Ένα συνειδητό «αντίο»

Είναι άραγε τα προβλήματα του χωρισμού και του αποχωρισμού προβλήματα αποκλειστικά των γυναικών;
Γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες οι οποίες έχουν υιοθετήσει για τον εαυτό τους αποκλειστικά τον ρόλο της μητέρας, έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να αντιμετωπίσουν τον αποχωρισμό από τα παιδιά τους.
Η άποψη αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι οι μητέρες αντιδρούν στον αποχωρισμό με κατάθλιψη, εν αντιθέσει με τις γυναίκες οι οποίες αποδέχονται την οντότητα του παιδιού τους σαν μια τελείως ξεχωριστή από τη δική τους.


Τα προβλήματα του αποχωρισμού δεν είναι αποκλειστικά προβλήματα των γυναικών, είναι ανθρώπινα προβλήματα.
Ωστόσο, επειδή συνήθως οι γυναίκες συμμετέχουν καθ' ολοκληρίαν στη γαλούχηση των παιδιών τους, η απόσπαση από αυτά μπορεί να καταστεί κεντρικό σημείο σύγκρουσης και συναισθηματικά ο χωρισμός να λάβει χαρακτήρα σκληρό και βίαιο, εν αντιθέσει με τους άντρες.
Όταν μιλάμε για τη διαδικασία του αποχωρισμού η οποία σχετίζεται με τα παιδιά, έχουμε κυρίως στο νου μας τους έφηβους που φεύγουν από το σπίτι. Είναι μια διαδικασία πολύς μεγάλης σημασίας, επειδή γι' αυτούς αποτελεί ένα μεγάλο βήμα, το άνοιγμα σε μια νέα ζωή, χωρίς να νιώθουν επάνω τους τη σκιά των γονιών.

Είναι όμως δοκιμασία και για τους γονείς, που καλούνται να μάθουν να ζουν μακριά από τα παιδιά τους.
Παρόλα αυτά, η διαδικασία της απεξάρτησης αρχίζει πολύ νωρίτερα και ακολουθεί την όλη διαδρομή της σχέσης ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.
Στην ουσία των πραγμάτων, η απόσχιση και ο πόνος ξεκινά με τη γέννηση.
Όταν πια γεννηθεί το παιδί, οι γονείς δημιουργούν μια βαθιά σχέση μαζί του, οπότε ο πόνος του αποχωρισμού θα αποκτήσει κι εκείνος κάποτε μια ιδιαίτερη σημασία.
Αληθινή απόσπαση αισθάνεται κάποιος όταν το παιδί του κάνει τα πρώτα του ανεξάρτητα βήματα, που αποτελούν και την αρχή του τέλους.
Ο αποχωρισμός των παιδιών μας, η ολοένα και μεγαλύτερη ανεξαρτησία τους είναι κάτι που παράλληλα στοχεύουμε.
Τα συναισθήματά μας και ιδιαίτερα της μητέρας είναι αντικρουόμενα κατά τη διαδικασία της αποδέσμευσης. Ενώ αυτή είναι η φυσιολογική έκβαση των πραγμάτων, τα μηνύματα που εκπέμπουμε πολλές φορές είναι αντιφατικά.

Ενθαρρύνουμε την ανεξαρτησία των παιδιών μας και ταυτόχρονα την περιορίζουμε.
Μερικές φορές δείχνουμε καθαρά το πόσο οδυνηρό είναι να μένει κάποιος μόνος και με αυτό εκβιάζουμε την ηθική και το συναίσθημα των παιδιών μας.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη μητέρα μας να λέει, από τα παιδικά μας χρόνια, τη φράση «η μαμά είναι λυπημένη που φεύγεις». Μια φράση που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να μας παιδεύει;
Κι όμως, αυτή η φράση και μόνο είναι πιθανόν να έχει επιπτώσεις περισσότερο προβληματικές απ' όσο φανταζόμαστε.
Στο διάστημα της ανάπτυξής ενός παιδιού μπορεί να του γεννηθεί η αντίληψη ότι ο αποχωρισμός δεν επιτρέπεται, ότι δεν μπορεί να αποκτήσει τη δική του ανεξαρτησία. Η μητέρα, με τη σειρά της, έχει μια έντονη επιθυμία να μην το αποχωριστεί ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι το παιδί να μην επιτρέπει στον εαυτό του την οριοθέτησή του από αυτήν. Η επιθυμία αυτών των παιδιών, που είναι όντως εξαρτημένα, για κυριαρχία και ανεξαρτησία ματαιώνεται και τα καταλαμβάνει ο φόβος.

Η διαδικασία του αποχωρισμού θα πρέπει να ξεκινά από νωρίς και να διαφαίνεται σε όλη τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας. Θα πρέπει να του δίνουμε τη δυνατότητα να γίνεται όλο και περισσότερο ικανό να δίνει μια πιο συγκεκριμένη μορφή στη ζωή του και να κάνει πιο πολλά για τον εαυτό του.
Ο αποχωρισμός από τα παιδιά γίνεται πιο εύκολος όταν στρέψουμε την προσοχή μας στην πορεία της διαδικασίας και πούμε συνειδητά «αντίο»! 

Αγγελική Μπομπούλα

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ