ο πληθυσμός αναπτύσσεται κοινωνικά και μορφωτικά οι παράγοντες αυτοί υπερτονίζονται και τα δικαιώματα αναζητούν τον δικό τους χώρο έκφρασης.

Το 20-30%% του πληθυσμού της (τα ποσοστά διίστανται αναλόγως προέλευσης), είναι Αλεβίτες που δεν αποδέχονται τον χαρακτηρισμό του μουσουλμάνου, αφού υπάρχουν πολλά που τους χωρίζουν από τούς μουσουλμάνους που αποτελούν την Τουρκική πληθυσμιακή πλειονότητα.

Οι Αλεβίτες αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας, όπως και την πιο αόρατη. Γιατί από την άλλη πλευρά δεν αναγνωρίζονται καν ως μειονότητα από το τουρκικό επίσημο κράτος.

Ο αλεβιτισμός αποτελεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση του Ισλάμ.

Και παρά την παραίνεση της ΕΕ  από το 2005 να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες  και την αναγνώριση εκ μέρους του κράτους των θρησκευτικών και λοιπών μειονοτήτων, η Τουρκία επιμένει.

Οι Τούρκοι Αλεβίτες διαθέτουν άριστες σχέσεις με τα κόμματα της αντιπολίτευσης ιδιαιτέρως της αριστεράς, υποστηρίζουν πάντα το κοσμικό κράτος έτσι όπως το εισήγαγε ο Κεμάλ Ατατούρκ.

Ούτε αποδέχονται το χαρακτηρισμό αίρεση του Μουσουλμανισμού, αφού θεωρούν ότι η θρησκεία τους είναι ξεχωριστή.

Η πρόσφατη σύγκρουση της Τουρκίας με την Συρία, έφερε στην επιφάνεια τις ουδέποτε ξεχασμένες διαφορές τους. Οι Τούρκοι Αλεβίτες αισθάνονται φίλα προσκείμενοι με την Σιιτική Αλεβίτικη μειονότητα της Συρίας, που είναι εκείνη που διοικεί το κράτος τα τελευταία 43 χρόνια και μένει πιστή στον Ασαντ, πεπεισμένη ότι η ανατροπή του  θα φέρει την καταστροφή τους, από τους αντιπάλους τους σουνίτες μουτζαχεντίν καί σαλαφιστές.

Εμπρός στην δίψα του για περαιτέρω διεθνή προβολή ο Ερντογάν, παραμέλησε αυτό πού σιγόβραζε μέσα στο ίδιο του το κράτος, ενώ πολλοί αναλυτές το χαρακτηρίζουν ως πολιτικό ατόπημα.

Η Τουρκία διά του Ερντογάν δεν έχει κρύψει ότι θεωρεί το θέμα της Συρίας ως ευκαιρία για να επεκτείνει την επιρροή της στη Μ. Ανατολή.

Κάθε ιδέα όμως στρατιωτικής δράσης προκαλεί ανατριχίλα στους Τούρκους στρατηγούς, καθώς, πέραν της απρόβλεπτης έκβασης, θα νομιμοποιήσει τον Ασαντ να καλέσει σε «εθνική» αντίσταση έναντι των εισβολέων, ενώ ο κ. Ερντογάν θα έχει να αντιμετωπίσει την αντίδραση των Αλεβιτών της Τουρκίας -ξεπερνούν τα 17 εκατομμύρια- που θα αντιδράσουν θεωρώντας ότι η επέμβαση στρέφεται εναντίον των ομόδοξών τους της Συρίας.

Ας μην ξεχνά ότι καμία υπερδύναμη δεν θα δεχθεί να την υποκαταστήσει ο κ. Ερντογάν στην Μ. Ανατολή, απεναντίας θα τον χρησιμοποιήσει με δικό του προσωπικό κόστος. Και εκεί, οι Τούρκοι στρατηγοί θα τον περιμένουν στην γωνία.

Ας μην αγνοούμε κάτι άλλο σημαντικό επίσης: Το Κουρδικό που παραμένει ζωντανό και οιονεί απειλή στην παραμικρή ένδειξη αδυναμίας, δεν θα λυθεί έτσι εύκολα παρά τα όσα ακούγονται τελευταίως.

Το μεγαλύτερο μέρος των Κούρδων ζει στην Τουρκία. Το τουρκικό Κουρδιστάν καλύπτει μια επιφάνεια 230.000 τετρ. χλμ. ήτοι το 30% της Τουρκίας. Ο πληθυσμός, συγκεντρωμένος κατά 80% στο Κουρδιστάν, λόγω ταχύτατης πληθυσμιακής αύξησης, ξεπερνά ίσως πλέον το 22-25% του πληθυσμού της Τουρκίας.

Με αυτούς τους εντατικούς ρυθμούς αύξησης, σε αντίθεση με τους ρυθμούς γεννήσεων της Τουρκίας που μειώνονται, σε λίγα χρόνια αναμένεται να απειλήσει σοβαρά την πληθυσμιακή πλειονότητα της χώρας.

Παράλληλα ο αστικός ιστός της παραμένει οικονομικά και μορφωτικά εξαιρετικά ανομοιογενής, παρά την πρόοδο που εχει επιτελέσει. Τελευταίως η ξαφνική ανάπτυξη περιορίστηκε κοντά στο μηδέν, ενώ οι τράπεζές της άρχισαν να παραπέμπουν στο φαινόμενο της φούσκας.

Πολλά τα προβλήματα πού προδιαγράφονται γιά τον κύριο Ερντογάν στο μέλλον, ενώ δεν δείχνει ικανός να ευθυγραμμιστεί με την πορεία τους, ούτε ακόμη με τους στενότερους συνεργάτες του που διαφοροποιούνται από την στάση του στο τελευταίο (?) ειδικά συμβάν, το οποίο θα πιστωθεί αναμφισβήτητα στην πολιτική του καριέρα.

Ας αναλογισθεί τι μπορεί να συμβεί όταν τα ανωτέρω προβλήματα που δεν είναι μοναδικά ενωθούν σε ένα, αν και ίσως πήρε την πρώτη γεύση.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μία σπίθα είναι αρκετή να μετατρέψει σε παρανάλωμα του πυρός την γείτονα χώρα με τα μεγάλα και ρευστά προβλήματα και τό διαπιστώσαμε πλήρως τις τελευταίες μέρες, αναμένοντας την συνέχεια.

Για τον κύριο Ερντογάν δεν είναι ακόμη πολύ αργά να στρίψει το τιμόνι, αρκεί να κοιτάξει λίγο προς τα κάτω.

* Η κα Κατερίνα Πάντα είναι επιχειρηματίας 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ