της Γεωργίας Κωνσταντίνου
Ποιος να το πίστευε άραγε ότι για να θαυμάσεις την ιστορία χιλιάδων χρόνων της ίδιας σου της χώρας θα χρειαζόταν να ταξιδέψεις χιλιόμετρα και χιλιόμετρα και να ξοδέψεις κάτι περισσότερο από ένα μηνιαίο μισθό;
Σίγουρα όχι ο Πραξιτέλης, ούτε ο Αγάσιος από την Έφεσο, ούτε ο Φειδίας μα ούτε και ο Πολύκλειτος θα τον πίστευαν.
Εμείς όμως σήμερα αγαπητοί μου το ζούμε. Πόσοι όμως από εμάς το γνωρίζουμε? Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι τα θαυμαστά έργα των προγόνων μας εκτίθενται στο παγκοσμίως γνωστό Μουσείο του Λούβρου και όχι στην γενέτειρα τους; Κι ακόμη περισσότερο πόσοι από εμάς γνωρίζουν τα έργα που βρίσκονται σε αυτό το μουσείο, ποιοι τα έφτιαξαν και πότε;
Έργα γλυπτικής, χαλκοπλαστικής, κεραμικής, χρυσά αντικείμενα και κοσμήματα, κοσμούν τις αίθουσες και τους διαδρόμους του μουσείου.
Αν κανείς μπει στο κόπο να μελετήσει θα διαπιστώσει ότι το Μουσείο του Λούβρου αποκτά δικούς μας «θησαυρούς» από τις αρχές του 17ου αιώνα και το σημαντικότερο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι τα περισσότερα τα αγοράζει, ναι δυστυχώς έχουν τιμή τα κληροδοτήματα αυτά, τιμή που εξ’ όσων γνωρίζω ποτέ δεν την «ορίσαμε» εμείς …
Κι αναρωτιέμαι, πόσο καλό είναι για εμάς, το γεγονός ότι δεν τα έχουμε εμείς στη χώρα μας, που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα τα θαυμάσουμε ποτέ, που τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα τα βλέπουν σε φωτογραφίες και μόνο, που δεν θα μάθουμε ποτέ αυτά που ήθελε να πει ο κατασκευαστής ή ο καλλιτέχνης του εκάστοτε έργου.
Απ’ την άλλη όμως διερωτώμαι, αν είχαμε εμείς αυτούς τους θησαυρούς τι θα κάναμε; Θα τους σεβόμασταν, θα τους αναδεικνύαμε ως κληρονομιά από τους προγόνους μας, τα παιδιά μας θα μπορούσαν να τους αποκαλέσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από «αρχαία»; Η πραγματικότητα υποδηλώνει το ακριβώς αντίθετο, βλέπε Παρθενώνα, Αρχαία Αμαθούντα, Δελφούς κ.λ.π, όπου οι ιεροί αυτοί χώροι έχουν γίνει σήμερα η κερδοσκοπική ατραξιόν των τουριστικών πρακτόρων που ως γνήσιοι νεοέλληνες «επωφελούνται» από τα ιερά αυτά κληροδοτήματα.
Θα ήτανε λοιπόν ορθότερο κατά την άποψη μου πρώτα να μάθουμε την ιστορία μας, να την αγαπήσουμε, να την σεβαστούμε και μετά ίσως να είμαστε και άξιοι να την διεκδικήσουμε.
Ας μάθουμε λοιπόν ποιο είναι το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης, μετά ας το θαυμάσουμε και μετά που ξέρετε ίσως και να δικαιούμαστε να το διεκδικήσουμε…
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.