Κι αίφνης, άρχισε να γίνεται της κακομοίρας με το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο - τρικυμία εν κρανίω, φουρτούνα στο φλυτζάνι, πνιγμοί στο κουτάλι. Πρόκειται για μια ψευδοκρίση στη συνοχή της κυβέρνησης, η οποία μάλιστα συνεχίζει να εξελίσσεται σε δραματικούς τόνους, ενώ η πραγματικήκρίση γύρω της, στην κοινωνία και την οικονομία, εξακολουθεί να βράζει, με τον 13ο και 14ομισθό στον ιδιωτικό τομέα να τίθενται ήδη εν κινδύνω, ενώ ένας νέος φορολογικός Αρμαγεδδώνβρίσκεται σε εξέλιξη μέσω των φορολογικών δηλώσεων, αλλά και των λυπητερών που αναμένεται να καταφθάσουν στα σπίτια μας καταμεσοκαλόκαιρο με τον ΦΑΠ του 2011, τον ΦΑΠ του 2012, το επ’ αόριστον πλέον χαράτσι μέσω ΔΕΗ, τον ΦΑΠ του 2013 και βλέπουμε, διότι οι εισπράξεις είναι μείον, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία απλώνεται σαν πανώλη και το «success story» του κ. Σαμαρά παραμύθι με κινέζικους δράκους.
Το κακό με όλην αυτήν την ιστορία ξεκίνησε από τον δημοσκοπικό θάνατο του ΠΑΣΟΚ και τιςδιαρκείς ταπεινώσεις της ΔΗΜΑΡ. Καταλύτης αποδείχτηκε ο «αντιρατσιστικός νόμος», πάνω στον οποίον, μάλλον προς έκπληξιν του κ. Σαμαρά, ο κ. Ρουμπακιώτης είχε προλάβει να αποτυπώσει με ιδεοληπτική μανία όλο τον κομφορμισμό, τον υπολανθάνοντα σταλινισμό και τονκαθεστωτισμό μιας ορθοπεδικής αριστεράς που συνέπλευσε όλα αυτά τα χρόνια με τον«εκσυγχρονισμό» κατά την πολιτική ορθότητα, τον ευρωλιγουρισμό, τηνπολυπολιτισμικότητα κι όλες εκείνες τις αμερικανιές που προτάσσουν μια κοινωνία τηςφορμόλης εις ό,τι αφορά τις ιδέες και των βομβαρδισμών εναντίον εκείνων των οποίων τη διαφορετικότητα υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.
Πανικόβλητος ο κ. Βενιζέλος της λίστας Λαγκάρνταπό την εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ αρπάχτηκε απ’ το «αντιρατσιστικό» για να αποδείξει ότι υπάρχει. Από κοντά και ο κυρ Φώτης, γδαρμένος απ’ τις επιτυχίεςΜανιτάκη, προσπάθησε να μην πάθει κι άλλη νίλα.
Το τραγικό σε αυτήν την ιστορία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε στον ύπνο (ίσως επειδή ένα μέρος των στελεχών του δυσκολεύεται να διακρίνει ότι μπορούν να διώκονται οι πράξεις αλλά ουδέποτε οι ιδέες) και, αντί να διαμορφώσει μια δική τουατζέντα κατά το δη λεγόμενο για αυτήν την ψευδοκρίση, μπήκε στο κάδρο ως παρακολούθημα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, ως «ουρά» όπως θα λέγαμε παλιότερα. Καθόλου ενθαρρυντικό δείγμα γραφής για ένα κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, που αύριο ίσως λάβει την εντολή να κυβερνήσει.
Μόλις χθες ο κ. Βενιζέλος έλεγε, αναφερόμενος πλέον στη δική του πρόταση για αντιρατσιστικό νόμο που θα φέρει το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, ότι: «θα τη στηρίξει σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ! έτσι έχει πει». Τόμπολα!
Βεβαίως, ως φαίνεται, από χθες ο ΣΥΡΙΖΑ ξύπνησε, κάλλιο αργά παρά ποτέ, και διά του κ.Παπαδημούλη έγινε γνωστό ότι το κόμμα του θα φέρει δικιά του πρόταση νόμου στη Βουλή.
Μάλιστα ο κ. Παπαδημούλης τόνισε -κι αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως- ότι στην πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σαφής η διάκριση μεταξύ δίωξης πράξεων και μη δίωξης ιδεών.
Αριστα! διότι αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα του νόμου Ρουπακιώτη - οι διώξεις για ιδέες που παροτρύνουν σε πράξεις χωρίς αυτές να έχουν συντελεσθεί. Ενας καφκικός εφιάλτης.
Αλλά, αν με αυτήν την κίνηση, που από καιρό θα έπρεπε να έχει κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ απαγκιστρώνεται απ’ αυτό το φιάσκο, το πρόβλημα για την Αριστερά παραμένει. Διότι το φέρει μέσα του ένα μέρος της. Απόδειξη ότι το πρόβλημα αυτό έρχεται κι επανέρχεται.
Η κυρία Ρεπούση δεν είναι ένα ατύχημα του εκλογικού νόμου. Ούτε η καριέρα της (μια καθηγήτρια γαλλικών με μεταπτυχιακό στην παιδαγωγική της ιστορίας, να συγγράψει, ως να ήταν ιστορικός, διδακτικό βιβλίο) υπήρξε σύμπτωμα τύχης. Ούτε οι απόψεις της είναι «προσωπικές», καθώς δηλώνει η ΔΗΜΑΡ κάθε φορά που ζορίζεται και τις αποκηρύσσει (ενώ ταυτοχρόνως την κρατά στο τμήμα παιδείας του κόμματος). Η κυρία Ρεπούση είναι γνήσιο τέκνο του «θαυμαστού νέου μας κόσμου». Ενώ η ίδια υποστηρίζει την ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος, δεν υποστηρίζει τοίδιο για την άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Καθόλου! Το είδος της κυρίας Ρεπούση υποστηρίζει κι επιδιώκει τηνποινικοποίηση των ιδεών, την ποινικοποίηση της ιστορίας, αλλά επιλεκτικά.
Δεν πρόκειται για υποκρισία. Πρόκειται για διατεταγμένη σκέψη προς την κατεύθυνση τηςομογενοποιημένης σκέψης.
Προϋπόθεση για την ομογενοποιημένη σκέψη είναι η λήθη. Οταν ο Χίτλερ αποφάσιζε την «τελική λύση» που οδήγησε στη Γενοκτονία των Εβραίων, γνωστή με την ελληνική λέξη Ολοκαύτωμα, τη μόνη που μπόρεσε να αποδώσει τέτοια φρίκη, ένα απ’ τα ισχυρότερα κίνητρά του προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η λήθη στην οποίαν είχε περιπέσει η Γενοκτονία των Αρμενίων απ’ τους Τούρκους - «ουδείς τη θυμάται» έλεγε ο Χίτλερ και σχεδίαζε τον επόμενο εφιάλτη.
Φαίνεται φρικτό αλλά η διατεταγμένη σκέψη εις ό,τι αφορά, φέρ’ ειπείν, την άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι η άλλη όψη στο ίδιο νόμισμα της ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος.
Αν μάλιστα το νόμισμα αυτό είναι του Σόρος, άνετα στη μια όψη μπορεί να υπάρχει ηποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος και στην άλλη η άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων, ή των Αρμενίων, ή των Παλαιστινίων.
Τι δουλειά έχει με όλα αυτά η Αριστερά; Εχει ένα μέρος της. Εκείνο που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για«εθνολαϊκιστικόν», τους κομμουνιστές για «φαιοκόκκινους» και τον λαό για «λαϊκιστή». Οροιοργουελιανοί, στους οποίους αυτή η αλαζονική ελίτ που εμφανίζεται ως αριστερή (πάντα με τις πλάτες της διαπλοκής ή του πανεπιστημιακού κατεστημένου που η ίδια έχει δημιουργήσει) είναι «μανούλα».
Το μόνον καλό σ’ αυτήν την ιστορία είναι ότι αυτή η εκδοχή του «εκσυγχρονισμού» υπό αριστερή δορά έχει με τον καιρό αποκαλυφθεί στα μάτια του λαού. Οτι η επιρροή αυτής της ομάδας μέσα στην Αριστερά συρρικνώνεται.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού...
email: stathis@enikos.gr
Του Στάθη από enikos
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.