Οι μητέρες με τραυματικό παρελθόν αποφεύγουν να μιλήσουν για τα συναισθήματα των παιδιών τους

Σύμφωνα με μια νέα έρευνα του Πανεπιστημίου Notre Dame^[1] , μητέρες οι οποίες έχουν κακοποιηθεί -ψυχολογικά ή/και σωματικά- κατά την παιδική τους ηλικία, αργότερα αποφεύγουν να ανοίγουν συναισθηματικές συζητήσεις με τα παιδιά τους. Στην έρευνα του πανεπιστημίου συμμετείχαν μητέρες από χαμηλά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, οι οποίες είχαν υποστεί κάποια μορφή κακοποίησης από το οικογενειακό τους περιβάλλον κατά την παιδική τους ηλικία. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι οι μητέρες αυτές, σε σύγκριση με μητέρες που δεν είχαν κακοποιηθεί στην παιδική τους ηλικία, έδειχναν έντονα αποφευκτική συμπεριφορά όταν έπρεπε να κατανοήσουν τη συναισθηματική κατάσταση των παιδιών τους.

Για παράδειγμα, έκαναν λιγότερες και πιο σύντομες συζητήσεις με τα παιδιά τους, χρησιμοποιούσαν ερωτήσεις κλειστού τύπου (όπου οι απαντήσεις που ανέμεναν ήταν μονολεκτικές καταφατικές ή αρνητικές) και γενικότερα δεν βοηθούσαν στην ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων των παιδιών τους.

Όταν κάποιος γίνεται θύμα μιας τραυματικής κατάστασης, ιδιαίτερα όταν αυτή λαμβάνει χώρα στην ευαίσθητη παιδική ηλικία όταν και διαμορφώνονται σημαντικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας, είναι πολύ πιθανό να αναπτύξει μια συναισθηματική ακαμψία ως έναν μηχανισμό άμυνας υπό την απειλή της συναισθηματικής κατάρρευσης. Όταν αυτή η ακαμψία παρατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα γίνεται στοιχείο της προσωπικότητας κάποιου και τείνει να εμφανίζεται σε πολλούς τομείς της ζωής κάποιου, όπως είναι οι σεξουαλικές, φιλικές ή οικογενειακές του σχέσεις.

Για να αντιληφθούμε την σημαντικότητα αυτής της έρευνας είναι χρήσιμο να υπογραμμίσουμε ότι όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ενθαρρύνεται η συναισθηματική του έκφραση, τότε η γνωστική και συναισθηματική του ανάπτυξη μπορεί να καθυστερήσει ή να παρουσιάσει προβλήματα. Βλέπουμε δηλαδή πως η προβληματική ανάπτυξη ενός γονιού μπορεί να οδηγήσει, προφανώς δίχως τη θέλησή του, σε έναν φαύλο κύκλο στον οποίο και το δικό του παιδί μπορεί να αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα συναισθηματικής ανάπτυξης, διαιωνίζοντας το πρόβλημα στις επόμενες γενιές.

Τα αποτελέσματα της έρευνας μας υπενθυμίζουν πόσο σημαντικό είναι οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να συζητούν για όσα τους απασχολούν και να τους δίνουν έναν ασφαλή χώρο έκφρασης των συναισθημάτων τους, αλλά και πόσο αναγκαίο είναι όταν παρουσιάζεται μια προβληματική συμπεριφορά στο παιδί οι γονείς να είναι έτοιμοι να δουλέψουν πάνω και στις δικές τους εμπειρίες και το ρόλο τους απέναντι στο παιδί.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ